Merhabalar daha önce yalnızlığımdan çıldırdığımdan bahsetmiştim, çıldırmalarım eşimle bizi boşanma eşiğine kadar getirdi ama şuanlık aştığımızı düşünüyorum. Eşim esnaf, tekel dükkanımız var, son zamlardan sonra 3 alan 1 almaya başladı ciromuz düştü, evimiz kira, dükkan kirası, onlara gelen zamlar 3 aylık bebeğimiz masraflarımız derken haliyle eşim de bunaldı, buhran geçirmeye başladı, benim depresyonum, kindarlığım hepsi birbirine çakıştı bi acayip hak aldık. Asıl derdim dün eşime işe girmek istediğimi söyledim hatta biyerle görüştümü detayları anlattım VS çok sevindi. Kv yi aradım bebeğim için seve seve bakarım dedi. Git gel sabah zor olur diyorsan şimdiden söyle anne dedim, yok kalırım babanda kalır idare ederiz VS dedi ve bana gelenler geldi... Çocuğuma bakacak iyi güzel diyorum bi yandan diğer yandan içim içimi yiyor hem çocuğumu bırakmak istemiyorum emiyor şuan, hem düzenimi bozmak istemiyorum, işin aslı çalışmak istemiyorum ama bu mecburiyet beni çok bunaltıyor şuan çocuğuma baktıkça bensiz ağladığını meme istediğini beni bulamadığını düşünüyorum bilmiyorum belki saçma gelir size ama ben kahroluyorum, kv ve Kayınpeder bana yerleşsinler istemiyorum kv çok savurgan dağınık, ben çok titizim evimde herşeyin yeri belli değişsin istemem yerde kırıntı çöp istemem perdelerim bozulsun koltuklarım bütün salonda gezsin istemem, yatak odam yukarıda tuvalet banyo aşağıda da var ama kv ne zaman bize gelse hep yukarıda pat diye yatak odama girer saat kaç olursa olsun sabaha kadar yukarı aşağı içeri dışarı gezer orası benim mahrem alanım kimse girsin istemem ama onlar bizdeyken bu mümkün olmuyor eşimde söylüyor bende söylüyorum iyiliğine iyidir ama asla laf dinlemez ne biliyorsa onu yapar aşırı derecede bağırarak konuşur anlatacakları hiç bitmez ve 3 sn bile susmaz abartmıyorum evimin düzenine ısrarla karışır ben düzeltirim o yine istediği gibi yapar, tasını tabağını kaldırmaz çok keyifçidir bekler hep, biri önüne koysun yesin kahvesini de içsin, sabahın ilk ışığında kahvaltı bekler, bütün bunların yanında daha önce de affedemediğimden bahsetmiştim, doğum yaptım taburcu oldum aynı gün karı koca üstümden geçtiler bana dünyanın lafını saydılar sebebi görüntülü aramamışım çocuğu göstermemişin bunu diyen insan hastaneye gelip ce eee diyip ben gidiyorum görüşürüz bile demeden çekip giden insan, bana o kadar çok bağırdı ki inanamazsınız, eşim aldı telefonu elimden rest çekti ailesine ama onlar hiç bişey yokmuş gibi devam etti, daha bunun gibi densiz saygısızca bi sürü şey yaşadım 
Bi yandan affedemiyorum, Bi yandan düzenim bozulmasın istiyorum, eşim işe başlayacağım için mutlu, ona da çok üzülüyorum bütün yük onun sırtında, ama ben bebeğimide bırakmaya kıyamıyorum, bi yandan herkes çalışıyor herkes yapabiliyor sen niye yapamayasın diyorum, yüreğim sıkışıyor nolur beni telkin edecek bişey söyleyin, okuyan anlayan herkese teşekkür ederim..
Bi yandan affedemiyorum, Bi yandan düzenim bozulmasın istiyorum, eşim işe başlayacağım için mutlu, ona da çok üzülüyorum bütün yük onun sırtında, ama ben bebeğimide bırakmaya kıyamıyorum, bi yandan herkes çalışıyor herkes yapabiliyor sen niye yapamayasın diyorum, yüreğim sıkışıyor nolur beni telkin edecek bişey söyleyin, okuyan anlayan herkese teşekkür ederim..
kusura bakmayın küçük çocuk ve üst üste yaşarken bunlar komik geldi. KV hayatta olmasaydı napardiniz ona göre bir çözüm bulun.
