Böyle bir konuyu neden uğraşmaya değmez buluyorsunuz kanım dondu..işte sapıklar böyle sessiz kalan mağdurlar yüzünden güç buluyor yıllarca at koşturuyorlar.varsın aile faciası çıksın ne olacak?zavallı 3 genç kızın yaşadıkları,psikolojisi ne olacak peki..
O kadar durumum yok malesef
Çok duygulandım okurken çok teşekkür ederim
Aklima ne geldi? Sana bunu yapan ya cocuklarinada yapiyorsa?
Kendi çocuğu yok benim çocuklarada yapamaz görüşmüyoruz kızım biri 4 diğeri 1.5 yaşında her daim gözümün önündeler bu kötü tecrübe malesef beni onlara daha çok bağlamamı sağladı doğdukları günden itibaren 2. Doğumumda bile büyük kızım yanımdaydı kimseye bırakamadım
Olucak oda olucak tek ben değil dünya alem onun yüzüne tükürücek tanıdık tanımadıkAbinle yüzleş, yoksa o içindeki depresyon, öfke, karamsarlık geçmez, yüzüne tükür
Ve rahatla bu sırını mezara götürme
Zaten birakmamamiz gerekir. Bunu annenle babanla paylassan en azindan? Utanacak olan sen degilsin sonucta
Ne demek aile faciası çıksın babamın katil olması yıllarca hapislerde kalması beni yaşadığım olaydan daha büyük etkiler. Böyle şeylerde atıp tutmak kolay başa gelince en ince ayrıntısına kadar düşünüyorsun
Kızların cinsel tacize uğraması daha mı iyi?ayrıca baba niye hemen katil oluyor?
Ondan sonrada kaçmış konu sahibi ama 10 yaşında çocuk daha kendi vucudunu tam bilmiyordur nasıl kız kardeşini taciz ediyor burası pek inandırıcı gelmedi
Aile faciası çıksın dedin diye o ihtimal üzerinden gittim. Psikolojimi düşünüyorsun o amcadan ve akrabalardan uzakta sürdüğüm bir hayatım ve mutlu bir evliliğim var. Çok uzun yıllar önce yaşandı görünce tiksiniyorum ama tekrar ortalığı ateşe vermek “benim için gereksiz” İlahi adalete inanırım
Yaşamayan anlayamaz. Komşunun oğluyla aramızda bir yaş vardı. Beni ders çalıştırmak için gönderirlerdi, daha ilk okuldaydık. Ne ders çalıştırması. Ödevlerini bana yaptırırdı, üzerine bir de surtunurdu soyunup. Aklıma geldikçe sinir oluyorum kendime aileme. Ağlardım gitmeyeceğim diye. Ayıp olur derdi ailem. Şu anda kızım dedesine anneannesine gitmek istemezse zorlama kucaklamak için çocuk istemiyor derim. Ayıp lafını hiç kullanmam. 2 yaşında ama kararlarına isteklerine elimden geldiğince saygı duymaya çalışıyorum. Istemedigini yatırmıyorum. Her söylediğini dinliyorum. Istemedigi kisiyle yalniz bırakmıyorum. Kızım benim yasadiklarimi yasamasin diye çabalıyorum. Kızım buyudukce bu tarz insanlar karşına çıkacak diye ödüm kopuyor. Gezmese hiç rahat oturduğunu bilmen. Ayri odada övünüyorlarsa 10 dakikaya bir kontrol ederim. Kızım buyudukce ben o travmaları tekrar tekrar yaşayıp ağlıyorum. Üniversitede iken ben o insanlarla görüşmek istemiyorum. Siz akşam oturmasına gidebilirsiniz, düğününe vs gidebilirsiniz, ben görüşmek istemiyorum, bitti dedim. Sebebini açıklamadım. O zamandan beri görmem görüşmem. Ne zaman kızım oldu o anılar geri canlandı. Her akşam ağlıyorum aklıma geldiği için. Içime kapanıp insanlardan soyutlamak istiyorum kendimi. Kafamda sürekli bu konu olduğu için sohbetlere kendimi veremiyorum. Esimi görmek dahi istemiyorum. Ilaç kullanıyorum depresyondan dolayı. Ama bu konuyu bir kimseye anlatamiyorum. Alah kimseye yaratmasın.
Başlaman gereken yer kesinlikle bir psikolog !!
