- 22 Eylül 2018
- 1.117
- 885
- 123
- Konu Sahibi 1111010001
- #1
Merhaba Canlar,
Ben, insan ilişkileri konusunda ciddi anlamda sorunluyum. Küçükken bıcır bıcır bi kızmışım. Ben özellikle çocukken evimizde çok kavga,huzursuzluk vardı.Büyüdükçe çekingen olmaya başladım. Sonra bu çekingenliğim ünv. birdeyken tam geçecek gibi oldu ama bu sefer de annemin saçma sapan baskıları sonucu çevremdeki daha yeni yeni oluşan arkadaşlıklara veda etmem gerekti derken akabinde bir depresyona girdim. En güzeli majör olanından hem de. Ben iyice içe kapandım, iyice çekingen oldum. İnsanlarla genelde (ilk elektriği iyi alırsam) iletişimi ben başlatırım ama iletişim biraz ilerlediğinde sıkılıyorum ve kendimi yavaş yavaş geri çekiyorum, uzaklaşıyorum. Ya da iletişimi ben bi yerlere taşıyamıyorum, sohbet tıkanıyor.
Bu durumu sorun etmiyordum. Ta ki şimdiye kadar. ''Arkadaşım olmasa da olur, hayatımda kimseyi istemiyorum'' diyordum hep ama istiyorum. Hayatımı paylaşabileceğim kadın ya da erkek bir arkadaşım/dostum olsun istiyorum. Evliliği hiç düşünmezdim ama biriyle tanıştım ve onun gibi birisini hayatımda isteyebileceğime karar verdim.Ama insanlardan kaçıyorum. Kendimi saklıyorum, görünmez olmak istiyorum çoğu zaman. Ben uzun uzun konuşmaktan da sıkılıyorum. Ben susayım karşımdaki beni anlasın istiyorum çoğu zaman. Ben bile kendimi çekemezken bir başkası beni nasıl çeksin diyorum.
Sizi her halinizle, olduğunuz gibi kabul eden insanları nasıl buluyorsunuz? Sanki benim bu hallerimi çekebilecek kimse yokmuş gibi geliyor. Hadi arkadaşla her zaman görüşmüyorsun ama eşinle? Sürekli susan biriyle kim evli kalmak ister ki? Ya da insan frekansını tutturduğu kişiyi bulunca kuş gibi cıvıldar mı?
Eklemeler/düzenlemeler yapabilirim. Bir anlık yazdım. Kontrol etmedim.
Ben, insan ilişkileri konusunda ciddi anlamda sorunluyum. Küçükken bıcır bıcır bi kızmışım. Ben özellikle çocukken evimizde çok kavga,huzursuzluk vardı.Büyüdükçe çekingen olmaya başladım. Sonra bu çekingenliğim ünv. birdeyken tam geçecek gibi oldu ama bu sefer de annemin saçma sapan baskıları sonucu çevremdeki daha yeni yeni oluşan arkadaşlıklara veda etmem gerekti derken akabinde bir depresyona girdim. En güzeli majör olanından hem de. Ben iyice içe kapandım, iyice çekingen oldum. İnsanlarla genelde (ilk elektriği iyi alırsam) iletişimi ben başlatırım ama iletişim biraz ilerlediğinde sıkılıyorum ve kendimi yavaş yavaş geri çekiyorum, uzaklaşıyorum. Ya da iletişimi ben bi yerlere taşıyamıyorum, sohbet tıkanıyor.
Bu durumu sorun etmiyordum. Ta ki şimdiye kadar. ''Arkadaşım olmasa da olur, hayatımda kimseyi istemiyorum'' diyordum hep ama istiyorum. Hayatımı paylaşabileceğim kadın ya da erkek bir arkadaşım/dostum olsun istiyorum. Evliliği hiç düşünmezdim ama biriyle tanıştım ve onun gibi birisini hayatımda isteyebileceğime karar verdim.Ama insanlardan kaçıyorum. Kendimi saklıyorum, görünmez olmak istiyorum çoğu zaman. Ben uzun uzun konuşmaktan da sıkılıyorum. Ben susayım karşımdaki beni anlasın istiyorum çoğu zaman. Ben bile kendimi çekemezken bir başkası beni nasıl çeksin diyorum.
Sizi her halinizle, olduğunuz gibi kabul eden insanları nasıl buluyorsunuz? Sanki benim bu hallerimi çekebilecek kimse yokmuş gibi geliyor. Hadi arkadaşla her zaman görüşmüyorsun ama eşinle? Sürekli susan biriyle kim evli kalmak ister ki? Ya da insan frekansını tutturduğu kişiyi bulunca kuş gibi cıvıldar mı?
Eklemeler/düzenlemeler yapabilirim. Bir anlık yazdım. Kontrol etmedim.
neyse bende içe kapanık kimseyle çok muhatap olmayan biriydim hiç insanlarla aram iyi olmadı fazla iyiniyetimden dolayı istismar ediliyordum iftiradan sonra daha kötü olmuştum. taki bu seneye kadar geçen senede sevgilimden ihanet darbe yiyince ve gene arkadaşım olmadığını görünce demiştim tamam hayatımda artık kimseyi almayacağım ne arkadaş ne sevgili çok fazla karamsardım geçen sene aşırı soğuk insanlar uzak dururdum korkutuyordum onları neyse bi kızla tanıştım ama enerjisi okadar güzeldi ki aşırı pozitif ve sosyal biriydi onunda çok yakın arkadaşı yoktu onunla tanıştım beni düzelten o oldu şükür çok iyi arkadaş olduk hatta hayatımda tanıdığım en iyi en tatlı insan diyebilirim hep gülüyoruz kafamız çok uyuşuyor çok benziyoruz nazar değmesin hiç düşünmezdim bir arkadaşımın olacağını cidden aşırı içe kapanıktım işte oluyor mu oluyor ben bile bulduysam sen de bulursun ümidini kesme umarım güzel insanlarla tanışır iyi bir hayat sürersin :)
bazı kızlara bakıyorum geniş çevresi hareketli fln ama bende sıkılgan olduğum için daha sakinliği seviyorum...
