benim kuzenim ve esi cocuk sahibi olmak istemiyor, dunyayi gezmek istiyorlar, cocugun sorumlulugunu alacak kapasitede biri degilim diyor kuzenim. ben cok saygi duyuyorum, herkes cocuk sahibi olmak zorunda degil. Bu hayat onun ve istemiyorsa kimseye de laf dusmez. kendi ailesi, esinin ailesi herkes bu durumu kabullenmis, ama bu "etraf" denen topluluga ne oluyorsa herseye burunlarini sokmaya nasil kendilerinde hak goruyorlarsa kiza dunyanin en acaip canlisiymis gibi davraniyorlar. bir gun annesinin komsulari gelmisti, biz de evdeydik. kuzenim de 3 yillik evli, hemen tabi teyzeler sordu ee cocuk yok mu, ne zaman dusunuyorsunuz diye, kuzenim de gayet net "biz cocuk dusunmuyoruz, cocuk yapmayacagiz dedi". hemen her taraftan "aaaa? neee?? cik cik cik" sesleri yukseldi herkes hep bir agizdan "hic olur mu oyle sey kizim, hic cocuksuz evlilik olur mu, cocuk dunyanin en guzel seyi, bak ilerde cok pisman olursun, yasin gecmeden hemen yapin bir tane" diye saydirmaya basladilar kiza. artik kuzenime de bu tur konusmalardan gina gelmis olacak ki "gobeginizi de catlatsaniz cocuk yapmicam, hadi simdi outrun kendi aranizda konusun, ben kactim" diyip evden cikti. Kalakaldi tum komsular. Ama hakettiler bence. Bazen gercekten az bile dedigimizi dusunuyorum ben bu tarz insanlara. Cunku laftan anlamiyorlar ve ozel hayata saygilari yok. Yani o kiz orada 2 saat onlarla otursa 2 saat boyunca kendilerine kizin fikrini degistirmeyi gorev edineceklerdi. Hayir ne bekliyorlar acaba, kuzenimin birden bire "ya ben hic bunlari dusunmemistim, hmmm, simdi hemen gidim esimi bulim de cocuk calismalarina baslayalim" demesini mi? ne kadar komik ve acinasi... malesef bu tarz insanlar cevremizde hep olacak, o yuzden kendimizce basetme yollari bulmaliyiz..