aile olarak kötü günlerden geçtiğimizde insanların sürekli diğer yüzünü görüp nefret ederek evime ayak basmasınlar istemiştim,bizimkilere de baskı yapmıştım "çağırmayın şunları,niyetleri kötü" gibilerinden ve bir müddet gerçekten en küçük hatalarını bile görüp tahammül edemediğimiz o insanlardan uzak durduk.çok şükür tabi geride kaldı o günler ama belli bir müddet sonra da insanların kötü yönünü görmemeye çalışıp idareci davranmaya ve sıcak olmaya çalıştım.çünkü kafamdaki düşünce "misafir berekettir,ne olursa olsun çevremizde biraz insan olsun,yalnız kalmaktan çok daha iyidir" yönündeydi.gerisini siz düşünün. :)