Olur tulipacim olur.hersey zamanla olur.bi bakarsin annenle ole sikifikisin ki ona bakarken canindan can gidiyo.hic sevemem dersin sana kiymet vereni bulursun 15 kat rahatlarsin.bide evlat ne demek onu tadarsan hayattan kopacak vaktin olmaz vel hasil guzel dusun guzel olsun canim.Kolay mı öyle sevgi biriktirmek,ahh..
Canim hangi boyuta tasiyalim?.toplam kac boyut var ?peki bu boyutlar birbirinden ayri degilse?mutsuzlugumuzun yegane sebebi bizlere dini hayatin disindaymis gibi ogretmeleri.arkadasimin agzina saglik.ahireti ,cehennemi fln karıştırıp dini boyuta taşımayın bence . Böyle korkutarak mı yardımcı olacağınızı sanıyorsunuz .pes doğrusu .
sizi o kadar iyi anlıyorum ki..tamamen farklı bir olay benimkisi..yıllarca bekledikten sonra güzel bir şehre şans eseri tayinimiz çıktı..yıllardır bekliyorduk..nasıl dualar ettik nasıl hevesle bekledik..ama o şehre girdiğim an üzerime birşey çöktü bir anda aynı sizin gibi..nefesim almakta bile zorlanır hale geldim..aslında neferet ettiğimi sandığım eski yerimi ordaki hayatımı ne kadar sevdiğimi anladım..çok pişman oldum..eşimi ikna etmeye çalıştım gitmeyelim vazgeçelim diye ama dinletemedim..taşındık geldik bakalım ama hala çok pişmanım..eşim yanımda kızım yanımda herşey dört dörtlük ama ben çok mutsuzum..nasıl kurtulurum bu halden bilmiyorum..bir gün iyiysem iki gün kötüyüm..beni en çok yıpratanda kendi elimle kendi isteğimle bunu kendime yaşatmış olmam..bi zorunluluk olsa mecburi bir durum olsa kabullenirdim..ama kendimin buna sebep olması düşüncesi beni yiyip bitiriyor..hiç birşeyden tat alamıyorum..hiç birşeye hevesim yok..bir arkadaş yazmış ya bir anda üstümden kalktı bu his düzeldim diye inşallah öyle olur..sizde en kısa zamanda toparlanırsınız..
öncelikle çok geçmiş olsun.Arkadaşlar, yaklaşık 3 ay önce estetik amaçlı burun ameliyatı geçirdim. Burun estetiği forumundan beni hatırlayanlar olacaktır. O güne dek yaşama enerjisiyle dolu olan ben o günden beri intihar fik++rini beynimden atamıyorum ve birçok kez denemede bulundum ama başaramadım. Ya ilaçların dozu az geldi ya da son anda trenin arabanın altından kurtuldum. Değişen yüzümün bana yabancı gelmesiyle başladı her şey. Zamanla hayatın ne anlamı var ki demeye başladım... İçtiğim su bile manasız geliyor. Eşyalardan korkmaya başladım. Anlatması çok çok zor. Akademisyenim. Yıllarca emek verdim hayalimdeki mesleğe erişmek için. Annem babam ben doğduğumda ayrılmışlar. Baskıcı ve şiddet uygulayan bir babam vardı on beş senedir görmüyorum. Ama 3 ay öncesine dek ne yaşarsam yaşayayayım pozitif bir insandım. Etrafıma neşe saçardım. Şimdi ise kişisel bakımımı yapmakta bile zorlanıyorum. Çeşit çeşit doktora gittim dünyanın ilacını içtim bana mısın demiyor... Bir de nefes alma problemim yüzünden panik atak teşhisi kondu. Panik bozukluk depresyon ve dismorfik bozukluk teşhisler kondu bana. Sadece ölümü düşünüyorum ve tek istediğim ölüp kurtulmak. Buraya bu başlığı neden açtığımı bile bilmiyorum o kadar çaresizim ki... Maneviyata da yöneldim dualar okudum ama çare yok. Bu öyle "aman depresyondayım" deyip güldüğünüz zamanlara benzemiyor... Gerçekten günlük hayatımı idame ettirmekte zorlanıyorum. Otobüse bile binemiyorum. Doktorlar beni anlamıyor. Herkes yüzeysel davranıyor. Lanet olsun o ameliyatı olduğum güne! Sadece burnumu kafaya takmakla kalmadım aynı zamanda yaşama sevincim de elimden gitti.. Ne yapacağımı bilmiyorum. Etrafımdaki herkes çok anlayışlı ama ben bu kara delikten çıkamıyorum. Öyle ortam değiştirmekle tatile gitmekle falan geçen ruh bunalımı değil.... Ne olur yargılamadan, ellerde ne dertler var şükret demeden gerçekten depresyon geçirmiş olanlar varsa yardımcı olabilir mi? Bunların hepsini ben de biliyorum insanlar ne zorluklarla yaşıyor ama elimde değil işte... Ölüm fikrini aklımdan çıkaramıyorum ve sonunda başaracağıma inanıyorum. Tek kurtuluşum ölmek.
öncelikle çok geçmiş olsun.
belki daha önce düşündünüz bilmiyorum ama bence sorununuz psikolojik değil fizyolojik.
estetik ameliyat sonrası bir süre yabancılaşma hissi normalmiş. ancak ondan sonra nefes alma sorunu yaşadığınızı belirtmişsiniz yorumunuzda.
bazen vücut işleyişinde aksamalar yaşanırsa vücut bunu psikolojik olarak yansıtırmış. bugüne kadar okuduklarımdan yola çıkarak bunu söylüyorum. bence önce nefes alma sorununuza bir çözüm bulun. ameliyat olmanız gerekiyorsa olun. çünkü okjisen azlığı demek organların düzgün çalışmaması, yorulması veya bozulması gibi durumlara sebep olabilir.
nefes alma sorununuzu düzeltirken lütfen yeme alışkanlıklarınıza da bir göz atın, mesela aç gezmeyin ya da tıka basa yemeyin. mesela tatlıya çikolataya ara verin, hafif ve sağlıklı beslenmeye özen gösterin. sebze ve hayvansal gıdadan yeterince yiyin. kan değerlerinize ve vitamin değerlerinize baktırın. örneğin b12 d vitaminleri insanı psikolojik etkileyen en önemli hormonal değerler. bunlara muhakkak baktırın. özellikle karaciğerinizin durumuna baktırın gerekirse genel bir check up yaptırın. ilaçların işe yaramadığını söylüyorsunuz ya onları da dr kontrolünde ya da kendinize güveniyorsanız kendinizi dinleyerek aşamalı olarak bırakın.
inşallah çaresini bulacaksınız.
lütfen bir de bunu deneyin.
hmm. muhakkak bir çözüm yolu bulun yoksa düzelemeyeceksiniz.Aslında bunlar benim normal zamanlarımda dikkat ettiğim şeylerdir ama haklısınız asıl ve en büyük sorunum oksijen alamamam ama doktorlar bir seneden önce ikinci ameliyat olmaz diyorlar.
Bence seni bu ruh haline iten en buyuk problemin yeni haline alisamamak. Bu seni yipratarak diger ploblemleri de tetiklemis. Bilmiyorum nefes alamadigindan mi yoksa seklini begenmediginden mi burnunu yaptirdin ama sonucta bu senin almis oldugun bir karar. Zaten yaptirirken alisamama yada begenmeme riskini goze almaliydin. Sana tavsiyem once kendinle olan problemini cozmen. Bebekken de farliydik buyudugumude de yaslaninca da farklilasacagiz. Degismeyen tek sey degisimin kendisi bugunumuz yarinimiza benzemiyor ki :)Hem yeni yüzüme alışamadım hem de nefes problemim var panik atağımı tetikliyor.
Bence seni bu ruh haline iten en buyuk problemin yeni haline alisamamak. Bu seni yipratarak diger ploblemleri de tetiklemis. Bilmiyorum nefes alamadigindan mi yoksa seklini begenmediginden mi burnunu yaptirdin ama sonucta bu senin almis oldugun bir karar. Zaten yaptirirken alisamama yada begenmeme riskini goze almaliydin. Sana tavsiyem once kendinle olan problemini cozmen. Bebekken de farliydik buyudugumude de yaslaninca da farklilasacagiz. Degismeyen tek sey degisimin kendisi bugunumuz yarinimiza benzemiyor ki :)
Bence yeni seni sevmeye ve hayatina yeni insanlar almaya basla. Kendine haksizlik etme. Emin ol kimse sana senin kadar acimsiz olmaz suandakendine haksizlik ediyorsun.
Şifalar dilerim :)
Bence seni bu ruh haline iten en buyuk problemin yeni haline alisamamak. Bu seni yipratarak diger ploblemleri de tetiklemis. Bilmiyorum nefes alamadigindan mi yoksa seklini begenmediginden mi burnunu yaptirdin ama sonucta bu senin almis oldugun bir karar. Zaten yaptirirken alisamama yada begenmeme riskini goze almaliydin. Sana tavsiyem once kendinle olan problemini cozmen. Bebekken de farliydik buyudugumude de yaslaninca da farklilasacagiz. Degismeyen tek sey degisimin kendisi bugunumuz yarinimiza benzemiyor ki :)
Bence yeni seni sevmeye ve hayatina yeni insanlar almaya basla. Kendine haksizlik etme. Emin ol kimse sana senin kadar acimsiz olmaz suandakendine haksizlik ediyorsun.
Şifalar dilerim :)
canım bütün suç estetik ameliyat yaptırdığın doktorda.. benim arkadaşlarım da estetik oldu ama senin yaşadığın nefes zorluğu problemini yaşamadılar.. sanırım başarısız bi doktor.. ben senin yerinde olsam dava açarım o doktora.. ciddiyim!Arkadaşlar, yaklaşık 3 ay önce estetik amaçlı burun ameliyatı geçirdim. Burun estetiği forumundan beni hatırlayanlar olacaktır. O güne dek yaşama enerjisiyle dolu olan ben o günden beri intihar fikrini beynimden atamıyorum ve birçok kez denemede bulundum ama başaramadım. Ya ilaçların dozu az geldi ya da son anda trenin arabanın altından kurtuldum. Değişen yüzümün bana yabancı gelmesiyle başladı her şey. Zamanla hayatın ne anlamı var ki demeye başladım... İçtiğim su bile manasız geliyor. Eşyalardan korkmaya başladım. Anlatması çok çok zor. Akademisyenim. Yıllarca emek verdim hayalimdeki mesleğe erişmek için. Annem babam ben doğduğumda ayrılmışlar. Baskıcı ve şiddet uygulayan bir babam vardı on beş senedir görmüyorum. Ama 3 ay öncesine dek ne yaşarsam yaşayayayım pozitif bir insandım. Etrafıma neşe saçardım. Şimdi ise kişisel bakımımı yapmakta bile zorlanıyorum. Çeşit çeşit doktora gittim dünyanın ilacını içtim bana mısın demiyor... Bir de nefes alma problemim yüzünden panik atak teşhisi kondu. Panik bozukluk depresyon ve dismorfik bozukluk teşhisler kondu bana. Sadece ölümü düşünüyorum ve tek istediğim ölüp kurtulmak. Buraya bu başlığı neden açtığımı bile bilmiyorum o kadar çaresizim ki... Maneviyata da yöneldim dualar okudum ama çare yok. Bu öyle "aman depresyondayım" deyip güldüğünüz zamanlara benzemiyor... Gerçekten günlük hayatımı idame ettirmekte zorlanıyorum. Otobüse bile binemiyorum. Doktorlar beni anlamıyor. Herkes yüzeysel davranıyor. Lanet olsun o ameliyatı olduğum güne! Sadece burnumu kafaya takmakla kalmadım aynı zamanda yaşama sevincim de elimden gitti.. Ne yapacağımı bilmiyorum. Etrafımdaki herkes çok anlayışlı ama ben bu kara delikten çıkamıyorum. Öyle ortam değiştirmekle tatile gitmekle falan geçen ruh bunalımı değil.... Ne olur yargılamadan, ellerde ne dertler var şükret demeden gerçekten depresyon geçirmiş olanlar varsa yardımcı olabilir mi? Bunların hepsini ben de biliyorum insanlar ne zorluklarla yaşıyor ama elimde değil işte... Ölüm fikrini aklımdan çıkaramıyorum ve sonunda başaracağıma inanıyorum. Tek kurtuluşum ölmek.
Depresyon veya sinir hastaliklari icin ilac aldinmi veya ruhsal durumlar icin eger yapmissan ve birden cok alip aza indirmissen yada birden biraktiysan bu tür seylerle karsilasiyor insan hep intihara meyilleniyor ondan bu tür ilaclari dozunda ve zamaninda almak gerekli .. ALLAH im sifa versin ve unutmaki hicbirimiz bosa yasamiyoruz yasadiklarimiz kötü bile olsa ders aliyoruz ... daha cok gencsin nice yasiyacagin güzel seyler var ilerde nasilda yiprattim kendimi dememk icin uzman bir doktora basvur, burda bunlari anlatip yol araman bile düzelecek olmani gösteriyor yanliz degilsin yüce rabbin var senin.
Kesinlikle yadırgamıyorum seni, ama çokta üzüldüm. Akciğer kanseriyle savaşan annemi hayatta tutabilmek için herşeyi ama HERŞEYİ denedik. Kendiside sonuna kadar dayandı tutundu pes etmedi hep umut dolu oldu. Ama sonunda akciğeri pes etti ve ebedi hayata uğurladık onu.. Bu yüzden canım yani biliyorum demesi cok kolay belki benim icin ama nolur kendini birakma, annem uğrasti cabaladi olmadi, senin elinde imkan varken, sagligin yerindeyken hayata şans ver.. İnşallah bu piskolojiden kurtulursun senin icin özel dua edicem tatlım.. Güzel haberlerini bekliyor olacağım kısa zamanda atlatirsin insallah..
Bende amaliyat geçirdim estetik değil.sonrasında adı her ne ise kendimi tuhaf hissetmeye başladım herseyden herkesten nefret etmeye uzaklaşmaya başladım.hersey sinirlerimi fırlatıyor.hiçbirseyden zevk almaz oldum gülemiyorum zorla konuşuyorum eskiden kendimi anlatmak icin cabalardım simdi yanlis anlasilnak umrumda değil .mutlu olmayı gülmeyi cok istiyorum biseyler yapmak istiyorum yok sanki elim kolum baglı.nihayetinde yasamak anlamini yitirdi ölümü dört gözle beklemeye basladım bu dünyadan insanlardan canımdan bıktım intiharı düsünmüyorum cünkü cocuklarım var beni ayakta tutan tek sebep .ruhum sanki cıkmak istiyo da boğazımda tıkanıp kalıyo nefesim kesiliyo.uykularim hep kabusla bölünüyor uyanınca evde bir duman süzülüyor sanki bir ruh gibi.anlatmak bile yetmiyor ancak yasayan bilir bütün bunların tek sebebi ise duygusal bosluk hicbir zaman ne ailemin ne kardesimin nede herhangi birinin sevgisini deger vermesini hissetmedim tek cocuklarim deger veriyor seviyor beni onkarinda bana ihtiyaci kalmayinca degisirler belki sevmek sevilmek istiyorum deger görmek istiyorum benim en buyuk eksiğim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?