Merhabalar, aslında bu siteye farklı bir isimle üyeyim.
Fakat 2. üyelik almak istememin sebebi az çok tanınıyor olmam ve kendimi bu şekilde daha rahat hissedecek olmam.
Bir süredir görüştüğüm biri var.
33 yaşında yaşadığım ile 1 saat mesafede.
Karşı komşumun üstün çabaları ile tanıştığım aslında hiç görüşmek istemediğim biri
Görüşmek istemedim çünkü, benim bir rahatsızlığım var. Benim çocuk sahibi olmam imkansız.
Ve beni hiç tanımayan biri ile izleyeceğim yoldan korktum, beceremem altından kalkamam diye korktum.
Nasıl oldu anlamadan kendimi onun karşısında buldum, ikimizde çok etkilenmiştik o gün vakit nasıl geçti anlamadan 5 saat oturduk. Durumum dilimin ucuna geldi geldi gitti, o anlarda sustum beceremedim.
Akşam oldu eve geçtik ve o akşam konuştum. Tanıştığım ilk akşam.
Çok üzüldü, çok şaşırdı, mahvoldu.
O an bişey söylememesini istedim. Çünkü karşımdaki insana çok yüklendiğimi düşündüm. Ertesi gün yaşadığı şehre döndü ve süreçte beni hiç bekletmeden ilk fırsatta telefon ile görüştük.
İlk anda korkmuş, şaşırmış ve ne diyeceğini bilemez durumdaydı. Sonra konuşma ben sana bunu yapamam ben bu kadar küçük birşey için seni kaybedemem seni tanımak istiyorum dedi.
Bu süreçte ilk başta herşey gayet olumluydu, ilgi alaka ailesi ve çevresi ile paylaştıkları..
Sonrasında sessizleşmeye başladı, değişken oranlarda kendi kabuğuna çekiliyor ama yine yapılması gerekenleri yapıyordu örneğin saatlerce mesajlaşabiliyorduk ama farkı anlıyordum.
Bayram geldi, annesi ile tanıştığım için aramamın uygun olacağını düşündüm, ben annesini aradım, annesi annemi aradı, kardeşi beni aradı. Bu arada çok düzgün davrandı.
Biz annemle komşu ile bir akşam dışarı çıktık. Lafın arasında annesi torunu olduğunda söz verdi sigarayı bırakacak dedi.
Eve geldik, annem söylememiz gerek, bunu tek başınıza taşıyamazsınız dedi.
Sus anne hiç bişey deme dedim, ne olur sus, o gece sabah nasıl oldu bilmiyorum.
Çok uzattım, haftasonu burdaydı 2 günde birlikteydik.
En son 2 3 saat derdini öğrenebildim.
Derdi ailesine yansıması. Bayramda amcamın torunlarına davranışlarını gördükçe mahvoldum dedi.
Ben seninle yanlız ölebilirim, ben seni unutamam, bendeki izlerini silemem ama ailemi düşününce mahvoluyorum dedi. Ben hiç böyle bişey yaşamadım, ben hiç karşımda birini böyle görmedim. Saatlerce sustuk, kıvrandık, karşımda kızardı, titredi, sustu, konuştu, gözleri konuştu. Ne gidiyorum diyebildi, ne git diyebildi.
Ona annesi ile konuşmasını söyledim. Kalsın diye değil, daha rahat gidebilsin diye.
Bu arada annesi ve komşumuz bana nasıl evlenme teklif edeceğini planlamaya başladı bile
Ben ne yapacağım bilmiyorum o günde bilmiyordum. Bu duyguyla yaşabilirmiyim çok ezilirmiyim gerçekten annesi bilmeli mi bilmiyorum.
Ara ara tekrar yazarım ama konuşulabilecek herşeyi konuştuk.
Garanti olmadığını, hayatta neler olabileceğini..
Nasıl bir yol almalıyım beklemelimiyim sessizce çekilmelimiyim kızmalımıyım.
Nasıl olduda saatlerce sustum bilmiyorum. Nasıl oldu çözdüm, başettim bilmiyorum.
Değermi bilmiyorum.
Ama emin olduğum bişey varki, Rabbimin verdiği bişey için kulların yaptığına üzülmeyeceğim.
Bu arada bu durumun bana farklı getirileri de var ama çözümleri var. İlk söylediğimde hiç bişey sormadı ve konuyu kapadı anlatma dedi. Ama o gün otururken, bu konuyu çok araştırdım her yönünü biliyorum senin yaşadığın ne boyutta bilmiyorum ama sakın kendini üzme bilmiyor deme çözümü var ve umrumda değil her zaman yanındayım diğer kısımlarını düşünme bile dedi.
güncelleme 12. sayfada
21.02.2019
2. Guncelleme ile geldim arkadaslar..