Yaklaşık 7 aydır bir ilişkim var. Ve ikimizde öğrenciyiz. Ortak bir hedefimiz var gelceğe dair bu yüzden aslında ilişkimiz bu kadar güzel devam edebildi. Ama onu tanıdıkça aslında bana göre bir insan olmadığını farkettim. Çok rahat bir insan. Ama ben o kadar rahat değilim ve ister istemez rahatsızlık duyuyorum. Aslında hayatındaki insanların sorumluluğunu alabilen biri olsada çoğunlukla sürekli gülen ve bazen her şeyi dalgaya çeken bir insan. Ama ben o kadar gülmüyorum ve her şeyi laubali bir şekilde karşılayamıyorum. Hedefleri var aslında ama hedefine giden yolda o kadar da bilinçli olamıyor. Her zaman işini son ana bırakıp hallederiz modunda. Ve sürekli bir şeyi kendine tabu ediniyor. Örneğin sigarayı bırakıcam diyip ilerdeki hayatımızda yani güzel bir hayat kurup düzene oturttuğumuzda, o anın rahatlığıyla "bir paket içer bırakırım" onu yapmam lazım "demesi gibi. Bazen aşırı basit düşünüyor ve benim farklı düşündüğümü farkedemiyor. Bazen ona bakarken sanki bir çocuğa bakıyor gibi hissediyorum. Halbuki onu seçerken en çokta bu kendini bilme ve sorumluluk alabilme yönünden etkilenmiştim. Ama göründüğü gibi olmuyormuş. Şuan da biraz ortak hedeflerimizin mecburiyetinden onunlaymışım gibi hissediyorum. Birlikte dil sınavına falan hazırlandık hatta birkaç gün sonra benimde sınavım var. Ve bu planları hep birlikte yaptık yurtdışında yaşamak için. Ama şuan onunla yaşayamayacağımı hissediyorum. Ve o planların hepsi o ilk anların sarhoş ediciliğindenmiş gibi geliyor. Ama onu yarı yolda bırakmak da istemem. Bilmiyorum. Bu konuda ne düşünüyorsunuz? Fikirlerinizi görmek isterim :)