hayatın anlamı

hayatımın bir anlamı yok. ne için yaşadığımı bilmiyorum.

isyan edecek hiçbir şeyim yok. bu zamana kadar ciddi hiçbir problem yaşamadım. sağlıklıyım, anam babam hayatta. öğrenciyim ve çok iyi bir bölümde okuyorum. birçok insanın yerimde olmak isteyeceğine eminim. açlık görmedim, kıtlık görmedim. savaş-zulüm görmedim.

şükredilecek bir hayatım olduğunun farkındayım. "savaş var, insanlar ölüyor" yazacak olan anlayışsızlar varsa lütfen onları şimdiden pistin dışına alalım.

neden yaşadığımı bilmiyorum. manasız geliyor. neden sabah kalkıp okula gidiyorum? neden bir mesleğe sahip olmalı, bir işte çalışmalıyım? neden okul sonrası arkadaşlarımla kahve içiyorum? neden yeni yerler geziyorum? neden birisinden hoşlanıyorum? neden hoşlandığım kişi benden hoşlanmayınca üzülüyorum?

ritüellerin amacı ne? ben bunları neden yapıyorum?

yaşadığım hayat beni tatmin etmiyor. neden vakit öldürdüğümüzün cevabını bulabilmiş değilim.

hayatında değişiklik yap, yeni insanlarla tanış, yeni yerler gör demeyin. yaptım çünkü. nerdeyse 2 aydır (geçici bir süreliğine) başka bir ülkede yaşıyorum. yaşam stilim komple değişti. başta iyi gelir gibi oldu. ama zaman geçip buraya alışınca o iyi hissetme hissi yine geçti.

dini inancım yok. dinlere inanmıyorum. eskiden inanırdım. o zaman her şey daha kolaydı. beni herkesten daha çok seven bir varlık olduğuna inanırdım. mutsuz olsam da sorun değildi, bu dünya geçiciydi. hepi topu 70 yılım ya var ya yoktu, sadece buraya katlanmalıydım. ondan sonrası sonsuz mutluluk ve huzurdu.

şimdi buna da inanmıyorum. bu dünyada vakit geçirmek için hiçbir sebebim yok.

geçenlerde bir kiliseye gittim. kocaman bir defter var. adını, adresini ve ne için dua edilmesini istediğini yazıyorsun. "hayatın anlamsız olduğunu düşünüyorum" yazdım. "lütfen benim için dua edin".

böyle dedim diye depresyondayım sanmayın. bir iki defa bu meseleyi birileriyle konuşmaya çalıştım. "sana inanmıyorum. böyle diyorsun ama sürekli gülüyorsun" dediler.

evet sürekli gülüyorum.
kahkaha atmayı seviyorum.
ufak şeylerden mutlu olmaya çalışıyorum.
geçenlerde birisinden "sürekli mutlusun, gittiğin yere neşe getiriyorsun" lafını duydum.
karşılık olarak "o palyaço benim!" diye bağırasım geldi.

dıştan mutluyum evet.
ama aslında değilim.
çok dağınık anlattım ama lafın kısası;
uzun süredir büyük bir boşluk içerisindeyim.
ve nasıl çıkacağımı bilemiyorum.

Psikoloğa gitmeyi dene.

Beni yaktın geçtin.
Önerim yok, inancım var ama ben de aynı anlamsızlıktayım.
İşin kötüsü önceden hüzün vardı, artık o duygumu bile kaybetmişim.

Uzun zamandir sen gibi hissediyorum kelimesi kelimesine ayni hissediyorum. Sadece sevdigim insanlarla iyi zaman gecirmek gibi bakiyorum hayata artik. Hayatta bir amacim yok sadece hayvanlara yardim ediyorum. Hayatini bir nebze olsun iyilestirdigim her hayvani kar sayiyorum kendime. Hayatin anlami sevdiklerim yemek yemek ve hayvanlar oldu. Ama sevdiklerimle aramda mutlaka bir son oldugunu dusununce tikanip kaliyorum. Caresiz kaliyorum.


Ekleme: Her insanin hayatinin bir doneminde bu duyguya kapildigina katilmiyorum ben. Donemsel yasayanlar olur ama ben 3 senedir boyleyim psikolojik olduguna da inanmiyorum ahlanip vahlanmiyorum da artik bu duruma. Bana biraktigi tek psikolojik hasar panik bozukluk oldu.

Bence her insan hayatının bir döneminde bu duyguyu yaşıyor. Neden yaşadığımızı, neden dünyaya geldiğimizi anlamlandırmaya çalışıyoruz. Ama bu sorunun cevabını bulabilen kişi sayısı çok az bence.

Kusura bakma ama rahat batmış gibi geldi bana.

İnancını yitirmeyeydin iyiydi.

antonie .!.:

hayatımın bir anlamı yok. ne için yaşadığımı bilmiyorum.

isyan edecek hiçbir şeyim yok. bu zamana kadar ciddi hiçbir problem yaşamadım. sağlıklıyım, anam babam hayatta. öğrenciyim ve çok iyi bir bölümde okuyorum. birçok insanın yerimde olmak isteyeceğine eminim. açlık görmedim, kıtlık görmedim. savaş-zulüm görmedim.

şükredilecek bir hayatım olduğunun farkındayım. "savaş var, insanlar ölüyor" yazacak olan anlayışsızlar varsa lütfen onları şimdiden pistin dışına alalım.

neden yaşadığımı bilmiyorum. manasız geliyor. neden sabah kalkıp okula gidiyorum? neden bir mesleğe sahip olmalı, bir işte çalışmalıyım? neden okul sonrası arkadaşlarımla kahve içiyorum? neden yeni yerler geziyorum? neden birisinden hoşlanıyorum? neden hoşlandığım kişi benden hoşlanmayınca üzülüyorum?

ritüellerin amacı ne? ben bunları neden yapıyorum?

yaşadığım hayat beni tatmin etmiyor. neden vakit öldürdüğümüzün cevabını bulabilmiş değilim.

hayatında değişiklik yap, yeni insanlarla tanış, yeni yerler gör demeyin. yaptım çünkü. nerdeyse 2 aydır (geçici bir süreliğine) başka bir ülkede yaşıyorum. yaşam stilim komple değişti. başta iyi gelir gibi oldu. ama zaman geçip buraya alışınca o iyi hissetme hissi yine geçti.

dini inancım yok. dinlere inanmıyorum. eskiden inanırdım. o zaman her şey daha kolaydı. beni herkesten daha çok seven bir varlık olduğuna inanırdım. mutsuz olsam da sorun değildi, bu dünya geçiciydi. hepi topu 70 yılım ya var ya yoktu, sadece buraya katlanmalıydım. ondan sonrası sonsuz mutluluk ve huzurdu.

şimdi buna da inanmıyorum. bu dünyada vakit geçirmek için hiçbir sebebim yok.

geçenlerde bir kiliseye gittim. kocaman bir defter var. adını, adresini ve ne için dua edilmesini istediğini yazıyorsun. "hayatın anlamsız olduğunu düşünüyorum" yazdım. "lütfen benim için dua edin".

böyle dedim diye depresyondayım sanmayın. bir iki defa bu meseleyi birileriyle konuşmaya çalıştım. "sana inanmıyorum. böyle diyorsun ama sürekli gülüyorsun" dediler.

evet sürekli gülüyorum.
kahkaha atmayı seviyorum.
ufak şeylerden mutlu olmaya çalışıyorum.
geçenlerde birisinden "sürekli mutlusun, gittiğin yere neşe getiriyorsun" lafını duydum.
karşılık olarak "o palyaço benim!" diye bağırasım geldi.

dıştan mutluyum evet.
ama aslında değilim.
çok dağınık anlattım ama lafın kısası;
uzun süredir büyük bir boşluk içerisindeyim.
ve nasıl çıkacağımı bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Beddua olarak alma ama okulu bitir mecburin de Doğuya çıkarsa , bir 6 ay kadar sonra tekrar konuşalım :)

Bunlarin hepsi manevi bosluktan kaynaklaniyor.

Inancin yoksa huzursuzluk normal yapacak birsey yok

Inanc daha iyi gelir aslinda bu konularda.Ya depresyondasin yada inancsiz olmayi kaldiramamissin.Cunku anlamsizlik da kotu.
Bende de oluyor bazen ama nalet olasi yuzunden.
Haz yitimi denir buna .

Bence hayatındaki herseyin düzgün gitmesi seni rahatsız ediyor.Biraz zorluk falan yaşasan sanki kendine gelir gibisin.herkesin inancı kendine karisamayiz lakin bi besmele çekip akşamları uyumadan dua okumani önerebilirim rahatlatır.

antonie hayatı anlamlı kılan insanın kendisidir. Ve maalesef ne zaman insan elindekini yitirirse işte o zaman değerini anlar.. Sağlığımızın değerini sağlığımızı kaybedince, sevdiğimizin değerini sevdiğimizi kaybedince, hatta malımızın değerini malımızı kaybedince anlıyoruz..

Hayatı mutlu yaşamayı deneyin.. Başkalarını değil kendinizi mutlu etmeye çalışın. Mutlaka mutlu olduğunuz güzel şeyler vardır.

Yaşama sevinci olmalı insanda. Ve her insanın bitmeyen yaşam amacı vardır. Ne zaman ki tükenir, işte o zaman durum vahim.. (Tanır mısınız bilmem.. Ahmet Şerif İzgören vardır. Internette videolarını izlemenizi hatta kitaplarını okumanızı öneririm)

Hâlâ bir amaç bulamıyorum diyorsanız psikolojik destek alabilirsiniz.

Bencede bir psikoloğa ihtiyacın var .. sen bu yaşında bu kadar imkan içerisinde kendi sorularına cevap bulamadıysan kimse sana yardımcı olamaz. Olsa o cevabıda begenmezsin.

trustno_1 .!.:

İnancını yitirmeyeydin iyiydi.

Genişletmek için tıkla...

vallahi iyiydi :) her şey çok daha kolaydı

Bright crystal .!.:

Beddua olarak alma ama okulu bitir mecburin de Doğuya çıkarsa , bir 6 ay kadar sonra tekrar konuşalım :)

Genişletmek için tıkla...

ahahahah :) deme öyle deme. benim hayalim uzmanlığı yurt dışında yapmakken türkiyede kalır, tusu kazanamaz, pratisyen olarak doğuya atanırsam beni kurtaramazsınız gayrı :)

Mesela ben ailemi arkamda destek gormedigimde onlarla tartistigimda uzucu kirici seyler duyup durdugumda yasiyorum yogunlukla bu haz yitimini.Hic guzel birsey gormedigimde de yasiyorum.
Daha guzel bir yasamim olsaydi bukadar yasamazdim saniyorum.Cunku yasamdan aldugim hazzi asagi ceken seyler var.Aileyle catisma huzur bulamama, iste catisma.Yalnizlik da tuz biber ekliyor.Ben de karistirip iciyorum

Syvlia .!.:

Beni yaktın geçtin.
Önerim yok, inancım var ama ben de aynı anlamsızlıktayım.
İşin kötüsü önceden hüzün vardı, artık o duygumu bile kaybetmişim.

Genişletmek için tıkla...

AhlarAgaci .!.:

Uzun zamandir sen gibi hissediyorum kelimesi kelimesine ayni hissediyorum. Sadece sevdigim insanlarla iyi zaman gecirmek gibi bakiyorum hayata artik. Hayatta bir amacim yok sadece hayvanlara yardim ediyorum. Hayatini bir nebze olsun iyilestirdigim her hayvani kar sayiyorum kendime. Hayatin anlami sevdiklerim yemek yemek ve hayvanlar oldu. Ama sevdiklerimle aramda mutlaka bir son oldugunu dusununce tikanip kaliyorum. Caresiz kaliyorum.


Ekleme: Her insanin hayatinin bir doneminde bu duyguya kapildigina katilmiyorum ben. Donemsel yasayanlar olur ama ben 3 senedir boyleyim psikolojik olduguna da inanmiyorum ahlanip vahlanmiyorum da artik bu duruma. Bana biraktigi tek psikolojik hasar panik bozukluk oldu.

Genişletmek için tıkla...

siz ikinize cevap yazacaktım da ne yazacağımı bilemedim, yazdım yazdım sildim. anlayan birilerini bulmak zor çünkü. ben birilerine bu durumu anlatmaya çalışıp karşılığında "rahat batmış"ı duymaktan yoruldum, aynı burda olduğu gibi. bu haletiruhiyemi duyunca insanların "iyi de sen her şeye gülüyon, hep neşelisin???" demesinden yoruldum. evet gülüyorum, evet neşeliyim. ama tam anlamıyla değilim. anlasanıza.

antonie .!.:

hayatımın bir anlamı yok. ne için yaşadığımı bilmiyorum.

isyan edecek hiçbir şeyim yok. bu zamana kadar ciddi hiçbir problem yaşamadım. sağlıklıyım, anam babam hayatta. öğrenciyim ve çok iyi bir bölümde okuyorum. birçok insanın yerimde olmak isteyeceğine eminim. açlık görmedim, kıtlık görmedim. savaş-zulüm görmedim.

şükredilecek bir hayatım olduğunun farkındayım. "savaş var, insanlar ölüyor" yazacak olan anlayışsızlar varsa lütfen onları şimdiden pistin dışına alalım.

neden yaşadığımı bilmiyorum. manasız geliyor. neden sabah kalkıp okula gidiyorum? neden bir mesleğe sahip olmalı, bir işte çalışmalıyım? neden okul sonrası arkadaşlarımla kahve içiyorum? neden yeni yerler geziyorum? neden birisinden hoşlanıyorum? neden hoşlandığım kişi benden hoşlanmayınca üzülüyorum?

ritüellerin amacı ne? ben bunları neden yapıyorum?

yaşadığım hayat beni tatmin etmiyor. neden vakit öldürdüğümüzün cevabını bulabilmiş değilim.

hayatında değişiklik yap, yeni insanlarla tanış, yeni yerler gör demeyin. yaptım çünkü. nerdeyse 2 aydır (geçici bir süreliğine) başka bir ülkede yaşıyorum. yaşam stilim komple değişti. başta iyi gelir gibi oldu. ama zaman geçip buraya alışınca o iyi hissetme hissi yine geçti.

dini inancım yok. dinlere inanmıyorum. eskiden inanırdım. o zaman her şey daha kolaydı. beni herkesten daha çok seven bir varlık olduğuna inanırdım. mutsuz olsam da sorun değildi, bu dünya geçiciydi. hepi topu 70 yılım ya var ya yoktu, sadece buraya katlanmalıydım. ondan sonrası sonsuz mutluluk ve huzurdu.

şimdi buna da inanmıyorum. bu dünyada vakit geçirmek için hiçbir sebebim yok.

geçenlerde bir kiliseye gittim. kocaman bir defter var. adını, adresini ve ne için dua edilmesini istediğini yazıyorsun. "hayatın anlamsız olduğunu düşünüyorum" yazdım. "lütfen benim için dua edin".

böyle dedim diye depresyondayım sanmayın. bir iki defa bu meseleyi birileriyle konuşmaya çalıştım. "sana inanmıyorum. böyle diyorsun ama sürekli gülüyorsun" dediler.

evet sürekli gülüyorum.
kahkaha atmayı seviyorum.
ufak şeylerden mutlu olmaya çalışıyorum.
geçenlerde birisinden "sürekli mutlusun, gittiğin yere neşe getiriyorsun" lafını duydum.
karşılık olarak "o palyaço benim!" diye bağırasım geldi.

dıştan mutluyum evet.
ama aslında değilim.
çok dağınık anlattım ama lafın kısası;
uzun süredir büyük bir boşluk içerisindeyim.
ve nasıl çıkacağımı bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bazen hayatı gereğinden fazla sorgularız. Sorgulama sonucunda kendi mantığımıza uygun manalar çıkaramazsak boşluğa düşeriz.
Sizinki de buna benzer bi boşluk olabilir mi?
Ya da zaten bazı şeylere sahip oluşunuz sizi hedef koymaktan bir amaç belirlemekten mi uzaklaştırıyor.
Benim düşünceme göre amaçsızlık insanı bu düşüncelere sevk ediyor.
Sizde eksik olan ne bir düşünün derim. Tatmin olmadığınız nokta neresi

Kac yasindasin bilmiyorum ama tahminen 20'lerin baslangicindasin

O yaslardayken bende cok merak ederdim neden hayata geldigimi , amacini anlamini cok sorgulardim , hic depresif bi hale girmedim tam tersi merakla bekledim o amaci anlayacagim gunu
30'larin basindayken de anladim

Bence kendine biraz zaman tani , bol bol kitap oku , simdilik yasadigin hayatin tadini cikarmaya calis emin ol bir sure sonra sana da dank eder kendi amacin
Ama depresif bakilacak birsey degil hayat , yasarken ogreniliyor pek cok sey o yuzden modunu degistirmeni tavsiye ederim

antonie .!.:

siz ikinize cevap yazacaktım da ne yazacağımı bilemedim, yazdım yazdım sildim. anlayan birilerini bulmak zor çünkü. ben birilerine bu durumu anlatmaya çalışıp karşılığında "rahat batmış"ı duymaktan yoruldum, aynı burda olduğu gibi. bu haletiruhiyemi duyunca insanların "iyi de sen her şeye gülüyon, hep neşelisin???" demesinden yoruldum. evet gülüyorum, evet neşeliyim. ama tam anlamıyla değilim. anlasanıza.

Genişletmek için tıkla...

Rahat batmis diyenlere aldirmamani oneririm. Benim cok rahat bir hayatim olmadi en azindan senin gibi degilim. Evet cok zor bir hayatim da olmadi belki. Ama boyleyim. Tanidigim birisi var hayatta bir insani yikabilecek ne varsa yasamis o da boyle. Ona derler sen cok cektin diye boylesin sana derler rahatliktan

tulipa .!.:

Mesela ben ailemi arkamda destek gormedigimde onlarla tartistigimda uzucu kirici seyler duyup durdugumda yasiyorum yogunlukla bu haz yitimini.Hic guzel birsey gormedigimde de yasiyorum.
Daha guzel bir yasamim olsaydi bukadar yasamazdim saniyorum.Cunku yasamdan aldugim hazzi asagi ceken seyler var.Aileyle catisma huzur bulamama, iste catisma.Yalnizlik da tuz biber ekliyor.Ben de karistirip iciyorum

Genişletmek için tıkla...

benim durumum biraz daha farklı. mesela aşk acısı çektiğim zaman deli gibi mutsuzdum, yalnızdım. konuşacak kimsem yoktu, dibine kadar asosyaldim. acı çekmek için bi sebebim vardı. ama inan daha rahattım, çünkü geçeceğini biliyordum. ama şimdiki durumum böyle değil. güzel şeyler yapıyorum. güzel vakit geçiriyorum. geçenlerde gülmekten başıma ağrı girdi mesela. ama hemen sonrasında yine aynı "napıyorum olm ben, niye yaşıyorum ki?" temalı şarkı kafamın içinde çalmaya devam etti