- Konu Sahibi Kocayaslisiskodunya
- #61
Bir tane kedi sahiplenin.
ay evet bak bu da çok mantıklı bir hareket bence
Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
Bir tane kedi sahiplenin.
Canım psikologa gitmek istemiyorsan bu konu üzerine yazılmış bir çok kitap var. Onları oku. Kendine çeki düzen ver. Git makyaj malzemesi al. Kendine güzel kıyafetler al. Ve en önemlisi spora başla. Ben kışın hep depresyona girerim. Sadece 3 sene girmedim ve çok mutlu geçirdim. Sebebi de sporduHerkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..
Her zaman beterin beteri var diye düşün ,nice açlık içinde nice zor hayat yaşayan insanlar varki bu dünya da ,herkes kolay olan ölümü seçseydi yaşayan insan kalmazdı yeryüzünde ,ölçü olarak her zaman kendinden iyi durumdakileri kıyaslamak doğru değil kendinden çok daha zor hayata devam eden insanları aklına getir ,her insanın imtihanı farklı kimse toz pembe mutluluk kelebeği gibi bir yaşam içinde değil bunu unutma ,intihar ölme isteği hiç bir şeyden zevk alamamak ,depresyon hastalığının belirtileri tek başına atlatman zor olabilir ,o yüzden yardım almalısın,arada bir huzur evlerini ziyarete git ,çocuk esirgeme kurumlarına git orada küçücük hayatların yaşama nasıl tutunduklarını gör ,ne bileyim hastanelere git hastaları gör bu dünyada en büyük servetin sağlık olduğunu anlamak için ,her yeni güne uyandığımızda sağlığımız yerindeyse binlerce şükür etmeliyiz ,psikiyatriste git ve destek al kesinlikle mucize olmasada sana yardımı olacak bu şekilde atlatman zor gibi duruyorHerkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..
Kendince dusunup dusunup olumsuzlara odaklaniyorsun.Bence bu kadar sorgulama hayati ve yasamaya bak...herkes cok mu sikintisiz hayat yasiyor saniyorsun..insanlar nelerle ugrasiyor ama yine de pes etmiyor.Lutfen kendine gel ve sakin ola o dusundugunu yapma..en basta bize verilen hayati cani Allaha borcluyuz.Inancini saglam tut.Bu durumlarin gecici oldugunu dusunerek motive et kendini.Tatil yap kitap oku hayvan sahiplen..
Her zaman beterin beteri var diye düşün ,nice açlık içinde nice zor hayat yaşayan insanlar varki bu dünya da ,herkes kolay olan ölümü seçseydi yaşayan insan kalmazdı yeryüzünde ,ölçü olarak her zaman kendinden iyi durumdakileri kıyaslamak doğru değil kendinden çok daha zor hayata devam eden insanları aklına getir ,her insanın imtihanı farklı kimse toz pembe mutluluk kelebeği gibi bir yaşam içinde değil bunu unutma ,intihar ölme isteği hiç bir şeyden zevk alamamak ,depresyon hastalığının belirtileri tek başına atlatman zor olabilir ,o yüzden yardım almalısın,arada bir huzur evlerini ziyarete git ,çocuk esirgeme kurumlarına git orada küçücük hayatların yaşama nasıl tutunduklarını gör ,ne bileyim hastanelere git hastaları gör bu dünyada en büyük servetin sağlık olduğunu anlamak için ,her yeni güne uyandığımızda sağlığımız yerindeyse binlerce şükür etmeliyiz ,psikiyatriste git ve destek al kesinlikle mucize olmasada sana yardımı olacak bu şekilde atlatman zor gibi duruyor
Psikiyatriste gidin ve ilaç önerirse kullanın. Ot gibi yaşatmıyor ilaçlar, merak etmeyin. Tekrar nefes alıyor insan hatta.
Sizin bu yazdıklarınızı okuyup tekrar ağladım, hiç tanımadıgınız bir insanı öyle güzel motive etmeye çalışıyorsunuzki.. mutlaka bi yardım almam gerekiyor. Yoksa kendi başıma atlatabileceğim bir şey değil. Çevremdekilerin sorunsuz mükemmel giden hayatına bakıp bir de benim başarısızlıklarla dolu hayatıma bakınca sanırım kendimi daha çok mutsuz ettimPsikoterapi denemek te bişey kaybettirmez size bu kadar uc noktaya geldiniz madem ; en azından ailenizi dusunun.. Her insanın başına gelebilecek şeyleri çok buyuttugunuz için kendinize haksızlık ettiğinizi görmeniz gerekli.. Birisine kızıp sen haklısın demek yerine Doğru olduğunuzu gösterin Başınız dik Alniniz ak! Gerisi mühim mi?
sıze cok sevdıgım bır sozu yazmak ıstıyorum belkı bılıyorsunuzdur ama belkı mısafır olarak goren veya konuyu okuyan uyelere de ulassın ıstıyorum hepımız ıcın guzel bır soz cunkuHepiniz çok haklısınız. Ben de burda böyle bi konu okusam hemen hemen aynı şeyleri yazardım. Ama inanın bunu gerçekleştirmek çok zor. Yani o gücü yakalamak önemli olan zaten. Sabah uyanınca yataktan mutsuz kalkmak hiçbişey için istek duymamak çok yoruyor artık beni. İnsanlar bişeyler anlamasın diye sürekli mutlu rolü oynamak iyiymiş gibi yapmak çok çok zor.. doktor bi arkadaşıma danıştım,ben eskide kalmışım sanırım ilaçların sürekli uyuttuğunu uyuşturdugunu düşünürdüm, şuan ki ilaçlar öyle değilmiş. Sanırım bi psikiyatristten yardım almam gerekiyor. Geçmişe takılı yaşamak istemiyorum artık..
Ne demek tabiki yardımcı olmak adına bir şeyler paylaşma gereği duydum ,o kadar zor badireler atlattım ki ,sizin gibi bazen yaşamaya karşı bir umudum kalmadığını düşünüp ölmeyi defalarca istedim ,bu zorluklar oysa bizi büyüten olgunlaştıran kamçılar ,fakat mücadeleyi hiç bir zaman bırakmadım ,İnan’ın tam ümidin bittiği yer de bir de bakmışız ,bir mucize oluyor imtihan dünyasındayız, sizin yazdıklarınızı görünce kendi geçmişimi gördüm biran ve üzüldüm yardımcı olmak istedim o kadar ,sakın mücadeleyi bırakmayın ,inşallah bu zor günlerinizi biran önce atlatırsınız ,inşallah her şey gönlünüzce olsunSizin bu yazdıklarınızı okuyup tekrar ağladım, hiç tanımadıgınız bir insanı öyle güzel motive etmeye çalışıyorsunuzki.. mutlaka bi yardım almam gerekiyor. Yoksa kendi başıma atlatabileceğim bir şey değil. Çevremdekilerin sorunsuz mükemmel giden hayatına bakıp bir de benim başarısızlıklarla dolu hayatıma bakınca sanırım kendimi daha çok mutsuz ettim
Sizin bu yazdıklarınızı okuyup tekrar ağladım, hiç tanımadıgınız bir insanı öyle güzel motive etmeye çalışıyorsunuzki.. mutlaka bi yardım almam gerekiyor. Yoksa kendi başıma atlatabileceğim bir şey değil. Çevremdekilerin sorunsuz mükemmel giden hayatına bakıp bir de benim başarısızlıklarla dolu hayatıma bakınca sanırım kendimi daha çok mutsuz ettim
Kuzucum böyle düşünme hayatta herkes farklı şeyler yaşıyor. Kimi çocuğunu kaybediyor kimi anasını kimi babasını ama herkes bir yerden tutunuyor hayata.Hepiniz çok haklısınız. Ben de burda böyle bi konu okusam hemen hemen aynı şeyleri yazardım. Ama inanın bunu gerçekleştirmek çok zor. Yani o gücü yakalamak önemli olan zaten. Sabah uyanınca yataktan mutsuz kalkmak hiçbişey için istek duymamak çok yoruyor artık beni. İnsanlar bişeyler anlamasın diye sürekli mutlu rolü oynamak iyiymiş gibi yapmak çok çok zor.. doktor bi arkadaşıma danıştım,ben eskide kalmışım sanırım ilaçların sürekli uyuttuğunu uyuşturdugunu düşünürdüm, şuan ki ilaçlar öyle değilmiş. Sanırım bi psikiyatristten yardım almam gerekiyor. Geçmişe takılı yaşamak istemiyorum artık..
Herkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..