Bence başlık eksik olmuş . Siz insanlarla anlasamiyorsunuz, insanlar da size uyuz oluyor.
Burada bile, daha birkaç mesaj gelmişken hemen saldirganlaşmişsiniz, bir sakin.
Her zaman böyle dürtüsel tepkiler verip her söylenene alınıyorsaniz kimse size iyi davranmaz ki.
Ayrıca çevreni sevmiyorsan değiştirmeye calis.
Ben 2018e girerken karar alıp hayatımda mal, tek muhabbeti kocası eltisi olan, ataerkil, aynı sorunları anlatıp çözüm bulmayan ve 'oyle kolay olsa herkes yapardı' diye heves kiran insanları hayatımdan çıkardım. Ki çok sosyal bir insanimdir. Hazır biyere çıkmışken dönüşte baska birine ugrardim, çok sevgili arkadaşlarım vardı. Ama insan çevresindeki 5 kişinin ortalamasidir. O yüzden,onlara benzemekten korktuğum için yalnızlastim. Ara ara turist gezdirmeye başladım ki kendi kabuğundan çıkmış insanlarla arkadaşlık edeyim, yeni şeyler öğreneyim diye. Ama onlar da turist, kısa zaman sonra gidiyorlar,yine yalnız kalıyorum. Derken işe başladım, Allahim. Yirmiiki yaşındaki kizlar evlenemedim diye ağlıyor. Sevgilisinden dayak yiyip ayrılmayın laf edene 'sen hiç aşık olmamissin' diyen mi ararsın sigara içip seni de dumanalti edecek kadar saygisizini mi, telefonla saatlerce özel konusma yapıp seni rahatsız eden mi...
Gercekten hiç sevmeidgim bir ortamim vardı (kızları çok seviyorum aslinda,insan olarak çiçek gibi insanlar. Güzel huyları da cok. ama böyle insanlarla zaman geçirmeyi sevmiyorum)
Ben de ne yaptım? Şehiriçi etkinliklere katıldım , oralardan çevre edindim . Az çok sevdigim insanlara bilet falan alıp biyerlere davet ettim, arkadaşlığimi pekiştirdim, turist gezidrmeye devam ettim.
Kendimce , bana uyan bir çevre edinmeye çalıştım ve şükür ki zamanla buldum:) şimdi bana güzel tiyatrolar öneren, beraber sergi gezecegimiz / piknik yapacak arkadaşlarım var.
Siz de iş yerinizdeki ortamı sevmiyorsaniz kendinize bir çevre edinmeye çalışabilirsiniz. Tüm insanlar iş yerinizdeki gibi uyuz değil neticede...
Ha, siz benim iş arkadaşım olsanız sizinle yakınlık kurmak ister miydim?
Kesinlikle istemezdim. Çünkü hem alıngansiniz hem de 8 yıldan fazladir asamadiginiz sorunlarınız varken bir çözüm aramak yerine 'ne gidecem psikolaga,ne ugrasicam' modundasiniz. Bir ömür aynı sorunlarla neden bogusasiniz ki?
Benim mesela küçük çaplı öfke problemim vardı, kimseyi de rahatsız etmezdim, sevgilimin karnına falan vururdum (nedense hoşuna giderdi. Delikiza cilve yap demişler halinin ortasına sicmis hikayesi) . Yine de kendime yakıştıramadıgim için düzelmeye niyet ettim ve yogaya gittim,nefes eğitimi aldım. Kendimi duzellttim,6 yıldır. Ki beni gören insanlar bana sinirli bile demezler,bu yaptığım çirkin davranış kırk yılda bir olan bir şey, ona rağmen çözmek istedim.
Öğrenciyken yaşam kalitemi etkileyen bir durumum vardı, çıkamayacagim ortamlarda daral geliyordu, vücudum tepkiler veriyordu çıkmak için. Sadece kendi içimde yaşadığım bir sorun olmasına rağmen bunun bir hastalık olduğunu öğrenir ogrnemez psikiyatriye kostum,agorafobi tedavisi gördüm ilaçla. Hiç de 'ben deli miyim' demedim, kurtuldum şükür.
Ayrıca kendi içinde çoğu şeyi çözmüş, mutlu , kendiyle barışık biriyim. Buna ragmen iki sene önce psikologa gitmeye başladım. Çünkü bana daha sağlıklı bir bakış getirmesini istedim . Bazı olaylarda kendime soracak sorularım olsun mesela olayı daha doğru analiz edecek. Bu tarz şeyler için cookk nadir de gitsem, yine de gidiyorum. Hem en azından beni tanıyan psikolog. Yarin bir gün gerçekten yardıma ihtiyacım olduğunda bana daha iyi destek olacaktır.
Yani ne bileyim, benim düşüncem bu. Hayatta da bu şekilde olan insanlardan oluşan bir çevrem olsun isterim. 'asil insanları delirtenler gitsin psikologa' diyip sorununu sumenalti etmeye çalışan insaklar degil