Bende yeni basladi ve 31 olucam yakinda.hatta biara psikilojimmi bozuk acaba diye dusundum.sonra arastrma icerisine girdim hakikaten 30undan sonra bi farkedis bi arayis bi smdiye kadar ne yaptm ne oldum gbi bilincalti derinine inme varmis artk olgunlasmamidr bu nedir bilmiyorum tam37 yaşındayım. Düşünüyorum da 30dan sonra başlamıştı bu sorgulamalar. Ondan önce akıntı nereye götürürse oraya gidiyor, çok da sorgulamıyordum. Belli bir yaştan sonra insan hayatını daha fazla sorgulayıp didikliyor galiba.
Evet işte, tam da bu yaşlara doğru başlıyor ilk. Sonra da devam ediyor gördüğüm kadarıyla. Sanırım tek farkı bazı insanlar bına daha çok kapılıp ciddiye alıyor. Bazıları ise anlık bir buhran olarak görüp arkasında bırakıyor.Bende yeni basladi ve 31 olucam yakinda.hatta biara psikilojimmi bozuk acaba diye dusundum.sonra arastrma icerisine girdim hakikaten 30undan sonra bi farkedis bi arayis bi smdiye kadar ne yaptm ne oldum gbi bilincalti derinine inme varmis artk olgunlasmamidr bu nedir bilmiyorum tam
Birazda titiz mukemmeliyetci detayci insanlarda oluyo bence.ben herseyi cok sorgularim beynimde acaba acaba acaba kafamda bi suru sorular?Evet işte, tam da bu yaşlara doğru başlıyor ilk. Sonra da devam ediyor gördüğüm kadarıyla. Sanırım tek farkı bazı insanlar bına daha çok kapılıp ciddiye alıyor. Bazıları ise anlık bir buhran olarak görüp arkasında bırakıyor.
Mükemmelliyetçi insan olmak hakikaten büyük sorun. Hep daha iyisinin peşinden koşup dururken hayat da yerinde durmuyor, geçip gidiyor. Keşke şu huyumuzdan bir vazgeçebilsek, her şey daha kolay olacak o zaman.Birazda titiz mukemmeliyetci detayci insanlarda oluyo bence.ben herseyi cok sorgularim beynimde acaba acaba acaba kafamda bi suru sorular?
Bi psikologun lafi aklima geldi aptallar depresyona girmez yada psikolojk sorunlar yasamaz diye.detayci mukemmeliyetci insanlar hayatlari boyunca sorgularlar herseyi herkesi.sizin kide cekip gitme olarak bilincaltiniza yansimis fakat bu bir farkedis arayis muhtemelen zeki biri oldugunuzu dusunuyorumMükemmelliyetçi insan olmak hakikaten büyük sorun. Hep daha iyisinin peşinden koşup dururken hayat da yerinde durmuyor, geçip gidiyor. Keşke şu huyumuzdan bir vazgeçebilsek, her şey daha kolay olacak o zaman.
Ben yapı olarak olaylara olumlu bakan ve pozitif düşünen biriyim.Bir çok üye benzer telkinde bulunmuş. Ben de elimdekinin kıymetini bilme konusunda eksil olduğumu düşünmeye başladım yazılarınları okudukça. Ama bir şeyi merak ettim. Siz hiç hayatınızdan birilerini çıkarmak zorunda hissetmediniz mi zaman zaman?
Bende her an her dk sorguluyorum hayatımı ve maalesef hiçbirşeyi değiştiremiyorumBunu bir tek ben mi yapıyorum bilmiyorum. Ama bugün farkettim ki ben her 4-5 yılda bir hayatımı sorgulayıp hayatımdaki pek çok şeyi değiştirme arzusuna kapılıyorum. 5 yıldır evliyim ve bir çocuğumuz var. Ama ben tam şu an aldığım kararları ve hayatımın gidişatını sorgularken buluyorum kendimi. Acaba daha iyisi olabilir miydi? Daha mutlu olabilir miydim?
Eşimden önceki sevgilimle de bu düşünceler içersinde iken ayrılmış ve yoluma eşimle devam etmiştim. Onunla da 5sene beraber olmuş tam da evlenme hazırlıklarına girişmiştik. Ama ben birden yine bugünkü benzer hislere kapılıp devam etmek istemediğime karar vermiştim. Onu öyle birden bire damdan düşer gibi bırakıvermiştim. Hala vicdan azabını üzerimden atabilmiş değilim. O belki çoktan atlatmış ve üstesinden gelmiştir ona yaptıklarımın. Ama ben nedense atlatamadım hala.
Eşimi seviyorum aslında. Ama yine bir çekip gitme ve hayatıma farklı yön verme arzusu var içimde. Üstelik bu kez her şeyden çok sevdiğim bebeğim de var hayatımda. Bu neden oluyor olabilir? Herkese oluyor da ben mi çok fazla üstüne gidip büyütüyorum bu düşünceyi? Eğer öyle ise siz nasıl baş ediyorsunuz böyle düşüncelerle?
Beş yıllık kalkınma-ekonomi planları gibi ne güzel.. Benim hayatım genelde "şunu şöyle yapayım" kararı alıp belirlediğimin tam aksini yaşamakla geçiyor.
Gerçi ben de az plansız değilim hani..
Geçen Antalya'ya gideyim biraz kafam dağılsın dedim, Şanlıurfa'ya sıra gecesine gittim kafam beni dağıttı.
Zeki miyim bilmem ama yeterince mutlu olmadığım kesinBi psikologun lafi aklima geldi aptallar depresyona girmez yada psikolojk sorunlar yasamaz diye.detayci mukemmeliyetci insanlar hayatlari boyunca sorgularlar herseyi herkesi.sizin kide cekip gitme olarak bilincaltiniza yansimis fakat bu bir farkedis arayis muhtemelen zeki biri oldugunuzu dusunuyorum
Bense olaylara genelde en kötü tarafından bakarım. Acaba bu yüzden mi hayatımdan insan çıkarıp duruyorum dersiniz.Ben yapı olarak olaylara olumlu bakan ve pozitif düşünen biriyim.
İnsanlarla ilişkilerimde de büyük sorunlar yaşamadım.
Nefret ettiğim veya öfke duyduğum kimse yok mesela.
İş yaşamında yollarımı ayırdığım kişiler oldu.
Onlardan da sadece iki kişiyi hayatımdan tamamen çıkardım.
O iki kişiyle de Karşılaşırsam selam verir,merhabalaşırım ama arayıp sormuyorum.
Sevmediğim insanlarla da gerekirse görüşürüm hatta çalışırım ama mesafemi korurum.
Hayatta ne mükemmel insan,ne de mükemmel evlilik veya ilişki olduğunu düşünüyorum.
Mutlak mutluluk diye bir şey de yok.
Hayatımın gidişatından genel olarak memnun muyum?Evet,memnunum.
Gerisini çok da sorgulamıyorum.
Ne ilginçtir ki benim de eşim sakin bir yapıda ve benden farklı olarak olaylara hep mantığıyla yaklaşır. Ama bu benim hoşuma gidiyor. Evet zaman zaman ondan nefret etmeme de neden oluyor bu farklılıklar. Ama bana benzemesinden iyidir diye düşünüyorum.Benim gibi biri daha varmış ..bana 3 yılda bir gelir bu duygu.ama hayatımın her alanında vardır.evde işte değişiklik yapma isteği..yeni birşeyler yapmalıyım duygusu olandan memnun olmama duygusu..olağan giden herşeyden sıkılma,daha farklı olsa duygusu.
ki ben böyleyken aşırı durağan bi eş seçtim sanki zıt kutuplar birbirini çeker misali.sonuç mutsuzum..çözüm bulursanız yazın lütfen olurmu..
Haha gündelik hayatta ben de sizden farklı değilim. Ama ANtalya'ya gitmek isterken nasıl oldu da kendinizi Şanlıurfa'da buldunuz merak ettimBeş yıllık kalkınma-ekonomi planları gibi ne güzel.. Benim hayatım genelde "şunu şöyle yapayım" kararı alıp belirlediğimin tam aksini yaşamakla geçiyor.
Gerçi ben de az plansız değilim hani..
Geçen Antalya'ya gideyim biraz kafam dağılsın dedim, Şanlıurfa'ya sıra gecesine gittim kafam beni dağıttı.
Ooo işiniz zor!O çeşit sorgulamalarım da var elbet. Eşimi seviyorum ve ayrılmak aklımın ucundan bile geçmiyor aslında. Kavga edip de birbirimize girdiğimiz anlarda bile düşünmüyorum bunu. Ama hep bir huzursuzluk var üzerimde. Hep bir acaba en iyisi bu muydu bizim için? En doğru kararı mı vermiş olduk diye düşünüp kendimi kemirip duruyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?