Hayatımın kalanına devam etmek istemiyorum..

nscckts .!.:

hele bır kahve ıcın kendınıze gelın de konusalım sonra...
sevmedım bu halınızı bır yuzunuzu yıkayın kahve ıcelım hadı

Genişletmek için tıkla...

Kocayaslisiskodunya .!.:

Kahve alkol çay sevdiğim bir sürü içecekler.. olmadı olmuyor..

Genişletmek için tıkla...

Kocayaslisiskodunya .!.:

Herkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..

Genişletmek için tıkla...

Kocayaslisiskodunya .!.:

Hepinize çok teşekkür ederim güzel sözleriniz motive eden yazılarınız için. Bi arkadaş yazmış üni sınavı için mi üzülüyorsun diye, sadece o değil. O başarısızlıklarımdan sadece biri. Yaşadığım şehir çok küçük, belli bir yaşa gelince evlenen iş güç sahibi olup sırasıyla ev araba alan insanların yaşadığı, dünyalarının sadece bu olduğu bi şehir. Tek avantajı ailemin olması. Onlarla birlkte yaşamayı seviyorum aslında kendimi güvende hissediyorum ama bu şehirden nefret ediyorum. Kaç kere gitmek için başka şehirlerde başvurular yaptım olmadı.
Ya yazılıyı geçtim mülakatta kaldım ya da kazanamadım hiç birini. Artık çok yoruldum işe yaramaz olmaktan.
Ama beni en çok yoran şey, bütün bu içmde dolup taşan şeyleri hep susturmak zorunda kalıyorum. Çevremdeki insanlara sorsanız beni dünyanın en eğlenceli güleryüzlü neşeli insanı olarak tanımlarlar. Biriyle dertleşsem bile derdimle dalga geçmeye gülmeye çalışırım. Ama benim istediğim bağıra bağıra ağlamak, neden böyle oluyor, neden kötü şeyleri ben yaşıyorum diye haykırmak.
Hayatıma girenlerin çoğu beni bi şekilde yaraladı. Kadın erkek farketmeden. Geri kalan kısımda benim hatalarımla dolu. Bir taraftan bunların vicdanı da var. Ama en zoru kimseye belli etmemeye çalışmak..
ailem farketmesin üzülür, arkadaşlarım bütün ayrıntıları bilmesin belki ilerde bunlar önüme çıkar düşünceleriyle hep mutlu rolü yapmaktan çok yoruldum..
yaşım 29 arkadaşlarımın ikinci çocugu oldu büyüdü ben hala üni sınavınamı girsem hangi ilana başvursam nasıl şehir değiştirebilirim düşüncelerindeyim.
En sevdiğim şeyleri yapmaya çalıştım son dönemlerde. Ama olmadı yine mutlu olamıyorum. Sabah uyanmak zulüm gibi geliyor. Keşke bi kaza olsa benim isteğim dışında ölsem diyorum bazen..
Bikaç yıl önce psikologa gittim, seans ücreti çok fazlaydı ona güvendim belki yararını görürüm diye düşündüm ama sadece dinledi kişilik testleri falan filan derken kaç seasn geçti ve ben onun söylediği bi cümleyi bile hatırlamıyorum. İlaçlar korkutuyo beni duygusuz hissiz sürekli uyuyan biri olurum diye korkuyorum.
Sıkışıp kaldım.. çamurun içindeyim sanki ben çabaladıkça daha da derine batıyorum. Daha yaşadığım şehirden bile gidemiyorum onu bile beceremiyorum,ölmeyi nasıl beceririm diye düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

odrk .!.:

ederek

Genişletmek için tıkla...

nscckts .!.:

oluurrr hepsı olur hersey gecer su dunyada gecmeyen dert tasa yok gecmıyor dıyerek eksık konusursanız daha buyuk dertlerle sınanırsınız bu derdınıze sukrettırır ınanın

ben sızı cok ıyı anladım ve hıssettım tum samımıyetınızle yalnızlıgınızı gordum tek dıyebılecegım sey yasadıgınız en zor an en zor olay en buyuk kayıplar hıcbırsey ılk gunku gıbı kalmıyor zaman gercekten ılac kendınıze zaman verın kendı kendınızı psıkologu olun boyle sık sık konu acın kendı kendınıze yazın kendı kendınıze anlatın konusun bosaltın once kafada atın tutun bır sure sonra bunların hepsınden vazgecıp aşacaksınız ıce atmayın ustunu kapatmayın sadece uzulmeyın uzulmeyı dıbıne kadar yasayın ıyıce kederlenın aglayın bol bol atın

denıze suya falan gıtme ımkanınız varsa gıdın yalnızlık aslında ınsana ıyı gelır once yalnız kalın bır atmosferı ortamı yoklayın sonra sahıp olduklarınızı dusunun ınsanların dertlerını dınleyın bol bol ınsanları dınleyın aşama aşama yanı hepsı... kendınızı bulacaksınız :)

bu surede gecmez dedıklerınız gececek duzelmez dedıklerınız duzelecek

sadece sabır ve zaman

Genişletmek için tıkla...

Nedesembilemedimkiben .!.:

Hiç kimsenin hayatı o kadar da kötü olamaz.Bi işiniz ve aileniz var sadece bakış açınızı değiştirmeniz gerekiyor ilaçlara da ihtiyacınız yok hayata baktığınız yeri değiştirin.O hayatını yoluna koydu ikinci çocuğunu doğurdu dediğiniz insanlar artık duraklama dönemindeler bence ama siz hala devam edebiliyorsunuz seçeneğiniz çok öyle mi böyle mi diye sorabiliyorsunuz sizin yerinizde olmak isteyen çook insan vardır eminim hayatım bok gibi derken ailenizden birisinin hastalık haberini alırsınız şu durumunuza şükür edersiniz hayatın hiç şakası yok bence ayağınızı denk alın.sevgiyle kalın...

Genişletmek için tıkla...

canimyavrumm .!.:

ya ben senden cok daha agir seyler yasamisimdir yalnizligin dibine vurdum.cogu zaman aile de.yok hatalae yaptim ama hala hayattayim.deprwsyondasin ilaclari kucumseme kullan bence

Genişletmek için tıkla...

Etkisiz Eleman .!.:

kaçımızın renkli cümbüşlü bir hayatı var ki? öyle olsa buradaki yorumları okumaya ve yazmaya vakit bulamazdık bence :)

bence anlattığınız şeyler dert bile değil. bazı insanların yaşadıklarının yanında bunlar ne ki. ama kıyaslamıyorum çünkü her insanın hassasiyeti farklıdır. öncelikle çözüm odaklı olmanızı öneririm. size en iyi gelecek şey, kendi kendinizi telkin etmeniz. ağlamanız şikayet etmeniz ya da intihar çözüm değil.

sizi mutsuz eden şeylerden kurtulmaya çalışın. mesela yaşadığınız şehri sevmiyorsanız ve o şehirden gidemiyorsanız o şehri yaşanabilir hale getiren insanlarla takılın. dostlarınızla, ailenizle. küçük şeylerle mutlu olmayı deneyin. mucize beklemeyin. bakın bir arkadaş kahve önermiş. kahve içerek bile insan mutlu olabilir. neden olmasın?

Genişletmek için tıkla...

Fineas .!.:

Bunların sebebi lityum eksikliği demir eksiklği tiroid bile olablr psikiyatriye görünmen şart cnm, sebebi derken beynin olumsuzlklarla mücadelede bu elementlere ihtyacı var

Genişletmek için tıkla...

Kocayaslisiskodunya .!.:

Hepinize çok teşekkür ederim güzel sözleriniz motive eden yazılarınız için. Bi arkadaş yazmış üni sınavı için mi üzülüyorsun diye, sadece o değil. O başarısızlıklarımdan sadece biri. Yaşadığım şehir çok küçük, belli bir yaşa gelince evlenen iş güç sahibi olup sırasıyla ev araba alan insanların yaşadığı, dünyalarının sadece bu olduğu bi şehir. Tek avantajı ailemin olması. Onlarla birlkte yaşamayı seviyorum aslında kendimi güvende hissediyorum ama bu şehirden nefret ediyorum. Kaç kere gitmek için başka şehirlerde başvurular yaptım olmadı.
Ya yazılıyı geçtim mülakatta kaldım ya da kazanamadım hiç birini. Artık çok yoruldum işe yaramaz olmaktan.
Ama beni en çok yoran şey, bütün bu içmde dolup taşan şeyleri hep susturmak zorunda kalıyorum. Çevremdeki insanlara sorsanız beni dünyanın en eğlenceli güleryüzlü neşeli insanı olarak tanımlarlar. Biriyle dertleşsem bile derdimle dalga geçmeye gülmeye çalışırım. Ama benim istediğim bağıra bağıra ağlamak, neden böyle oluyor, neden kötü şeyleri ben yaşıyorum diye haykırmak.
Hayatıma girenlerin çoğu beni bi şekilde yaraladı. Kadın erkek farketmeden. Geri kalan kısımda benim hatalarımla dolu. Bir taraftan bunların vicdanı da var. Ama en zoru kimseye belli etmemeye çalışmak..
ailem farketmesin üzülür, arkadaşlarım bütün ayrıntıları bilmesin belki ilerde bunlar önüme çıkar düşünceleriyle hep mutlu rolü yapmaktan çok yoruldum..
yaşım 29 arkadaşlarımın ikinci çocugu oldu büyüdü ben hala üni sınavınamı girsem hangi ilana başvursam nasıl şehir değiştirebilirim düşüncelerindeyim.
En sevdiğim şeyleri yapmaya çalıştım son dönemlerde. Ama olmadı yine mutlu olamıyorum. Sabah uyanmak zulüm gibi geliyor. Keşke bi kaza olsa benim isteğim dışında ölsem diyorum bazen..
Bikaç yıl önce psikologa gittim, seans ücreti çok fazlaydı ona güvendim belki yararını görürüm diye düşündüm ama sadece dinledi kişilik testleri falan filan derken kaç seasn geçti ve ben onun söylediği bi cümleyi bile hatırlamıyorum. İlaçlar korkutuyo beni duygusuz hissiz sürekli uyuyan biri olurum diye korkuyorum.
Sıkışıp kaldım.. çamurun içindeyim sanki ben çabaladıkça daha da derine batıyorum. Daha yaşadığım şehirden bile gidemiyorum onu bile beceremiyorum,ölmeyi nasıl beceririm diye düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

beautifulsweet .!.:

Her insanın böyle dönemleri olmuştur.
Hepimiz ölsek?
Ölmeyi en istedigim, psikolojimin en bozuk olduğu zamanlarda bir trafik kazası geçirdim hani ölmek isteyen ben?
Öleceğim diye deli gibi korktum en son hatırladığım hava yastığımla epey bir samimi olduğumdu =)
Gözümü hastanede açtığımda ağladığımı çok net hatırlıyorum.Ve dedimki hayat ne kadar güzelmiş..
Ne dert kaldı ne tasa öyle bir aydınlanma yasadim ki..
Bu bir mucizeydi.
Ama siz böyle bir mucizeye ihtiyaç hissetmeden o aydınlanmayı yaşarsınız umarım. Hani ölmek istiyorsunuz keşke diyorsunuz ya asla öyle bisey yok.
O an gelince daha yasayacak cok sey olduguna emin oluyorsunuz!
İnadına mutlu olacağım ben diye yaşayın.
Mutsuz olmaya devam edeceğinize inanırsanız olmaz.
Başarısız olacağım diye düşündüğünüzde başarısız olursunuz.
Ben bunu yapamam dediğinizde onu yapamazsınız,başaramazsınız.
Ama hayat senin başına bu kadar talihsizlik getirdikten bir zaman sonra güzel seyler de getiriyor.
Belli bir dönem çok b.ktan seyler yasayip cok b.ktan psikoloji ile hayatı kendine zehir eden ama suan mutluluğun en tepesinde olan bir kadın olarak ve inanarak söylüyorumki sabredin ne olur..

Genişletmek için tıkla...

Kocayaslisiskodunya .!.:

Herkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..

Genişletmek için tıkla...

beautifulsweet .!.:

Her insanın böyle dönemleri olmuştur.
Hepimiz ölsek?
Ölmeyi en istedigim, psikolojimin en bozuk olduğu zamanlardan birinde bir trafik kazası geçirdim hani ölmek isteyen ben?
Öleceğim diye deli gibi korktum en son hatırladığım hava yastığımla epey bir samimi olduğumdu =)
Gözümü hastanede açtığımda ağladığımı çok net hatırlıyorum.Ve dedimki hayat ne kadar güzelmiş..
Ne dert kaldı ne tasa öyle bir aydınlanma yasadim ki..
Bu bir mucizeydi.
Ama siz böyle bir mucizeye ihtiyaç hissetmeden o aydınlanmayı yaşarsınız umarım. Hani ölmek istiyorsunuz keşke diyorsunuz ya asla öyle bisey yok.
O an gelince daha yasayacak cok sey olduguna emin oluyorsunuz!
İnadına mutlu olacağım ben diye yaşayın.
Mutsuz olmaya devam edeceğinize inanırsanız olmaz.
Başarısız olacağım diye düşündüğünüzde başarısız olursunuz.
Ben bunu yapamam dediğinizde onu yapamazsınız,başaramazsınız.
Ama hayat senin başına bu kadar talihsizlik getirdikten bir zaman sonra güzel seyler de getiriyor.
Belli bir dönem çok b.ktan seyler yasayip cok b.ktan psikoloji ile hayatı kendine zehir eden ama suan mutluluğun en tepesinde olan bir kadın olarak ve inanarak söylüyorumki sabredin ne olur..!

Genişletmek için tıkla...

Bayan X diyeceksiniz .!.:

Konu sahibini bilmem ben o aydınlanmayı bu mesajinizla yasadim. Bir ferahlama geldi,aglarken Allah size bir daha yasatmasin,olmedihim sürece ümit var bir gün mutlu olacam bugün değil ama elbet bir gün,belki bugünde olabilirim pskolojime bağlı.

Genişletmek için tıkla...