İlkinde hiç bir şey anlatmamıştım.
Mahkeme günü beklerken bir gün annemle eve gelip balıklara yem verecektim.
Komşular görünce hepsi kapıya çıkıp annemin etrafını sardı; "Siz nerelerdeydiniz, evleriniz bu kadar yakınken nasıl görmediniz kızınızın günden güne eridiğini, nasıl müsade ettiniz kızınızın bu kadar üzülmesine vs. vs." Neler neler dediler. Canım anneciğim çok ağladı, çok üzüldü. "Benim kızım nasıl bu kadar bana uzak kaldı da sustu" diye.
Bu olayı duyan babam kahroldu, "biz kızımıza tüm imkanları sunduk da güven mi veremedik" diye.
Gerçekten bunları anlatırken bile şimdi gözlerim doldu, ben utandığım için, onlar üzülmesin diye susmuştum. Onlar ise kendilerine güven duymadığımı sandılar.
Şimdi çok şükür bir sorunum yok. Ama olursa bir daha öyle susmam, şans da vermem, bitiririm. Değişmiyorlar çünkü. Yok yere kendimin de ailemin de üzülmesine izin vermem artık.
