Size samimiyetle söylüyorum, kurcalamayın geçmişi. Unutun gitsin. Konusunu açmayın, laf sokmayın, telefonlarını karıştırmayın, şüphe duymayın. Sadece unutun. Çünkü siz hiçbir zaman boşanmayacaksınız.
Nereden mi biliyorum? Yaşım 33. Ikinci çocuk konusunda çok fazla düşünüyorum bu ara. Hem istiyorum, hem istemiyorum. Aldatılmadım, şiddet görmedim. Ancak eşim bana yalan söyledi. Maddi bir sebepten. Beni kandırdı. Ve ben bunu tam 4 yıldır aşamadım. Aklımın bir köşesinde hep var. Benim için başka sebeplerin de etki ettiği zor bir süreçti o zamanlar. Belki de bu yüzden unutmak kolay olmuyordur bilmiyorum.
Beni aldatmadığı halde ona eskisi gibi tamamen güvenmeden asla ikinci çocuğu yapamayacağımı hem ona, hem kendime söyledim. Cesaret edemiyorum çünkü öncelikle bir anne olarak sorumluluklarım var evladıma karşı. Onu mutsuzluğa, kargaşaya, belirsizliğe sürüklememek gibi. Plansız gelişmelere elbette mani olamam ancak benim kararım olan değişimleri yönetebilirim. Ne var olan çocuğuma ne de gelecekte olması muhtemel çocuğa kötülük yapamam. Şayet aldatılsaydım, affetmeyi seçsem bile bir daha ondan çocuk sahibi olmaz bunu da ona açıkça söylerdim. Sana güvenmiyorum şeklinde.
İlk paragrafa dönecek olursam, boşanmaya kalkıştığınız, sizi aldatan bir adamdan yeniden çocuk sahibi olmuşsunuz. Bir çocuğu daha bile isteye bilinmezliğe sürüklemişsiniz. Kendinize verdiğiniz değer vs bunlar mühim değil belli ki sizin için. Şu durumda mühim olan çocuklar.
Tam da bu yüzden lütfen unutun. Geçmişe bir sünger çekin ve o çocukları mutsuz etmeyin. Kafası sürekli meşgul, şüpheyle dolu bir anne ile büyümesinler. Madem kararınız affetmek oldu, kurcalamayın. Öğrenmeyin. Şayet kurcalar iseniz bu size ve ailenize mutsuzluktan başka bir şey getirmez.
Sizi seviyor, siz de eşinizi seviyorsunuz. Buna inanın. Öyle bir inanın ki, çocuklar da inansın buna. Hep söylüyorum, boşanmayacak iseniz affedin ve susun çocuklar için.