Mrb hanımlar. Çok uzun zamandır içimde büyüyen ve anlatacak hiç kimseyi bulamadığım bir derdim var benim de. Aslında bir olsa şükür nedeni...
36 yaşında ve çok yalnızım hanımlar. Öyle bir yalnızlık ki, oldukça sadık bana. Hayatımdaki tek heyecan 2 senede bir tekrarlanan kpssye girmek. 3 sene önce atandığım halde. Bu arada bahsettiğim yalnızlık sadece gönül yalnızlığı da değil, her açıdan yalnızlık. Elbette bir kısmı benim seçimim, ama yapmaya zorlandığım seçimler. Mesela bir türlü bir dost bulamıyorum, bulduğumu sandığında ya yanıldığımı anlıyorum, ya da aldatıldığımı. 2 lafın belini kırmak değil kast ettiğim şey, güvenmek ve canın sıkıldığında rahatça arayabilecek sıcaklığı hissetmek. Bıktım sorunu kendimde aramaktan, nerde hata yapıyorum die kendi kendimi sorgulamaktan. Cevaplar aynı ve çözümsüz. Çünkü ben bitkilerle bile empati kuran bir salağım.
Dost yok, bari koca olsa. Ama kendi cinsinden yana gülmeyen şans güler mi bundan yana a akılsız! Biyolojik saatin alarmı patlamak üzere olmasa belki o kadar dert etmezdim bu tür yalnızlığı. Yok ederdim, sevilmek, bir hayatı birinin seninle paylaşmak istemesi nasıl bişey acaba? Bir seferliğine bir ilişkide kadın rolünü oynamak neden benim içim imkansız? Çünkü ben bir problem olunca, 2 kişilik emek gösteren bir aptalım.
Hiç değilse ailem anlasa halimden de evlat edinme isteğime şiddetle karşı çıkmasalar. Umutsuz vaka olduğumu bir kedi sahiplendiğimde anlamalıydılar oysa. Kızınız evlenmiş olmak için evlenemez. 36 senede olmayan şey, kızınızın akranları olan beylerin hepsi çoktan kapılmışken, geriye kalanlar da kızınızın hiç ilgisini çekmezken, olmaz! Kriterlerimin hepsi çubuk kriter olduğu halde hem de.
Bazen düşünüyorum, madem beni mutlu edecek şeyler için geç kaldım - çünkü çok yaralandım - ,mutsuzluğu neden kabullenmem gerekiyor? Hayatta en korktuğum şey, kendimi bildim bileli yalnızlık oldu ve ben bir kabusun içinde yaşıyorum yıllardır. Böyle bir kabusa mahkum edilecek ne yaptığımı da bulamıyorum. Zaten içimde zerre umut kalmadı çünkü ebedi bir zifir burdaki. Nerde bu yokuşun inişi?
Şükredecek elbette çok şeyim var ama gözlerim kanarken o kadar zor ki teselli bulmak.
36 yaşında ve çok yalnızım hanımlar. Öyle bir yalnızlık ki, oldukça sadık bana. Hayatımdaki tek heyecan 2 senede bir tekrarlanan kpssye girmek. 3 sene önce atandığım halde. Bu arada bahsettiğim yalnızlık sadece gönül yalnızlığı da değil, her açıdan yalnızlık. Elbette bir kısmı benim seçimim, ama yapmaya zorlandığım seçimler. Mesela bir türlü bir dost bulamıyorum, bulduğumu sandığında ya yanıldığımı anlıyorum, ya da aldatıldığımı. 2 lafın belini kırmak değil kast ettiğim şey, güvenmek ve canın sıkıldığında rahatça arayabilecek sıcaklığı hissetmek. Bıktım sorunu kendimde aramaktan, nerde hata yapıyorum die kendi kendimi sorgulamaktan. Cevaplar aynı ve çözümsüz. Çünkü ben bitkilerle bile empati kuran bir salağım.
Dost yok, bari koca olsa. Ama kendi cinsinden yana gülmeyen şans güler mi bundan yana a akılsız! Biyolojik saatin alarmı patlamak üzere olmasa belki o kadar dert etmezdim bu tür yalnızlığı. Yok ederdim, sevilmek, bir hayatı birinin seninle paylaşmak istemesi nasıl bişey acaba? Bir seferliğine bir ilişkide kadın rolünü oynamak neden benim içim imkansız? Çünkü ben bir problem olunca, 2 kişilik emek gösteren bir aptalım.
Hiç değilse ailem anlasa halimden de evlat edinme isteğime şiddetle karşı çıkmasalar. Umutsuz vaka olduğumu bir kedi sahiplendiğimde anlamalıydılar oysa. Kızınız evlenmiş olmak için evlenemez. 36 senede olmayan şey, kızınızın akranları olan beylerin hepsi çoktan kapılmışken, geriye kalanlar da kızınızın hiç ilgisini çekmezken, olmaz! Kriterlerimin hepsi çubuk kriter olduğu halde hem de.
Bazen düşünüyorum, madem beni mutlu edecek şeyler için geç kaldım - çünkü çok yaralandım - ,mutsuzluğu neden kabullenmem gerekiyor? Hayatta en korktuğum şey, kendimi bildim bileli yalnızlık oldu ve ben bir kabusun içinde yaşıyorum yıllardır. Böyle bir kabusa mahkum edilecek ne yaptığımı da bulamıyorum. Zaten içimde zerre umut kalmadı çünkü ebedi bir zifir burdaki. Nerde bu yokuşun inişi?
Şükredecek elbette çok şeyim var ama gözlerim kanarken o kadar zor ki teselli bulmak.