- 31 Ekim 2014
- 3.782
- 9.370
- 208
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
-
- #41
İki yıldır düzenli terapi + ilaç tedavisi gören bir kişinin travmalarını böyle bi ortamda tartışmaya açması ne derece doğru bilmiyorum. Hele de kendini böyle hassas bi noktada hissederken. O nedenle de nedir size bunları hissettiren diye sormaya çekiniyorum açıkçası.İki yıldır inanın her hafta şehrin en iyi psikoloğuna gidiyorum kadın çaresizliğimi bildiği için iki yıldır fiyatı iki katına çıkmasına rağmen aynı fiyattan alıyor.
yüzlerce travma aynı zamanda günlük hayatta travma yüzünden yaşadığım şeyler… iki Yıldır o kadar çok çabaladım ki baya da şeyi çözdük ama tükendim.psikiyatri ile eş zamanlı gidiyoruz ilaç yardımı da alıyorum.
iki yılın sonunda büyük travmalarıma ancak geçebildik ama ben tükendim hem maddi hem manevi.
Şuan öğürme krizim tuttu ve kadına ulaşamıyorum tatil günü hakkım yok ulaşmaya da.
anne baba aile arkadaş kuzen yabancı biri arayabileceğim gel diyebileceğim kimse yok.
Ağır geldiği için içemediğim yüksek dozda uyku ilaçları son zamanlarda o kadar cazip geliyor ki.
Hepsini içeyim travması da bitsin derdi de bitsin diyorum.
Haftada bir seansım var fiks. Ama ben iki seans arası mutlaka bunu yaşıyorum yani 3 günde bir gitmem gerekiyor
bu kadar uzun terapi alan var mıdır aranızda yada atlatan güzel günler gören belki okurum ne güzel derim şuan sadece bi yerlere yazmam gerekiyordu.
Teşekkürler okuduğunuz için
Yo estafurullah her dağın karı kendine ağır. Tartışmaya açmıyorum aslında içeriğine de girmek istemiyorum girmiyorum. Sadece iliklerime kadar yalnız hissediyorum. Radyo dinlemek gibi ortak birilerinin okuyup yazması iyi hissettiriyor. Derdimi yazıp çözüm aramak hiçbir zaman fayda etmedi bu platformdaİki yıldır düzenli terapi + ilaç tedavisi gören bir kişinin travmalarını böyle bi ortamda tartışmaya açması ne derece doğru bilmiyorum. Hele de kendini böyle hassas bi noktada hissederken. O nedenle de nedir size bunları hissettiren diye sormaya çekiniyorum açıkçası.
Ama insan insanı bilmeden de anlayabilir, ya da deneyebilir hiç değilse. Yani sebepleri bilmesek de sonundaki duygulara yabancı degiliz ya.
Herkes kendi hapishanesini kendisi inşa eder diye düşünüyorum bazen. Parmaklıklarını elleriyle birer birer kendi diker. Durduk yerde değil elbette muhakkak vardır bi sebebi. Ama sonuç sebebi bi şekilde aşar işte.
Nasıl desem... korkulardan, kaygılardan, utançlardan, suçluluklardan, bize yanlış ögretildigini bildigimiz ama dogrusunu ögrenmeye cesaret edemedigimiz sahte gerçeklerden, geçip gitmesine izin veremedigimiz acılardan duvarlar örüp ortasına oturuyoruz bazen. O duvarlardan içeri güzel hiçbi şey giremiyor. E biz de dışarı çıkamıyoruz. Çıkamadıkça yeni duvarlar dikiyor, yeni duvarlar diktikçe daha çok çıkamıyoruz. Geriye de çaresizlik, tükenmişlik kalıyor.
Yine de mutlak bi yenilgiyi kabullenmek çok radikal değil mi... 2 yıl ya da 20 yıl, nefes aldığımız sürece birer birer örülen tüm duvarların birer birer kalkma ihtimali de var demektir. Bugün belki hiçbi şeye haliniz olmaz ama yarın en zayıfını yıkarsınız o duvarların. İçeri biraz olaun ışık girer, siz de sadece o ışığa bakarsınız. Daha büyük mücadelelere girişecek gücünüz olur belki böylece.
Belki sizin gerçekleriniz çok ağır, benim yazdıklarım çok hafif, çok sabun köpüğü edebiyat kalıyo bilmiyorum. Ama ne yaşandıysa yaşandı, ne geçmişinizi ne gerçekleriniz değiştiremeyiz, değiştiremezsiniz. Küçümsemek için söylemiyorum, elden bi şey gelmediği için söylüyorum. Öte yandan büsbütün çaresiz değiliz. Nereye baktığınızı, nasıl baktığınızı değiştirebilirsiniz. Biz de belki degiştirmenize yardım edebiliriz.
Bu zamana kadar gecmesı gerekmezmıydı .Yada en azından be yapmanuz gerektıgını soylemesıİki yıldır inanın her hafta şehrin en iyi psikoloğuna gidiyorum kadın çaresizliğimi bildiği için iki yıldır fiyatı iki katına çıkmasına rağmen aynı fiyattan alıyor.
yüzlerce travma aynı zamanda günlük hayatta travma yüzünden yaşadığım şeyler… iki Yıldır o kadar çok çabaladım ki baya da şeyi çözdük ama tükendim.psikiyatri ile eş zamanlı gidiyoruz ilaç yardımı da alıyorum.
iki yılın sonunda büyük travmalarıma ancak geçebildik ama ben tükendim hem maddi hem manevi.
Şuan öğürme krizim tuttu ve kadına ulaşamıyorum tatil günü hakkım yok ulaşmaya da.
anne baba aile arkadaş kuzen yabancı biri arayabileceğim gel diyebileceğim kimse yok.
Ağır geldiği için içemediğim yüksek dozda uyku ilaçları son zamanlarda o kadar cazip geliyor ki.
Hepsini içeyim travması da bitsin derdi de bitsin diyorum.
Haftada bir seansım var fiks. Ama ben iki seans arası mutlaka bunu yaşıyorum yani 3 günde bir gitmem gerekiyor
bu kadar uzun terapi alan var mıdır aranızda yada atlatan güzel günler gören belki okurum ne güzel derim şuan sadece bi yerlere yazmam gerekiyordu.
Teşekkürler okuduğunuz için
Bence de doğrusunu yapıyosunuz. Bu noktada uzman desteği de alıyosunuz, içeriği onlarla paylaşmak bence de daha sağlıklı.Yo estafurullah her dağın karı kendine ağır. Tartışmaya açmıyorum aslında içeriğine de girmek istemiyorum girmiyorum. Sadece iliklerime kadar yalnız hissediyorum. Radyo dinlemek gibi ortak birilerinin okuyup yazması iyi hissettiriyor. Derdimi yazıp çözüm aramak hiçbir zaman fayda etmedi bu platformda
Ask olsun.. valla ben aktif kullandigimPsikiyatrik rahatsızlıkla alelade can sıkıntısını karıştırmayın Allah yaşatmasin çok zordur bu rahatsızlık çikolatayla kahve psikiyatrik hastalığı tedavi etmez.
Ayriyeten forumu yoğun olarak kullanan üyelerden hiç birinde dert dinleme birinin sıkıntısına derman olma iki çift güzel söz söyleyip yükünü hafifletmek gibi birşey asla ama asla görmüyorum aksine üstüne ekliyor dalga geçiyor yaşadığı sıkıntısı küçümsüyor ve var olan moralini bile sömürüyorlar. Aleni aleni alay ediliyor çok zaman.
bu kadar uzun terapi alan var mıdır aranızda yada atlatan güzel günler gören belki okurum ne güzel derim şuan sadece bi yerlere yazmam gerekiyordu.
Teşekkürler okuduğunuz için
Ben de en azından iyi gelebilecek şeyler söylemeye çalışırım bir çözüm bulamasak da uzaktan bazen anlaşılabilmek bile çok rahatlatır ya insani anlamaya çalışırımAsk olsun.. valla ben aktif kullandigim
Zamanlar yardimci
Olabilrcegim
Seylere yardim
Ederim.. ama genelde konu sahipleri bi tesekkur bile etmezlerkeske bu arkadasada yardim
Edebilsek ama oyle
Zorki birseyler soylemek bile
Çok geçmiş olsun da şunu merak ettim öğürme krizinde dr a ya da eş dosta neden ihtiyaç duyuyorsunuz kendi başınıza bir acile gidebilirsiniz ya da varsa ilaç kullanabilirsiniz hani bu durumda telefon başındaki dr eş dost ne yapabiliyor ki ulaşamadığınız için üzülüyorsunuz onu merak ettimİki yıldır inanın her hafta şehrin en iyi psikoloğuna gidiyorum kadın çaresizliğimi bildiği için iki yıldır fiyatı iki katına çıkmasına rağmen aynı fiyattan alıyor.
yüzlerce travma aynı zamanda günlük hayatta travma yüzünden yaşadığım şeyler… iki Yıldır o kadar çok çabaladım ki baya da şeyi çözdük ama tükendim.psikiyatri ile eş zamanlı gidiyoruz ilaç yardımı da alıyorum.
iki yılın sonunda büyük travmalarıma ancak geçebildik ama ben tükendim hem maddi hem manevi.
Şuan öğürme krizim tuttu ve kadına ulaşamıyorum tatil günü hakkım yok ulaşmaya da.
anne baba aile arkadaş kuzen yabancı biri arayabileceğim gel diyebileceğim kimse yok.
Ağır geldiği için içemediğim yüksek dozda uyku ilaçları son zamanlarda o kadar cazip geliyor ki.
Hepsini içeyim travması da bitsin derdi de bitsin diyorum.
Haftada bir seansım var fiks. Ama ben iki seans arası mutlaka bunu yaşıyorum yani 3 günde bir gitmem gerekiyor
bu kadar uzun terapi alan var mıdır aranızda yada atlatan güzel günler gören belki okurum ne güzel derim şuan sadece bi yerlere yazmam gerekiyordu.
Teşekkürler okuduğunuz için
Çok teşekkür ederim inşallah ben de başarırımPsikiyatrist ve psikolog desteğini 3.5 yıl aldım. 3 yıl ilaç kullandım. İlk tanım travma sonrası stres bozukluğu, ikinci majör depresyon, üçüncü obsesif kompulsif bozukluk, dördüncü insomnia. İnsomnianın 27. gününde ağır halüsinasyon ve baş ağrısı ile acillik oldum ve beni 2 gün ilaçlarla uyuttular. Sürekli ama sürekli kendimi balkondan atmak istiyordum. 7. kattı evim. Bu kurtulma fikri hoşuma gidiyordu ama bir yandan da savaşamayıp kaçmış bir korkak olmak istemiyordum.
Sürekli dibe çekildiğini hissediyorsun, etirafının karanlıklaştığını, artık nefes alamadığını. Sanki denizin dibine batarmış gibi. Hayat ve insanlar yüzeyde kalmış ,sen herşeyi çoktan kaybetmiş ve batıyormuşsun gibi hissediyorsun. Ama bu batışın bir sonu var. Bir gün ayağın deniz tabanına değecek. Ve o gün kendinden hiç beklemediğin bir hızla yüzeye çıkacaksın. 3 yıl sürdü benim ama bir sabah uyandığımda düşündüğüm ilk şey ne kadar güzel bir gün bugün oldu.
Tedavim biteli tam 10 yıl oldu. Bir gün dahi yaşamaya gücüm yok derken 10 yıl geçti. İnanılmaz derin bir yalnızlık ve hayatımın bitmişliği hissi yaşıyordum 13 yıl önce. Şimdi 3 yaşındaki kızım yanımda uyuyorOlmaz dediğim şeylerin oluşunu hayretle izledim. Yapamam dediklerimi o kadar kolay yaptım ki. Belki şu anın resmini 13 yıl önceki halime göstersem bu kadar acı çekmeyecektim. Belki 10 yıl sonraki haliniz size o anın resmini gösterse sizde şimdi iyi olacaksınız. 10 yıl sonraki halinizi üzmeyin ve kendinize çok iyi bakın.
İyiyim iyiyim kalktım en güzel kıyafetlerimi giyindim makyaj yaptım işe gidiyorumBiraz daha iyi hissediyormusun kendini nasılsın dilerim şuan uyuyabilmişsindir.
Çok sevindim bunu yapmanız o kadar güzel ki :)İyiyim iyiyim kalktım en güzel kıyafetlerimi giyindim makyaj yaptım işe gidiyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?