AYnı durumu annemle yaşadım her zaman. Ergenlik dönemimde diğer arkadaşlarımın annelerine bakıp da öyle özenirdim ki. Annemle hiç bi şey konuşulmaz ve yaptığım hiç bi şeyi beğenmez. Sürekli kendiyle karşılaştırır beni. Neden bilmiyorum. Kardeşime çok düşkündür aynı dediğin gibi. Hep “oğluşum oğluşum”. 5 senedir görüşmüyordum ara da bir telefonla sadece , babamla ayrıldılar bizi bırakıp gitti. Kardeşim de görüşmüyor, hatta telefonlarını bile açmıyor. Ki anneme göre kardeşim benden daha çok düşkündü anneme. Benimle görüşmezken ısrar etmiyordu ama kardeşime ulaşmak için çırpınıyordu. Hala konuşmuyor kardeşim, annem benim aracılığımla sürekli para vs. Yolluyor kardeşime. Ben görüşmek istemeyince de “ben senin annen değilim dimi zaten hiç öyle olmadım” diyip sinirlenip kapatıyor telefonu. Evlendikten sonra eşim çok yumuşattı beni “bak ölür gider pişman olursun görüş” diye. Sağolsun onun sayesinde bi kez yanına gittim bi kez de evime geldi. Hatta geçen hafta. Eskilerden açıldı konular. “Sen beni hiç sevmedin” dedi. “Anne insan annesini nasıl sevmez,asıl sen beni hep ittin hep kardeşimi gördün beni görmedin” dedim. Biraz konuştuk ağlaştık. Küçüklüğüm sürekli babannemde geçti. ANnem babam çalıştığı için kardeşim doğana kadar da yaz tatillerinde babannemdeydim. Ve annem bana “sen babanneni hep daha çok sevdin, beni anne yerine bile koymadın” dedi. Beni Babanneme alıştıran, babanneme bırakan annemdi oysa. Sonuçta kundaktan çıkıp Babanne diye ağlamadım ben. Bunu bile düşünemiyor. Konuştukça doğru söylüyorsun diyor ama bizi ortada bırakmanın vicdan azabıyla bırz da. Normalde bana ölse hak vermez. Bakma bunları annemle konusabildiğime normalde bağırıp çağırmaya başlar hemen eskisi gibi olsa. Tekrar görüşmem diye korktuğundan susup dinledi kendini anlattı. Keşke dedim anne, keşke zamanında konuşsaydık bunları. Giden çocukluğum giden gençliğim oldu. Düşündükçe üzülüyorum. Annemle diğer kızlar gibi anılarım yok, insanın en yakın arkadaşı annesiymiş öyle diyorlar, benim olamadı. Şimdi daha iyiyiz, iş işten geçtikten sonra. Ama hala yaptığımı beğenmez. Uzun zamandır görüşmediğim halde geçen hafta geldiğinde her şeye kulp buldu. Kendisi aşçıdır uzun yıllardır mutfakta. Pizza yapalım dedim hamuru yamuk açıyormuşum da annemin yaptıkları öyle değilmiş. Köfte yapıyoruz eşime diyor ki gülerek “kocaman çirkin olanları karın yaptı ha,diğerlerini ben”... beni hala taktir etmiyor, ki onsuz bi yuva kurdum kimse arkamda durmadı. Evimdeki eşyalara kadar tek basımıza eşimle yaptık. Hiç bi şeyimi beğenmedi. Ki eşimin arkadaşları kayınvalidem tarafı yemeklerime bayılırlar kayınvalidem her yerde anlatır. Ama annem bi kez çok güzel demedi. O yüzden o gelince sırf bi şeyi beğenmez diye mutfağa girmedim, sen yap bütün öğünleri dedim. İşte iki kez yardım edeyim dedim onda da aldım payımı.
Neyse nerden nereye geldim, geçen hafta burdaydı ya, bi de çocuğuma koyacağım ismi bile beğenmedi ya bak o da geldi aklıma.... senin yazdıklarını okuyunca annem canlandı gözümde. kelin ilacı olsa kendi başına sürer anlayacağın. Sana tavsiyem geç olmadan, annenle birlikte terapi Alman. Eğer benim annem gibiyse büyük ihtimal ikna olmaz, şansını dene. Allah kolaylık versin.
