Merhaba hanımlar uzun zamandır bu siteyi takipteyim hatta "bir derdim var" kategorisine hergün bakıyorum diyebilirim. İnsanların dertlerini anlatması, aranızdaki dayanışma çok hoşuma gitti ve bende konu açmak için üye oldum. Umarım cvp verirsiniz şimdiden hepinize teşekkürler.. Lütfen sonuna kadar okuyun, rica ediyorum sizden, çok büyük bir boşluktayım. Ben 22 yaşında bir bayanım annemle birlikte yaşıyoruz maddi durumumuz oldukça iyi ama yinede hiç mutlu olamıyorum. Eskiden çok sosyal biriydim ama son 1 senedir tam tersi durumdayım. İçimden hiçbirşey yapmak gelmiyor evden çıkmak istemiyorum şuan dostum diyebileceğim yalnızca 1 insan var sadece onunla görüşüyorum. Onunda ciddi bi ilişkisi olduğu için genelde onunla vakit geçiriyor ben yanlarında fazlalık gibi olup rahatsız etmemek için gitmiyorum pek. İlişkilerimde bi türlü dikiş tutturamıyorum. Çok mükemmelliyetçiyim sanırım en ufak bi hatada siliyorum karşımdaki insanı. Aslında bu durumum "sevilmemek, kendini sevilmeye layık görmemek" düşüncesinden kaynaklanıyor sanırım. 7 aylık bir ilişkim vardı ve aldatıldım. 1 sene geçti üstünden her türlü hakaretime, kızmalarıma rağmen sürekli aradı kendisi. Hemde hayatında beni aldattığı kadın varken! cvp vermedim, verdiğimde de tersledim ve asla görüşmedim tabiki ama o aramaya devam etti halada arar msj atar. Bu durum benim erkeklere olan güvenimi yerle bir etti. Hayatıma giren hiçbir adam beni sevmedi. Çok hatalar yaptım ve kendimi sevilmeye layık görmüyorum. İğrenç, çirkin, erkeklerin sadece yatağa atmak için görüştüğü biri olduğumu düşünüyorum. Aldatıldığım ilişkimde erkek arkadaşımla en fazla sarılıp, öpüştüm. Evlilik öncesi, aldatıldıktan sonra o boşlukla biriyle birliktelik yaşamaya başlayıp ilişkiye girdim. Ondan da kendimden de soğudum ayrıldım ve sonra biriyle daha tekrar aynı hatayı yaptım. Yine ayrılan ben oldum gerçi onunla sevgili bile değildik. Kimden intikam alıyorum kendimden mi bilmiyorum. Kendimi bu kadar değersizleştirmek ve bunu bilerek yapmak midemi bulandırıyor ve bundan kurtulmak istiyorum. Karşıma biri çıksın ve beni sevsin istiyorum gerçekten sevsin. Kendimi buna layık görmesemde içimde bi umut var hala. O umut olmasa çoktan hayattan vazgeçmiştim zaten. Sizden istediğim bana bir akıl verin, yaptığım bu hataları yok sayıp hayatıma devam etmem mümkünmü? hayat benim gibi bir insanın karşına doğru insanı çıkarırmı? yada bir doğru insan varmı.... Kendimi nasıl toparlayabilirim eski değerimi güvenimi nasıl geri getirebilirim bu mümkünmü? Kendimden nefret ediyorum, bütün hatalarımında farkındayım. Artık yanlış yapmak istemiyorum lütfen bana akıl verin..