Bazen bir şeyleri soylemek değil yapmak lazım. Eğer mutlu degilsen onların yaninda mutlu olma, kv ye laf sok, gitme bak mesela mecbur kv bakacak demissin; ver kreşe olsun bitsin. Annenin agzina mi attir diyo; bundan sonra o zaman demeden attir babaannenin agzina de mesela. Yaptığı yemegi begenme, temizliği begenme...Esin istediğinde hastayim de gitme. Bir kavga eder, iki kavga eder sonunda kabul eder. Bu durumde uzgunum ama sen kabullenmissin. Esin de kv de sana saygı duymuyor, çünkü sen kendine saygı duymuyorsun. Kimsen olmasa bile bu onlara boyun egecegin anlamina gelmez. Insanlar seni nasıl tanirsa oyle gider. En baştan mesafeli olsaydin evlendigin andan itibaren, gelip gitmeyi kabul etmeseydin; ya eşin alisacakti ya da daha çocuk olmadan birakacakti. Bu saatten sonra ezdirme kendini. Burada böyle konuları okudukça evlilikten nefret ettim yemin ederim. Kendi kiymetini bil önce.