- 30 Mayıs 2020
- 13.059
- 49.303
- 528
Merhaba hanımlar,
Baştan söyleyeyim şu derdim var ne tavsiye verirsinizden çok içimi dökmek için açtığım bir konudur.
Bu karantina döneminin ikili ilişkilerimizi çok sınadığının farkındayım. Burada da anne-kız ilişkilerini içeren birçok konu okudum karantina döneminde. Benim bir türlü yoluna koyamadığım sorunum da annemle ilgili. Kendimi bildim bileli hiçbir zaman iyi anlaşamadık annemle, bir bağ kuramadık hatta çoğu zaman iletişim bile kuramadık. Dayaktı, hakaretti gibi sorunlarımız olmadı çok şükür ama davranışlarıyla her zaman değersiz hissettirdi bana kendimi. İşi, kendi ailesi, dışarıya oluşturduğu profili her zaman bizden daha önemli olmuştur. Asla yeni fikirlere açık değildir falan filan. Ergenlik yıllarımda annem olmasaydı daha mı mutlu olurdum veya annem neden beni sevmiyor diye düşünürken kendimi bulduğum çok olmuştur. Bunlara artık bir süre sonra alıştırdım kendimi. Ama bazen öyle oluyor ki ne kadar sert durursam durayım yine içten içe hazırlıksız yakalanmış buluyorum kendimi. Mesela annem geçenlerde saçma bir yorum yaptığımda "sen salak mısın kızım" dedi. Bu alınacağım bir şey değil ama sonunda kızım demesi o kadar tuhaf geldi ki bana. Hiç duymadığım bir hitap olduğu için çok farklı geldi işte. Sonra kendimi insan annesi kendine kızım dedi diye neden tuhaf hisseder diye kendime acırken veya kızarken buluyorum. Bazen böyle tuhaf iniş çıkışlı durumlar içinde buluyorum kendimi. Bunun için psikolojik yardımlar da aldım ama insan her zaman güçlü kalamıyor.
Sinirimi bozan bir başka durum da annemin oğluşum sendromu. Mesela evde güzel bir yemek varsa kesinlikle kardeşimindir, son paramız kaldıysa kardeşimindir, tek bir fırsatımız varsa kardeşim kullanır gibi. Tam tersi bir şekilde iş yapılacaksa veya ağır bir iş varsa erkek kardeşime asla söylemez benden bekler. Kardeşimi çok seviyorum ve onun annemle benim kadar sorun yaşamıyor olması beni mutlu ediyor. Ama bir yandan da bunu kendime haksızlık gibi görüyorum. Hatta bazen acaba kıskançlık mı yapıyorum diye kendimi sorguluyorum.
Aynı şeyleri başkasından okusam beklentin olmasın filan derim ama insan kendine gelince ne kadar beklentiniz olmasa da yine de içinde bir yerlerde beklentisi varken buluyor kendini. Anneme benzememek isterken soğuk ve duvarlar örmüş bir insan olarak buldum kendimi. Bu da canımı ayrı sıkıyor. Allah'tan her şeyi paylaşabildiğim ve beni anlayan bir eşim var. Bazen belki de annemle olan sıkıntıların mükafatı eşimdir diye düşünüyorum.
Sıkılmadan okuyanlara vakitlerini ayırdıkları için şimdiden teşekkür ediyorum.
Baştan söyleyeyim şu derdim var ne tavsiye verirsinizden çok içimi dökmek için açtığım bir konudur.
Bu karantina döneminin ikili ilişkilerimizi çok sınadığının farkındayım. Burada da anne-kız ilişkilerini içeren birçok konu okudum karantina döneminde. Benim bir türlü yoluna koyamadığım sorunum da annemle ilgili. Kendimi bildim bileli hiçbir zaman iyi anlaşamadık annemle, bir bağ kuramadık hatta çoğu zaman iletişim bile kuramadık. Dayaktı, hakaretti gibi sorunlarımız olmadı çok şükür ama davranışlarıyla her zaman değersiz hissettirdi bana kendimi. İşi, kendi ailesi, dışarıya oluşturduğu profili her zaman bizden daha önemli olmuştur. Asla yeni fikirlere açık değildir falan filan. Ergenlik yıllarımda annem olmasaydı daha mı mutlu olurdum veya annem neden beni sevmiyor diye düşünürken kendimi bulduğum çok olmuştur. Bunlara artık bir süre sonra alıştırdım kendimi. Ama bazen öyle oluyor ki ne kadar sert durursam durayım yine içten içe hazırlıksız yakalanmış buluyorum kendimi. Mesela annem geçenlerde saçma bir yorum yaptığımda "sen salak mısın kızım" dedi. Bu alınacağım bir şey değil ama sonunda kızım demesi o kadar tuhaf geldi ki bana. Hiç duymadığım bir hitap olduğu için çok farklı geldi işte. Sonra kendimi insan annesi kendine kızım dedi diye neden tuhaf hisseder diye kendime acırken veya kızarken buluyorum. Bazen böyle tuhaf iniş çıkışlı durumlar içinde buluyorum kendimi. Bunun için psikolojik yardımlar da aldım ama insan her zaman güçlü kalamıyor.
Sinirimi bozan bir başka durum da annemin oğluşum sendromu. Mesela evde güzel bir yemek varsa kesinlikle kardeşimindir, son paramız kaldıysa kardeşimindir, tek bir fırsatımız varsa kardeşim kullanır gibi. Tam tersi bir şekilde iş yapılacaksa veya ağır bir iş varsa erkek kardeşime asla söylemez benden bekler. Kardeşimi çok seviyorum ve onun annemle benim kadar sorun yaşamıyor olması beni mutlu ediyor. Ama bir yandan da bunu kendime haksızlık gibi görüyorum. Hatta bazen acaba kıskançlık mı yapıyorum diye kendimi sorguluyorum.
Aynı şeyleri başkasından okusam beklentin olmasın filan derim ama insan kendine gelince ne kadar beklentiniz olmasa da yine de içinde bir yerlerde beklentisi varken buluyor kendini. Anneme benzememek isterken soğuk ve duvarlar örmüş bir insan olarak buldum kendimi. Bu da canımı ayrı sıkıyor. Allah'tan her şeyi paylaşabildiğim ve beni anlayan bir eşim var. Bazen belki de annemle olan sıkıntıların mükafatı eşimdir diye düşünüyorum.
Sıkılmadan okuyanlara vakitlerini ayırdıkları için şimdiden teşekkür ediyorum.
