E
EU1
Ziyaretçi
- Konu Sahibi EU1
-
- #1
İçimde kocaman bi boşluk. Ne yapacağımı ne yöne gideceğimi bilmiyorum. Bi sevgilim var ama ayrılmak zorundayız. Sadece güzel günler çalıyoruz bu hayattan. Hıh kendimizi kandırıyoruz. Sorun aramızdaki yaş farkı 28 yaşındayım ve o benden 6 yaş küçük. Okulu yeni bitti işi yok askerlik yok. Tutunacağı bişey yok kendi karalarının, kendi isteklerinin hiçbir hükmü yok. Birbirimizi bu denli severken, kendimizle ilgili hiç bir sorunumuz yokken günün birinde biticeğini bilmek çok acı. Ailesi beni istemiyor halbuki görünüş olarak 23 ten fazla bile göstermiyorum. Ha bide kapalı değilim bu yüzdende istemiyor. Benim aşkımsa ben ve ailesi arasında sıkışıp kaldı. Bi yandan ana baba hakkı almak istemiyorz bi yandanda kopmak istemiyoruz. Bana benim zamanım var beni bekle nasıl derim diyor diğer yandan senden kopamıyorum sen benim aldığım nefez oldun diyor. Ayrılmaya kalkıştık ağlamaktan yorulduk yapamadık.
Şimdi içimde koca bi boşluk ne yapmam gerek ne yöne gitmem gerek bilmiyorum.Bildiğim şey bitmek zorunda olduğu. Ama işin kötüsü ben normal insanlar gibi ağlıyarak acı çekemiyorum. Mideme vuruyor çalışamıyorum hastalanıyorum sadece ruhen bedenende erimeye başlıyorum nasıl atlatıcam bilemiyorum. Yaşamım hep zor zaten bi çok şeye göğüs gerdim ayakta kaldım mücadele ettim başardım. Ama onu tanıdım sevdim çok sevdim uzun zamandır kimseyi böylesine sevememiştim. Yıllar önce bi sevgilim vardı 2 sene sonra birden bitti anlamadım. Bi kaç yıl toparlayamadım kendimi şimdi birden çıkageldi evlenelim diyor. Onun dışında bi kaç kişi daha evlenmek istiyor. Bağzen diyorumki kabul et birini evlen çocuğun olsun belki unutursun. Ama içim acıyor ona bidaha dokunamamak fikri, gözlerine bakamamak, sesini duyamamak başkasının çocuklarına sahip olmak ve başka çocukların ona baba demesi fikri. Hayatım boyunca bana bebem demesini duyamamak ve kuzum diyememek ona. Gülümsemesini görememek. Bi başkasının olduğunu bilmek yıllar sonra. Ben nasıl atlatırım şimdi nasıl yaparım bilmiyorum kafam öyle karışıkki içim acıyor canım yanıyor.
Bunları yazıyorum çünkü birinle konşmaya ihtiyacım var ne bileyim uzatılan bi el bi destek. Şimdiden teşekkürederim beni dinlediğiniz için.
Şimdi içimde koca bi boşluk ne yapmam gerek ne yöne gitmem gerek bilmiyorum.Bildiğim şey bitmek zorunda olduğu. Ama işin kötüsü ben normal insanlar gibi ağlıyarak acı çekemiyorum. Mideme vuruyor çalışamıyorum hastalanıyorum sadece ruhen bedenende erimeye başlıyorum nasıl atlatıcam bilemiyorum. Yaşamım hep zor zaten bi çok şeye göğüs gerdim ayakta kaldım mücadele ettim başardım. Ama onu tanıdım sevdim çok sevdim uzun zamandır kimseyi böylesine sevememiştim. Yıllar önce bi sevgilim vardı 2 sene sonra birden bitti anlamadım. Bi kaç yıl toparlayamadım kendimi şimdi birden çıkageldi evlenelim diyor. Onun dışında bi kaç kişi daha evlenmek istiyor. Bağzen diyorumki kabul et birini evlen çocuğun olsun belki unutursun. Ama içim acıyor ona bidaha dokunamamak fikri, gözlerine bakamamak, sesini duyamamak başkasının çocuklarına sahip olmak ve başka çocukların ona baba demesi fikri. Hayatım boyunca bana bebem demesini duyamamak ve kuzum diyememek ona. Gülümsemesini görememek. Bi başkasının olduğunu bilmek yıllar sonra. Ben nasıl atlatırım şimdi nasıl yaparım bilmiyorum kafam öyle karışıkki içim acıyor canım yanıyor.
Bunları yazıyorum çünkü birinle konşmaya ihtiyacım var ne bileyim uzatılan bi el bi destek. Şimdiden teşekkürederim beni dinlediğiniz için.