hiç bilmediğim bir şehirde tek başımayım

hardyandholl

hardyandholl

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
18 Eylül 2020
495
1.977
63
28
Herkese merhaba. Ben 23 yaşındayım ve şubat ayında Ankara'ya atandım. Üniversite dahil her zaman ailemin yanındayım. İlk defa tek başıma yaşıyorum. Başlarda özgür olacağımı düşünüp çok mutlu olmuştum ama şubat ayından beri neredeyse her gün işten geldikten sonra benim ne işim var bu şehirde diye kendi kendime üzülüyorum. Burada üniversiteden arkadaşlarım var ama hepsi evli ve kendi düzenlerini kurdukları için benimle sürekli buluşamıyorlar. Buluştuklarında da eşlerini yanlarında getirmek istiyorlar. Ben de bundan hoşlanmıyorum. Uzun zamandır bir ilişkim olmadığı içindir belki ama onları görünce kendimi daha da yalnız hissediyorum.
Annemler geçen aylarda gelip kardeşimle birlikte benim evimde kaldılar. Başlarda çok mutluydum ama sonra ergen kızlar gibi annemle kavga etmeye başladım. Bana alınmaz annem biliyorum ama sonra onlar gidince de birde bunun yüzünden çok kızdım.

İçimde sanki hiç dolmayacak bir boşluk var gibi hissediyorum ve ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Buraya da biraz da olsa içimi dökmek için yazdım... Verebileceğiniz tavsiyeler varsa dinlemek çok isterim
 
Olmak istedigim noktadasin. Ne yapacaksin sahte insanlari. Gun geliyor esini babani cekemiyosun. Ama annem olsa cok ozlerdim yalan yok. Arada gel anneni gor o gelsin kirma kalbini. Este bulunur. Yanliz hissetme kendini. Nasip diye birsey var. Meslegin varsa arada cik dolas gec akisveris yap ama paranida biriktir tavsiyem. Alisirsin yani. Gurbete gelin gidenler ne yapsin sen canin sikilir moralin bozulur kafani yastiga gomersin. Bizker ne yapalim el adami nazimizida cekmez
 
O boşlukla ailemden uzakta hiçkimseyi tanımadığım bir şehirde tam 7 sene sürüklendim . Ben de 18 yaşımdaydım.

Yalnızlığın ne olduğunu bilen sayılı insanvardır. Yalniz hissetmekle yalnız kalmak kesinlikle ayni sey değildir.

Yalnızlık baş etmesi kolay bi şey degil.

Hızlıca arkadaş edinmeye bakın derim. Mutlaka ama mutlaka kendinize iş yaratın. Çünkü her boş anınızda o duyguyu yaşayacaksınız.

Çok net hatırlıyorum. Sokaklarda yürürken insanların yüzlerine uzun uzun bakıp içimden sorardım "neden bu sehirdesin, kendi rızanla mı burdasin yoksa seni de burda bağlayan şeyler mi var?mutlu musun" derdim.

Tabiki kimse bunları duymadığı için bir cevabı da olmazdı.

Bunun yaşanılan yerle de ilgisi yok. Okuduğum şehir karadenizin en güzel ve büyük şehriydi. Sevilmeyecek bi yer değildi. Halen daha da çok severim.

Ama benim icin samsun=yalnizliktir.

Gittiğim zaman her sokakta her caddede tek başıma geçirdiğim 7 seneyi hatırlarım.

Burda size gezin tozun diyecekler. Çünkü o duyguyu bilmeyen bunları rahatlıkla tavsiye edebilir. Bilmesem ben de ederdim.

Allah sizinle olsun.
 
hardyandholl .!.:
Herkese merhaba. Ben 23 yaşındayım ve şubat ayında Ankara'ya atandım. Üniversite dahil her zaman ailemin yanındayım. İlk defa tek başıma yaşıyorum. Başlarda özgür olacağımı düşünüp çok mutlu olmuştum ama şubat ayından beri neredeyse her gün işten geldikten sonra benim ne işim var bu şehirde diye kendi kendime üzülüyorum. Burada üniversiteden arkadaşlarım var ama hepsi evli ve kendi düzenlerini kurdukları için benimle sürekli buluşamıyorlar. Buluştuklarında da eşlerini yanlarında getirmek istiyorlar. Ben de bundan hoşlanmıyorum. Uzun zamandır bir ilişkim olmadığı içindir belki ama onları görünce kendimi daha da yalnız hissediyorum.
Annemler geçen aylarda gelip kardeşimle birlikte benim evimde kaldılar. Başlarda çok mutluydum ama sonra ergen kızlar gibi annemle kavga etmeye başladım. Bana alınmaz annem biliyorum ama sonra onlar gidince de birde bunun yüzünden çok kızdım.

İçimde sanki hiç dolmayacak bir boşluk var gibi hissediyorum ve ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Buraya da biraz da olsa içimi dökmek için yazdım... Verebileceğiniz tavsiyeler varsa dinlemek çok isterim
Genişletmek için tıkla...
Ünv de ailenin yanındaysan şimdi böyle boşluğa düşmen gayet doğal. Önce hemen boş zamanlarını bi hobiyle doldur resim bi enstrüman ya da koşu spor herhangi bişeye mutlaka girin. Şimdi yalnız olmanın tadını çıkarın film günü yapın evinizi zevkine göre süsleyin, iş ortamından bi kaç arkadaşınızla yakınlaşın yemeğe çıkın kitap okuyun. Canınız çok sıkılınca hafta sonları alın minik bi bavul ufak bi geziye çıkın. Ayyy keşke şuan yerinizde olsam 😔
 
Ilk ve yenı oldugu ıcındır o alısırsın ıs yerınden arkadasların yokmu bekar onlarla takıl. Suan aılenın yanına donsen emın ol ordada yapamazsın yanlızlıgını ozlersın bız ınsan ogluna hıc bısey yaramıyor cunku once atanmak ısterız sonra yanlızız derız sonra kalabalıktan kacarız o olur bu olur. Hayatın tadını cıkarmaya bak hafta sonları baska sehırlere gıt dolas guzel yerlerı gez.
 
Hepinize teşekkür ederim cevaplarınız için. Ben de hep hobi edinmek istiyorum ama korona girince araya çoğu yere gidemiyorum. 2 haftadır da evden çalışıyoruz yoğun bir şekilde yemeği bile bazen yiyesim gelmiyor yorgunluktan... İşleri bitirince de direkt olarak depresif mooda giriyorum bazen 1 saat ağladığım oluyor
 
tanımadık simalar olması bence daha iyi. cafe cafe gez, eğlence yerlerinde eğlen, spora yazıl mesela ek aktivite olsun zumba plates gibi, etkinlikleri takip et. tabi şuan pandemi var ama bence süper bir başlangıç. orada olmanızın muhakkak bir manası vardır, yaşayın ve görün🌾
 
Cakiltasinsm .!.:
Ilk ve yenı oldugu ıcındır o alısırsın ıs yerınden arkadasların yokmu bekar onlarla takıl. Suan aılenın yanına donsen emın ol ordada yapamazsın yanlızlıgını ozlersın bız ınsan ogluna hıc bısey yaramıyor cunku once atanmak ısterız sonra yanlızız derız sonra kalabalıktan kacarız o olur bu olur. Hayatın tadını cıkarmaya bak hafta sonları baska sehırlere gıt dolas guzel yerlerı gez.
Genişletmek için tıkla...
iş arkadaşlarımla çok iyi aram ama onlar da kendi aralarında kavga ettiler şu an kimse kimseyle çok fazla takılmak istemiyor yine gerginlik çıkmasın diye
 
ahhh ankara. ben de 17 yasimda yasamistim bu duygulari. tabi yurt arkadaslari, sinif arkadaslari, cimanlerde tanismalar derken benim icin cevre edinmek kolay olmustu. ama tabi ilk gunden olmamisti. biraz sabirli olmak lazim. yavas yavas cevre edineceksiniz. ne biliyim o zaman cd kiralanirdi, ben cd kiraladigim dukkandan bile arkadas edinmistim. yani zorlamamak, akisina birakmak lazim. dışa dönük olun. dikkatli olun. su an sosyallesebilmek icin dogru bir zaman da degil maalesef. kendinize zaman verin. bence hayatta tek basina, yalniz kalabilmek onemli.
 
hardyandholl .!.:
iş arkadaşlarımla çok iyi aram ama onlar da kendi aralarında kavga ettiler şu an kimse kimseyle çok fazla takılmak istemiyor yine gerginlik çıkmasın diye
Genişletmek için tıkla...
Alısırsın ya onlarda duzelır sen kafaya taktıkca daha cok sıkılırsın. Bak bana 2 cocuk bıde koca bıde kpss ye hazırlanıyorum aksama kadar anam aglıyor sukret yanı halıne senın yerınde bı kac gun olmak ısteyenler varrr😁
 
hardyandholl .!.:
Herkese merhaba. Ben 23 yaşındayım ve şubat ayında Ankara'ya atandım. Üniversite dahil her zaman ailemin yanındayım. İlk defa tek başıma yaşıyorum. Başlarda özgür olacağımı düşünüp çok mutlu olmuştum ama şubat ayından beri neredeyse her gün işten geldikten sonra benim ne işim var bu şehirde diye kendi kendime üzülüyorum. Burada üniversiteden arkadaşlarım var ama hepsi evli ve kendi düzenlerini kurdukları için benimle sürekli buluşamıyorlar. Buluştuklarında da eşlerini yanlarında getirmek istiyorlar. Ben de bundan hoşlanmıyorum. Uzun zamandır bir ilişkim olmadığı içindir belki ama onları görünce kendimi daha da yalnız hissediyorum.
Annemler geçen aylarda gelip kardeşimle birlikte benim evimde kaldılar. Başlarda çok mutluydum ama sonra ergen kızlar gibi annemle kavga etmeye başladım. Bana alınmaz annem biliyorum ama sonra onlar gidince de birde bunun yüzünden çok kızdım.

İçimde sanki hiç dolmayacak bir boşluk var gibi hissediyorum ve ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Buraya da biraz da olsa içimi dökmek için yazdım... Verebileceğiniz tavsiyeler varsa dinlemek çok isterim
Genişletmek için tıkla...
Bu korona zamanlarında kimse sosyalleşmek de istemiyo bu da sizin için iyice süreci zorlaştırıyor. Ben de sizin gibiydim hemen ingilizce kursuna yazıldım ,spora başladım. Kurstan spordan arkadaşlar , komşular derken bi baktım buralı gibi hissetmeye başladım. Şimdi yeniden tayin çıktı üstelik kışın gidicez ve korona var . Yani çok uzun bi süre zorlanicam ama insanın alışamadigi hiçbir şart yok. Açıkçası bu zaman için pek tavsiyem yok evde kitap okumak ,parkta kitap okumak , spora başlamak, evde sinema izlemek gibi şeylerden başka bişey gelmiyo aklıma
 
ailemden ayrı bilmediğim bir şehire gittiğimde 17 yaşındaydım.. 17. henüz kendi evraklarıma imza atma yetkim bile yoktu. bir yurda yerleştirilip tek başıma mücadele ettim. başlarda çok zordu, kayboldum da, ağladım da sokaklarda, nefret ediyorum buradan diye her gün dönmeyi de düşündüm. ama elim o bileti almaya varmadı. baktım ki ben orayı sevmeye, gönül bağı kurmaya başlamışım. 20 yaşındayım şu an. her şeyin çok başı hala. 6 aydır aile evinde misafir gibiyim. o evden bir kere çıkınca bir daha asla ait hissedemiyor insan çünkü. o küçük, minik evimi ve şehrimi çok özledim.
çevre, arkadaş edinmek hele ki Ankara gibi bir yerde gezecek yerleri gezmek kafanızı meşgul edip, şehri sevdirecektir. çıkın yağmurda yürüyün, güneşinde yanın, sokaklarda gezin.. yalnızlığın keyfini çıkarın
 
Bende Ankaradayım. Evlendiğim için geldim buraya. Başta çok sıkıldım bnei bunalttı bu şehir. Ailemi çok özlüyorum. Keşke hiç gelmeseydim dediğim zamanlar oldu. Ama insan zamanla alışıyor.
Sizin ne kadar oldugeleli bilmiyorum ama zamanla alışırsınız.
Yalnızlık ve özgür olmak çok güzel kıymetini bilin bence.
Ve birde şu salgın hastalıktan insan bir yere çıkamaz oldu. Bu zor günler geçince eminim alışıp seversiniz
 
Ben de 4 sene yaşadım bu şekilde. Üstelik merkeze uzak kırsal biyerdi. İlk yıl ağlamadığım gün yoktu heralde. Ama farketmeden okadar alışmışım ki yalnız yaşamaya, ailemin evine gidip uzun süre kaldığımda bunaldığımı hissetmiştim. Kendi evimi özlemiştim. Gerçekten hep misafir gibi oluyosun artık. Tayin alıp memleketime gitsem bile ayrı ev açardım heralde. Tabi ki zorlandığım zamanlar oldu (elektrik kesilir, su tesisatı bozulur, kar yağar mahsur kalırsın,haftasonları bütün aile birlikte pikniğe gider sen fotograflarına bakarsın) ama şimdi evliyim ve bakınca güzel günlerdi diyorum.özlüyorum hatta o günleri.
 
Bende sizinle aynı durumdaydım 2015 senesinde Ankara’ya yerleştim kimseyi tanımıyordum, kendimi işime verdim 2 sene önce de eşimle tanıştım ve tek çevrem is olduğu icin onunla da is yerinde tanıştım 😅 kendimi işime verdiğim de iyi oldu kariyerimde yukseldim
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
Boşanmayı başarabilecek miyim ?
2 3 4
Yorumlar
76
Görüntüleme
4K
Tbyte
T
Melike__93
Kayınvalidem Hastalığını Kullanarak Baskı Kuruyor Hiç Huzurumuz Kalmadı Böyle Nereye Kadar ?
4 5 6
Yorumlar
108
Görüntüleme
5K
Nameless29
Nameless29
Zaren
Bir Gencin Hayatı, İntihar düşüncesi Lütfen okuyun 🙏
2
Yorumlar
35
Görüntüleme
2K
Zaren
Zaren
bedifferent
eşimin ciddiliği ve soğukluğu
4 5 6
Yorumlar
113
Görüntüleme
5K
KeskeYesilElmaOlsaydim
KeskeYesilElmaOlsaydim
serotininevi
Meslek değişimi ve evlilik-eş ailesi ile ilgili sorunlar
2 3 4
Yorumlar
71
Görüntüleme
3K
enteldantell
enteldantell
Back
X