İnsan İlişkileri Sorunum

Kafesteki Kartal .!.:

Merhaba Canlar,

Ben, insan ilişkileri konusunda ciddi anlamda sorunluyum. Küçükken bıcır bıcır bi kızmışım. Ben özellikle çocukken evimizde çok kavga,huzursuzluk vardı.Büyüdükçe çekingen olmaya başladım. Sonra bu çekingenliğim ünv. birdeyken tam geçecek gibi oldu ama bu sefer de annemin saçma sapan baskıları sonucu çevremdeki daha yeni yeni oluşan arkadaşlıklara veda etmem gerekti derken akabinde bir depresyona girdim. En güzeli majör olanından hem de. Ben iyice içe kapandım, iyice çekingen oldum. İnsanlarla genelde (ilk elektriği iyi alırsam) iletişimi ben başlatırım ama iletişim biraz ilerlediğinde sıkılıyorum ve kendimi yavaş yavaş geri çekiyorum, uzaklaşıyorum. Ya da iletişimi ben bi yerlere taşıyamıyorum, sohbet tıkanıyor.

Bu durumu sorun etmiyordum. Ta ki şimdiye kadar. ''Arkadaşım olmasa da olur, hayatımda kimseyi istemiyorum'' diyordum hep ama istiyorum. Hayatımı paylaşabileceğim kadın ya da erkek bir arkadaşım/dostum olsun istiyorum. Evliliği hiç düşünmezdim ama biriyle tanıştım ve onun gibi birisini hayatımda isteyebileceğime karar verdim.Ama insanlardan kaçıyorum. Kendimi saklıyorum, görünmez olmak istiyorum çoğu zaman. Ben uzun uzun konuşmaktan da sıkılıyorum. Ben susayım karşımdaki beni anlasın istiyorum çoğu zaman. Ben bile kendimi çekemezken bir başkası beni nasıl çeksin diyorum.

Sizi her halinizle, olduğunuz gibi kabul eden insanları nasıl buluyorsunuz? Sanki benim bu hallerimi çekebilecek kimse yokmuş gibi geliyor. Hadi arkadaşla her zaman görüşmüyorsun ama eşinle? Sürekli susan biriyle kim evli kalmak ister ki? Ya da insan frekansını tutturduğu kişiyi bulunca kuş gibi cıvıldar mı?

Eklemeler/düzenlemeler yapabilirim. Bir anlık yazdım. Kontrol etmedim.

Genişletmek için tıkla...

kendimidurdaracakdegilim .!.:

Sanırım konuya aynı mesajı yazabilirdim:) bende yakın cevresinde rahat ama uzağa doğru içine kapanık biri olarak ünvde , titreyen sesimle hocaya sorduğum soruları hatırlıyorum. Ama bende ortama alışınca geciyor sonra aynı ortamda her selam verdiğiyle arkadaş olan biri oldumdu Sonra öğretmen oldum. Ilk göreve başlayınca çocukların "Öğretmenim" demelerine üstüme bile alınamıyordum :) şimdi çok şükür dersimi kendime güvenerek anlatıyorum. Arkadaş ortamı ise sadece bana sıcak gelenlerle sohbet ederek çevremi daralttim. Bundan dolayı kendimi suçlamamayı öğrendim. Kimseyle muhabbetim tutmak zorunda değil ki ozellikle mizah anlayışım, ortak beğenilerim olmayan birileriyle 30lu yaşlarımda zaman kaybetmıyorum artik..ancak herkese karşı güleryüzlüyümdür. Üstünüze gidip sorunu cozucem dedikce bence stres yapıyorsunuz biraz rahat mi bıraksanız kendinizi ? ayrıca bana iletişim sorunu değil gibi geldi. Basta yakinlasiyorum sonra sıkılıyorum diyorsunuz, muhtemelen muhabbetinden keyif aldığınız birileri yok.

Genişletmek için tıkla...

Surrender .!.:

Bence sizin arkadasa ihtiyaciniz var. Yani samimi ve surekli gorusecek bir arkadasa.. sakin boyle bir boslukta evlenmeye kalkismayin hata edersiniz.
Kendinize iyi anlasacaginiz bir atkadas bulun. Baba gore tek sorununuz bu. Hatta bir sevgili de olabilir tabii. Ama asla suan evlilik değil

Genişletmek için tıkla...

ImeldaRivera .!.:

Korkunuzu anlıyorum, sizi ne kadar boğduğunu da. Benim bir korkusunu yenmek isteyen insanlara söylediğim tek şey şudur ve fazla basit: Kendinize yalan söyleyin, sorun yokmuş gibi davranın ve kendinizi zorlayın. Başka türlü yollar deneyen ama bir türlü başaramayan çok insan gördüm çünkü. Kendinize bir kez yalan söyleyip bir şey başardıktan sonra kendi gücünüzü göreceksiniz.

Genişletmek için tıkla...

Secil23 .!.:

Evet, insan frekansını tutturduğu kişilerin karşısında cıvıldamaya başlar :) Şöyle ki, uzun süre olumsuzluğa maruz kalmış bir insan, bir zamandan sonra aptala dönüyor, ne yapacağını bilemiyor. Her laf her hareketin mevzu edildiği yerde başka ortamlara da geçince sanki orada da aynı şey olacakmış gibi hissediliyor.Siz aileden çekmişsiniz ben de abimden. Sizi biraz anlayabiliyorum. Kapatmıştım kendimi insanlara, ama sonra insansız olunamayacağını anlamıştım. Ama nereden başlayacağımı bilemiyordum. Daha sonra kurslara gitmeye başladım, işe başladım. Çekingenim ama karşımdaki insanlar cana yakın çıktı. Arkadaşlık konusunda ilk adım o kişilerden geldi. Evlerine, çaya vs davet almaya başladım. Bir baktım ki iyi kötü ortam sahibi olmuşum :) Konuyu nereye bağlamam gerektiğini bilemedim ama inşallah bir ipucu olmuştur size :)

Genişletmek için tıkla...

Kafesteki Kartal .!.:

Merhaba Canlar,

Ben, insan ilişkileri konusunda ciddi anlamda sorunluyum. Küçükken bıcır bıcır bi kızmışım. Ben özellikle çocukken evimizde çok kavga,huzursuzluk vardı.Büyüdükçe çekingen olmaya başladım. Sonra bu çekingenliğim ünv. birdeyken tam geçecek gibi oldu ama bu sefer de annemin saçma sapan baskıları sonucu çevremdeki daha yeni yeni oluşan arkadaşlıklara veda etmem gerekti derken akabinde bir depresyona girdim. En güzeli majör olanından hem de. Ben iyice içe kapandım, iyice çekingen oldum. İnsanlarla genelde (ilk elektriği iyi alırsam) iletişimi ben başlatırım ama iletişim biraz ilerlediğinde sıkılıyorum ve kendimi yavaş yavaş geri çekiyorum, uzaklaşıyorum. Ya da iletişimi ben bi yerlere taşıyamıyorum, sohbet tıkanıyor.

Bu durumu sorun etmiyordum. Ta ki şimdiye kadar. ''Arkadaşım olmasa da olur, hayatımda kimseyi istemiyorum'' diyordum hep ama istiyorum. Hayatımı paylaşabileceğim kadın ya da erkek bir arkadaşım/dostum olsun istiyorum. Evliliği hiç düşünmezdim ama biriyle tanıştım ve onun gibi birisini hayatımda isteyebileceğime karar verdim.Ama insanlardan kaçıyorum. Kendimi saklıyorum, görünmez olmak istiyorum çoğu zaman. Ben uzun uzun konuşmaktan da sıkılıyorum. Ben susayım karşımdaki beni anlasın istiyorum çoğu zaman. Ben bile kendimi çekemezken bir başkası beni nasıl çeksin diyorum.

Sizi her halinizle, olduğunuz gibi kabul eden insanları nasıl buluyorsunuz? Sanki benim bu hallerimi çekebilecek kimse yokmuş gibi geliyor. Hadi arkadaşla her zaman görüşmüyorsun ama eşinle? Sürekli susan biriyle kim evli kalmak ister ki? Ya da insan frekansını tutturduğu kişiyi bulunca kuş gibi cıvıldar mı?

Eklemeler/düzenlemeler yapabilirim. Bir anlık yazdım. Kontrol etmedim.

Genişletmek için tıkla...

Skyline10 .!.:

Ben bir ara sızın tam tersınızdım hemne kaynasır samımı olurdum ama cok zararını gordum sımdı sızın halinize yakınım boyle daha mutluyum

Genişletmek için tıkla...

Kafesteki Kartal .!.:

Süpersiniz. Maaşallah size de :) ya iletişim problemi yok desem e kimseyle mi enerjim tutmaz anlamadım ki muhabbeti devam ettirmek hiç içimden gelmiyor.

Genişletmek için tıkla...

kendimidurdaracakdegilim .!.:

Eğer hiç kimseyse evet o zaman uzerinde dusunmeye gerek olabilir. Çocukluk ya da lise arkadaşlarınızlada mi koptunuz? bir de insanlarla konuşurken tam olarak ne hissediyorsunuz? böyle durumlarda genelde iki duygu vardır; söyleyeceklerim beğenilmeyecek, değer görmeyeceğim düşüncesi. Ya da bu cahillerle muhattap olamam düşüncesi. Sanırım ikisininde ucu çocukluğa dayaniyor. Kabul edilme ve değer görme hisleriyle alakalı. Cok mükemmelliyetçi bir ebevyniniz mi vardı?

Genişletmek için tıkla...

Kafesteki Kartal .!.:

Lisede de arkadaşım çok yoktu. Ben tek kalmayı tercih ediyordum. Lise birin ilk haftası çok iyiydi. İyi bir kaynaşma olmuştu. Sonra sınıflar karma olunca kendime göre arkadaş edinemedim. Çekingendim de ayrıca.
İnsanlarla konuşunca kesin dediklerim saçma olacak, sıkılacaklar, beğenmeyecekler düşüncesi içerisinde oluyorum.

Genişletmek için tıkla...

kendimidurdaracakdegilim .!.:

Eğer hiç kimseyse evet o zaman uzerinde dusunmeye gerek olabilir. Çocukluk ya da lise arkadaşlarınızlada mi koptunuz? bir de insanlarla konuşurken tam olarak ne hissediyorsunuz? böyle durumlarda genelde iki duygu vardır; söyleyeceklerim beğenilmeyecek, değer görmeyeceğim düşüncesi. Ya da bu cahillerle muhattap olamam düşüncesi. Sanırım ikisininde ucu çocukluğa dayaniyor. Kabul edilme ve değer görme hisleriyle alakalı. Cok mükemmelliyetçi bir ebevyniniz mi vardı?

Genişletmek için tıkla...

kendimidurdaracakdegilim .!.:

Bildiğim kadarıyla bu değersizlik hissiyle alakalı.
Bence terapi almalısınız aşabileceğinize inanıyorum çünkü sorunun kaynağı tespit edilirse çözüm de gelir. Zamnında çok eleştirilen ya da bahsettiğim gibi mükemmellik bekleyen ebeveynlere sahip insanlarda olabiliyor. Bende de vardı ya ordan biliyorum:)

Genişletmek için tıkla...

kendimidurdaracakdegilim .!.:

Peki sorun nedir ? ödevlerinizi mi yapamıyorsunuz yoksa başka bir sorun mu var? terapistinize içiniz tam olarak sindi mi?
Ben sürekli psikolog videoları dinledim henüz terapi almadım ama siz bana bakmayın mutlaka gidin:) birde bu korona yüzünden sürekli evdeyiz artık, su ara kendinizi deneme imkaninizda azaliyor.
Dinlediğim psikologlardan notlar alip yapmaya gayret ettim ben. Mesela istemesem bile sohbet etmek , arkadaşlar buluşur canim istemez ama yine de gittim gibi. Karşımdakini etkin dinlemeye çalıştım. Çoğu zaman işime yaradi ancak yine de bazı insanlara hiç icim isinmiyor:) onlarla su an zorlamiyorum. Bir de ben şunu fark ettim, zamanla tanıdığım insanlara bakıyorum dışarıdan soğuk uzak duruyorlar ama samimi olunca çok tatlı muhabbetleri var. Demekki herkes , insanlarla kaynaşmak zorunda değil demekki çok farklı mizaçlar var, herkesle konuşmamak bir eksiklik değil. Bunu kabul edince daha rahatladım su an ortamlarda hiç heyecan yapmıyorum:)
Dinlediğim bir psikologta "Muhatap olduğunuz insana bir bakin, onlarda sizin gibi iyi ve güçlü yönü olan insanlar. Onlarında hataları var. Bunları düşünün. Sizden üstün değil, sizden alçakta değil." demisti sevmistim:)
Birazda yaşadıklarımdan sonra kendime değer vermeyi öğrendim. Karşımdaki insanin neden benden üstün olduğunu düşüneyim ki ? esprime gülmedi mi? kendi bilir. Demek ortak mizah anlayışımız yokmuş diyebiliyorum. Mesela geçenlerde okul kadın öğrt.grubunda bir arkadaş ses kaydı atmis ünlü birinin, bende ona karşılık aynı kisinin ses kaydını attim , aynı kişiyle ona cevap verdim ve komikti bence:)) ama ses cikmadi. Hiç rahatsiz olmadım biliyor musun? sonra sevindim böyle hissettiğime.
Aklıma geldikçe yazarım benim icinde uzun sayılır bir süreçti çünkü...ama dedigi m gibi sonuç ovvv çok acildim vs değil. Su an sohbetimin tuttuğu insanlarla rahat konuşuyorum, tutmamişsa da kendimi zorlamıyorum.

Genişletmek için tıkla...

kendimidurdaracakdegilim .!.:

Inanın olursunuz. Özür dilerim sizi anlamaya calisiyorum ama söylediğim beğenilmeyecek, insanlar sohbetimden hoşlanmayacak düşüncesi kesinlikle altta yatan kendimize değer vermeme hissi ile alakali. Benim her dönem arkadaşlığım vardı yalniz ben bu sorunu yeni tanistiklarimla yaşıyordum sadece.
Mesela bazı nemrutlar var sabah günaydınnn diyorsun, umurlarına değil:) öğrt. ortamında böyle ciddi tipler var. Su an alıştım ve ben ortaya söylüyorum tadindayim:) sonuçta selam almıyorsa kendi insanlığını gösteriyordur.
Kendinize değer verme hissi meğer ne güzelmis. Bu duyguyu yasamak için çaba gösterin lütfen:)

Genişletmek için tıkla...

Kafesteki Kartal .!.:

Çok teşekkür ederim. Kendime karşı çok çok acımasızım maalesef. Bu durumu aşmaya çalıyorum ama bilmiyorum ne zaman alabilirim.

Genişletmek için tıkla...