Merhaba, 6 yıllık evliyim 4 yaşında bir kızım var. Kızım çok uysal anaç korumacı bir çocuk. 2. çocuk hep hayalim, çocuk için çocuk yapılmaz demeyin, ben kızım kardeş sevgisi tatsın, hayatta hiç yalnız kalmasın o duygudan eksik olmasın diye. (tabi istisnalar var, zaten duam eğer ilerde bir birlerinden nefret ediceklerse nasip olmasın diye) Kızımda çok istiyor. Yorgunluktan korkmuyorum, yetebilirmiyim diye korkmuyorum. Çevrem öyle biliyor. İçimde kileri kimseye anlatamıyorum, o yüzden buraya konu açma ihtiyacı hissettim.
Eşimle 5 yıllık sevgililik, 6 yıllık evlilik hayatımız var. Toplamda 11 yıldır beraberiz. Birlikte büyüdük, birlikte gözümüzü açtık. Eşim çok çok sinirli bir insan ne zaman neye sinir olacağını kestiremiyorum, bu beni yoruyor. Normalde ilgili bir eş ve baba. Ev işlerinde mutfakta yardımcı olur. Kızım ilk doğduğunda birlikte yaptık her şeyini. Kimsenin yanımda kalmasına bile gerek kalmadı onun yardımı sayesinde. Bir dediğimi iki etmez, ben ve çocuğumuzsa söz konusu bulur buluşturur yapar. Sürprizlerinle şımartır beni 11 senedir. Her gün gezsem bir şey demez. Yemeği içmeyi asla sorun etmez. Her şeyini anlatır. Benden habersiz gitmez bir yere.
Ama bu sene çok kötü bir kavga yaşadık hem de insanların içinde alkollüydü, ve bende susmadığım için çok uzattık ve sonucunda şiddet uyguladı. O kavgadan sonra annemin evine döndüm. 3 gün sonunda barıştık. Hastalık derecesinde sinirli olduğunu kabul edip özür diledi, ve terapiye gitti.
Ama sonra bıraktı. Ama içimden çıkmıyor o insan içinde yaşadıklarım çok sarstı evliliğimizi benim nevzimde bu olay. O konuyu hiç olmamış gibi kapattık. Bu olay bana ikinci çocuğu yapmama konusunda ders oldu. Sinirli olması dışında bir sorunumuz olmadı hiç evliliğimizde. Aklıma ya ayrılırsak 2 çocukla ne yaparım korkusu var. Kaygı bozukluğu yaşayan bir insanım zaten genel hayatımda da. İlk çocuğumda çok çok zor karar verdim. Hep ayrılırsak korkusu yüzünden karar veremiyordum. (eşimle o dönemde kavga yaşıyorduk hep) Sonra bir tanıdığımız şimdi kavga edince sanki ayrılabiliyormusun demişti, bu benim kafamda oturup öyle karar vermiştim. Hatta sonra vazgeçmiştim ama o ay hamile kalmışım bile. Gel gitlerim böyle çok. Aslında bir psikoloğa gidip danışmam en doğrusu.
Mesela eşimle az önce tartıştık yine. Kavga sebebi, Bu gün gecikiceğini işin uzadığını söylemişti. Beni aradı bende laf arasında bu gün saatinde gelemiceksin dimi dedim. Ve bana bağırdı gelemicem dedim ya neden soruyorsun diye. Bende ona kızdım neden hemen sesini yükseltiyorsun diye. Zaten gerginim saatimde gelemediğim için yeniden sorup kızdırıyorsun beni dahada diyor. Ve bunun 15 dk. tartışmasını yaşadık telefonda. Kavga sebepleri çok çok basit ama verilen tepkiler sözler büyük.
Çevremde ki herkes artık tam zamanı diyor 2. çocuk için, sanıyorlar ki çocuk bakmaktan korkuyorum vs. beni düşündüren eşimle olan tek sorunumuz olan o sinirlik hali. Yoruyor beni bu durumu hem de çok. Sorunsuz ilişki olmaz diyorum kendi kendime, ama sadece kendime bir teselli sanki. Uzun oldu hakkınızı helal edin. Ama az çok anlamanız için detaylı anlatmak istedim. Sizce ikinci çocuk için hiç sorunsuz bir evlilik mi? Az çok fikir istiyorum sizden, Teşekkür ederim.
Eşimle 5 yıllık sevgililik, 6 yıllık evlilik hayatımız var. Toplamda 11 yıldır beraberiz. Birlikte büyüdük, birlikte gözümüzü açtık. Eşim çok çok sinirli bir insan ne zaman neye sinir olacağını kestiremiyorum, bu beni yoruyor. Normalde ilgili bir eş ve baba. Ev işlerinde mutfakta yardımcı olur. Kızım ilk doğduğunda birlikte yaptık her şeyini. Kimsenin yanımda kalmasına bile gerek kalmadı onun yardımı sayesinde. Bir dediğimi iki etmez, ben ve çocuğumuzsa söz konusu bulur buluşturur yapar. Sürprizlerinle şımartır beni 11 senedir. Her gün gezsem bir şey demez. Yemeği içmeyi asla sorun etmez. Her şeyini anlatır. Benden habersiz gitmez bir yere.
Ama bu sene çok kötü bir kavga yaşadık hem de insanların içinde alkollüydü, ve bende susmadığım için çok uzattık ve sonucunda şiddet uyguladı. O kavgadan sonra annemin evine döndüm. 3 gün sonunda barıştık. Hastalık derecesinde sinirli olduğunu kabul edip özür diledi, ve terapiye gitti.
Ama sonra bıraktı. Ama içimden çıkmıyor o insan içinde yaşadıklarım çok sarstı evliliğimizi benim nevzimde bu olay. O konuyu hiç olmamış gibi kapattık. Bu olay bana ikinci çocuğu yapmama konusunda ders oldu. Sinirli olması dışında bir sorunumuz olmadı hiç evliliğimizde. Aklıma ya ayrılırsak 2 çocukla ne yaparım korkusu var. Kaygı bozukluğu yaşayan bir insanım zaten genel hayatımda da. İlk çocuğumda çok çok zor karar verdim. Hep ayrılırsak korkusu yüzünden karar veremiyordum. (eşimle o dönemde kavga yaşıyorduk hep) Sonra bir tanıdığımız şimdi kavga edince sanki ayrılabiliyormusun demişti, bu benim kafamda oturup öyle karar vermiştim. Hatta sonra vazgeçmiştim ama o ay hamile kalmışım bile. Gel gitlerim böyle çok. Aslında bir psikoloğa gidip danışmam en doğrusu.
Mesela eşimle az önce tartıştık yine. Kavga sebebi, Bu gün gecikiceğini işin uzadığını söylemişti. Beni aradı bende laf arasında bu gün saatinde gelemiceksin dimi dedim. Ve bana bağırdı gelemicem dedim ya neden soruyorsun diye. Bende ona kızdım neden hemen sesini yükseltiyorsun diye. Zaten gerginim saatimde gelemediğim için yeniden sorup kızdırıyorsun beni dahada diyor. Ve bunun 15 dk. tartışmasını yaşadık telefonda. Kavga sebepleri çok çok basit ama verilen tepkiler sözler büyük.
Çevremde ki herkes artık tam zamanı diyor 2. çocuk için, sanıyorlar ki çocuk bakmaktan korkuyorum vs. beni düşündüren eşimle olan tek sorunumuz olan o sinirlik hali. Yoruyor beni bu durumu hem de çok. Sorunsuz ilişki olmaz diyorum kendi kendime, ama sadece kendime bir teselli sanki. Uzun oldu hakkınızı helal edin. Ama az çok anlamanız için detaylı anlatmak istedim. Sizce ikinci çocuk için hiç sorunsuz bir evlilik mi? Az çok fikir istiyorum sizden, Teşekkür ederim.
