- 29 Temmuz 2014
- 406
- 503
- 53
Merhaba kızlar bunu bir başlıkta uzun bir yorum olarak yazmıştım ama başlık içinde yazıp yorum almak istedim.Dayanamadım 
21 yaşındayım ve hayatta 2 kere aşık oldum.İkisi de karşılıksızdı.İlk aşkım sınıfımıza 6.sınıfta gelen bir çocuktu.Zamanla içime işledi.Ama annemin de içine işlemiş olacak ki ondan her zaman oğlum diye bahseder
Bu kendi kendime yarattığım baskı yüzünden yaklaşık 6 sene hiç bıkmadan sevdim.Tek kelime edemedim.Nihayet kendimi toparladığımda kendi kendime söz verdim '' Bir daha aşık olursan üzülmek yok! İçindekileri söyleyeceksin.Ayıp değil, günah değil !''
Öyle de yaptım.Üniversite hazırlıkta hoşlanmaya başladığım, zamanla en yakın arkadaşım olan, aşık olduğum çocuğa hislerimi söyledim.Ne reddedildim, ne kabul edildim.Öyle kötü bir durumda bıraktı beni.Reddedilmekten daha kötü bir duygu bence bu.Arafta kalmanın ta kendisi ! Kendime kızdığım nokta hiç tanıyamamışım sanırım onu.Bana böyle davranmasını, düzgün cevap vermemesini anlayamıyorum.Şu saatten sonra o bana gelse de ben gururumu yerle bir edip aylar sonra onun bir sözüyle kollarına atılmam.Zaten gelmesini de beklemiyorum Ama aynı zamanda en yakın arkadaşımı kaybettim.Sırdaşımı kaybettim.Başım beladaysa, bir sıkıntım varsa aklıma ilk gelen numarayı bırakın aramayı, ismini aklıma getirmeye çekinir oldum.Onca güzellikler çıktı gitti hayatımdan.Bir derdim olduğunda usanmadan bana sürekli halimi hatrımı soran insanı kaybettim.En çok üzüldüğüm nokta bu..Gerçi söylemesem düğününde çeyrek altın takmaya kadar giderdi iş sanırım Tatilde olduğumuzdan karşılaşmadım tabi..Daha işin iyi kısımlarındayım.Karşılaştığımda Allah bana sabır versin demekten başka çarem yok...
Aman kızlar siz, siz olun..sonuçlarına katlanamayacağınız işlere kalkışmayın..Kaç sene düşündüm ona açılmayı..Hazırladım kendimi güya..ama şu an omuzlarımdaki baskıdan dolayı dibe çöküyorum..
İyi dostluklar güzel ilişkilere döner diyolardı insanlar..İnanmıyorum..Ya da o kadar şanslı değilim.Hiç olamadım da zaten.
Biraz önce 'o şahısla' aynı isimli birinden mesaj aldım.İsmini ekranımda görünce yeniden heyecanlandım, kalbim bi takla attı gerçeği anlayana kadar.Büyük bir salaklık örneği gösterip hala bişiyler bekliyorum bana böyle kötü davranmış bir insana karşı..Zamanla düzelir diyorlar.Alışıyorsun ama düzelmiyor böyle bir yanlış anlaşılmayla bile yüreğim gene paramparça oluyor.Ne yapmalıyım, nasıl davranmalıyım, ( özellikle sokakta vs karşılaşırsam) diye içim içimi yiyor...Gururum çok kırıldı ama hala keşke söylemeseydim keşke her şey eskisi gibi olsaydı derken buluyorum kendimi imkansız olduğunu bilsem de..Bu da benim karakterimdeki delik sanırım
21 yaşındayım ve hayatta 2 kere aşık oldum.İkisi de karşılıksızdı.İlk aşkım sınıfımıza 6.sınıfta gelen bir çocuktu.Zamanla içime işledi.Ama annemin de içine işlemiş olacak ki ondan her zaman oğlum diye bahseder
Bu kendi kendime yarattığım baskı yüzünden yaklaşık 6 sene hiç bıkmadan sevdim.Tek kelime edemedim.Nihayet kendimi toparladığımda kendi kendime söz verdim '' Bir daha aşık olursan üzülmek yok! İçindekileri söyleyeceksin.Ayıp değil, günah değil !''Öyle de yaptım.Üniversite hazırlıkta hoşlanmaya başladığım, zamanla en yakın arkadaşım olan, aşık olduğum çocuğa hislerimi söyledim.Ne reddedildim, ne kabul edildim.Öyle kötü bir durumda bıraktı beni.Reddedilmekten daha kötü bir duygu bence bu.Arafta kalmanın ta kendisi ! Kendime kızdığım nokta hiç tanıyamamışım sanırım onu.Bana böyle davranmasını, düzgün cevap vermemesini anlayamıyorum.Şu saatten sonra o bana gelse de ben gururumu yerle bir edip aylar sonra onun bir sözüyle kollarına atılmam.Zaten gelmesini de beklemiyorum
Ama aynı zamanda en yakın arkadaşımı kaybettim.Sırdaşımı kaybettim.Başım beladaysa, bir sıkıntım varsa aklıma ilk gelen numarayı bırakın aramayı, ismini aklıma getirmeye çekinir oldum.Onca güzellikler çıktı gitti hayatımdan.Bir derdim olduğunda usanmadan bana sürekli halimi hatrımı soran insanı kaybettim.En çok üzüldüğüm nokta bu..Gerçi söylemesem düğününde çeyrek altın takmaya kadar giderdi iş sanırım Tatilde olduğumuzdan karşılaşmadım tabi..Daha işin iyi kısımlarındayım.Karşılaştığımda Allah bana sabır versin demekten başka çarem yok...Aman kızlar siz, siz olun..sonuçlarına katlanamayacağınız işlere kalkışmayın..Kaç sene düşündüm ona açılmayı..Hazırladım kendimi güya..ama şu an omuzlarımdaki baskıdan dolayı dibe çöküyorum..
İyi dostluklar güzel ilişkilere döner diyolardı insanlar..İnanmıyorum..Ya da o kadar şanslı değilim.Hiç olamadım da zaten.
Biraz önce 'o şahısla' aynı isimli birinden mesaj aldım.İsmini ekranımda görünce yeniden heyecanlandım, kalbim bi takla attı gerçeği anlayana kadar.Büyük bir salaklık örneği gösterip hala bişiyler bekliyorum bana böyle kötü davranmış bir insana karşı..Zamanla düzelir diyorlar.Alışıyorsun ama düzelmiyor böyle bir yanlış anlaşılmayla bile yüreğim gene paramparça oluyor.Ne yapmalıyım, nasıl davranmalıyım, ( özellikle sokakta vs karşılaşırsam) diye içim içimi yiyor...Gururum çok kırıldı ama hala keşke söylemeseydim keşke her şey eskisi gibi olsaydı derken buluyorum kendimi imkansız olduğunu bilsem de..Bu da benim karakterimdeki delik sanırım
hala arada dalga gecer tatlı anılar oluyor bunlar yıllar sonra
seninle böyle konusmak benim canımı yakıyo de hayatından cıkar, bu kadar yakınsanız seni iki güne özlicek gelicektir 
