ilk ben başlayayım; evlenmeyi hep istedim ancak evlenemeyeceğimi düşündüm hep çevrem de bana set gerdi, erkek arkadaşlarım da benimle evlenmeyi istemediler daha iyilerine layık olduklarını söylediler buna kanaat getirmişledi, ve sonra hayat beni buralara getirdi artık evlenebilir miyim bilemiyorum yine aynı umutla düşünüyorum, sanıyorum ki imkansız artık. zaman geçtikçe seçicicilik artıyor ve evliliğe olan istek azalıyor.
Benim hikayemde;
30 yaşındayım TR de çok iyi bi üniverstede okudum, yurdışında master yaptım. Cok ıyı bir işim var ama gel gör ki arkadaşım hiç yok. Ailemde hem ben tek cocugum hemde amca dayı teyze hala kımse yok kuzenlerde yok dolayısıyla. Cok yalnızım ve kendıme ozguvenımı saglayamıyorum. Kendimi bildim bileli tek bir insanı platonık cok sevdım. onada soyledım onu sevdıgımı ama benı ıstemedıını soyledı . "Kimseyle cıkamam ben sorunluyum falan dedı" ama onu sevgılısıyle el ele bır alısverıs merkezının merdıvenlerınde gordum. O kadar cok calıısyorum kı aynı 3-4 ınsanla haftanın her gunu gece yarılarına kadar beraberım ne sosyallesmeye nede bırılerıyle tanısmaya vaktım var.
Ben butun bunların suclusu olarak cocuklugumdan berı asırı obez olmama baglıyorum..
ıcımı doktum kusura bakmayın ama bunlarıne zamandır paylasmak ıstıyordum. Ne kadar dısardan bakıldıında kalın,kaba tabırlerı cok ama ırı yarı bırı olsamda benım de duygularım oldugu kımsenın aklına gelmedı
şu erkekler o kadar aptal ki.her şey seks mi ya,herşey güzellik mi?sana köpek gibi davrandıktan sonra ne yapacaksın güzeli.benim iki arkadaşım var ikisi de altın kalpli.ama sırf kilolular diye ne ilişkileri oluyor ne evlilikleri.halbuki o kadar iyi bulunmaz insanlar ki.erkeğine kendini adayacak tipler ama bu erkekler böyle malesef.
En cok neye uzuluyorum bılıyormusun
10 gun once bı arkadasın nıkahına gıttım, 25 yasında 7 senedır cıkıyolardı kocasıyla bana soyle dedı nıkahtan bı gun once, en cok babamdan ayrılacagım ıcın uzuluyorum ama onu mutlu ettım evımden tellı duvaklı cıkıyorum babam benı kendı ellerıyle kocama teslım edıyo....vs bıseyler dedı
o an delıler gıbı aglama krizine girdim cunku benım babam rahatsız parkınson hastası henuz cok ılerı duzey dııl ama artık hareketlerı ve durusundan ıyıce anlasılıyor, onunla benım aramdakı bag cok ozeldır annemden bıle cok farklıdır benım mutlulugum ıcın kendı ısteklerını ertelemıs, onume dunyaları sermıs, bana tek tokat atmamıs hayatının merkezıne benı koymus canım babam benı kendı ellerıyle kocama teslım edemeyecek, torunlarını goremeyecek ıste bu benı mahfedıyo.. yalnız geldım yalnız gıdıyorum ama onlara en azından bı kez olsun mutlu oldugumu gostermek ıstıyorum
:gitme:
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?