- 29 Ekim 2014
- 2.363
- 1.797
- 83
İyi akşamlar.
Bu kez kayınvalide ve eşten farklı bir konuyla geldim.
Evet başlıktaki gibi hiç arkadaşım yok. Sosyal biriyim. Çalışıyorum. Dönem dönem kurslara, etkinliklere katılıyorum ama yalnızım.
Bir kaç örnek vermek istiyorum.
Mesela işyerinde yan dükkanda bir komşum vardı. Benden yaşça büyük. Bu kadınla yedik içtik gezdik dertleştik derken işten ayrılmam gerekti ve çok kısa süre içinde bu kadının vesilesi ile başka bir yere geçtim hiç boşluk vermeden.
Daha sonra bu kadın, sana iş buldum bana ayakkabı al, sayemde oldu bak şu ayakkabı çok güzelmiş diye bir sürü resim ata ata ısrarla kendine ayakkabı almamı istedi.
(Halbuki herşey kısmet dediğim gibi o sadece vesile idi. Patron benden veya ben patrondan ve işten memnun olmasam yine olmazdı. Ben teşekkürümü ettim bu kadına bu konuda. Ama dediğim gibi kişi ile alakalı olduğunu da düşünüyorum)
Bu ayakkabı mevzusu uzun süre uzadı. Hatta o ara ihtiyaçtan kendime bir çift almıştım maaş zamanı. Ee benimki nerde ne zaman alıcan bu ay mı öbür ay mı diye diye ıssssrarla devam etti. Ve benim midemi kaldırdı bu durum.
Daha sonra kavga tartışma olmadan sohbetlerimiz azalmaya başladı. Derken taşındı gitti. Bir daha da görüşmedik.
İkinci mevzu kalabalık bir aileyiz ancak samimi sevdiğim saydığım 1 akrabam vardı. Onunla sık sık görüşürdük. Kendisi taşınmaya karar verdi.
Nakliye firması ayarlandı. Anneleri teyzeleri herkes gitti. Ben gidemedim. Çünkü o ara kvdem akrabasına gitmişti ve eşimle uzun süreden beri yalnız kalmamıştık. Gitmeme sebebim bu ve nakliyesi vs herşeyinin tam olmasıydı.
Sonuç olarak gitmedim diye oda konuşmuyor benimle. 1-2 kez konuşmaya çalıştım asla cevap vermedi. Bende yazmadım bir daha.
Daha sonraları annem beni zorlamaya başladı. X’i ara onu kıskanıyosun sanmasın!? (Neden kıskanabileceğim konusunda bir fikrim yok. Ki pek haset fesat bir insan da değilim. En fazla imrenirim. Maşallah banada nasip olsun der geçerim)
Yani demem o ki yalnız vakit geçirmeyi çok seviyorum. Kendi başıma kahve de içerim, alışverişte yaparım. Sıkılmam kendimden.
Ama zaman zamanda dertleşebileceğim, fikir alışverişi yapabileceğim bir arkadaş istiyorum yok.
Yukarıda anlattıklarıma istinaden sizce ben mi kusurluyum? Arkadaş edinme özürlüsü müyüm?
26 yaş ömürlük dost bulmak için geç bir yaş mı sizce?
Bu kez kayınvalide ve eşten farklı bir konuyla geldim.
Evet başlıktaki gibi hiç arkadaşım yok. Sosyal biriyim. Çalışıyorum. Dönem dönem kurslara, etkinliklere katılıyorum ama yalnızım.
Bir kaç örnek vermek istiyorum.
Mesela işyerinde yan dükkanda bir komşum vardı. Benden yaşça büyük. Bu kadınla yedik içtik gezdik dertleştik derken işten ayrılmam gerekti ve çok kısa süre içinde bu kadının vesilesi ile başka bir yere geçtim hiç boşluk vermeden.
Daha sonra bu kadın, sana iş buldum bana ayakkabı al, sayemde oldu bak şu ayakkabı çok güzelmiş diye bir sürü resim ata ata ısrarla kendine ayakkabı almamı istedi.
(Halbuki herşey kısmet dediğim gibi o sadece vesile idi. Patron benden veya ben patrondan ve işten memnun olmasam yine olmazdı. Ben teşekkürümü ettim bu kadına bu konuda. Ama dediğim gibi kişi ile alakalı olduğunu da düşünüyorum)
Bu ayakkabı mevzusu uzun süre uzadı. Hatta o ara ihtiyaçtan kendime bir çift almıştım maaş zamanı. Ee benimki nerde ne zaman alıcan bu ay mı öbür ay mı diye diye ıssssrarla devam etti. Ve benim midemi kaldırdı bu durum.
Daha sonra kavga tartışma olmadan sohbetlerimiz azalmaya başladı. Derken taşındı gitti. Bir daha da görüşmedik.
İkinci mevzu kalabalık bir aileyiz ancak samimi sevdiğim saydığım 1 akrabam vardı. Onunla sık sık görüşürdük. Kendisi taşınmaya karar verdi.
Nakliye firması ayarlandı. Anneleri teyzeleri herkes gitti. Ben gidemedim. Çünkü o ara kvdem akrabasına gitmişti ve eşimle uzun süreden beri yalnız kalmamıştık. Gitmeme sebebim bu ve nakliyesi vs herşeyinin tam olmasıydı.
Sonuç olarak gitmedim diye oda konuşmuyor benimle. 1-2 kez konuşmaya çalıştım asla cevap vermedi. Bende yazmadım bir daha.
Daha sonraları annem beni zorlamaya başladı. X’i ara onu kıskanıyosun sanmasın!? (Neden kıskanabileceğim konusunda bir fikrim yok. Ki pek haset fesat bir insan da değilim. En fazla imrenirim. Maşallah banada nasip olsun der geçerim)
Yani demem o ki yalnız vakit geçirmeyi çok seviyorum. Kendi başıma kahve de içerim, alışverişte yaparım. Sıkılmam kendimden.
Ama zaman zamanda dertleşebileceğim, fikir alışverişi yapabileceğim bir arkadaş istiyorum yok.
Yukarıda anlattıklarıma istinaden sizce ben mi kusurluyum? Arkadaş edinme özürlüsü müyüm?
26 yaş ömürlük dost bulmak için geç bir yaş mı sizce?