Çevremdeki herkes benim kızıma bir kardeş yapmadığım için bencil olduğumu söylüyor . Eşim de aynı şekilde. Yalnız mu kalacak bu diyor . Gel gör ki , daha önce eşimle büyük sorunlar yaşadım dava açtım. Sorun şuydu . Eşim , sinirlenince ağzına geleni sayan çok kırıcı cümleler kurabilen birisiydi bana ağır konuştu bende gidip dava açtım . Daha sonraları Net bir şekilde değiştiğine inandırdı beni ve vazgeçtim . Özellikle Depremden sonra aramız eskiye göre çok düzeldi . Ama sorun şu ki, ben eşimle barışmama rağmen ona tekrar eskisi gibi tam anlamıyla güvenemiyorum çünkü bir kere kırıldu o güven , kızım bu şekilde üçümüz birarada iken de çok mutlu . Sıkıntı şurada , eşim işi gereği zaten fazla evde durmuyor evde iken de sürekli yapılacak iş varsa benim ona 74636374 kere hatırlatmam gerekiyor yoksa o iş yerine gelmiyor en sonunda bana kalıyor , aslında ikinci çocuğu istemiyor değilim kızım da çok istiyor bize ağır geleceğini taşıyamayacağımızı düşünüyorum , ikisinin de boynu bükük kalıyor bunun vicdan azabı da beni yıptatıyor , ince düşünen detaycı birisiyim çocuk konusunda da maalesef by böyle . Bilemedim bilemiyorum. Şu anda kızımla güzel bşr dünyamız var ne zaman ne istese ona göre plan yapıp hareket edebiliyoruz ama nereye kadar. Bu arada çalışıyorum öğretmenim işe de ücretsiz izne çıkmam gerekecek, maddi olarak zaten ortam belli şu anda küresel çapta . Bu arada kızım 7 yaşında ve bazen düşünüyorum çok açıldı zaten ara. Çok riskli bir karar gibi geliyor ya iyi olursa sorun yok ama rüzgar olur da tersine dönerse , az iki gram huzurlu hayatımızın altına dinamit koyup patlatmak gibi geliyor bilmiyorum İkinci çocuk kararı, birinci den daha zormuş