- 8 Temmuz 2012
- 2.612
- 3.844
- 133
- Konu Sahibi delempicka
-
- #81
benim hayatimda benim olmayan o kadar cok sey var ki...baskalarinin ideolijoleri, baskalarinin idealleri, nefret ettiklerimin iktidarligi, toplumsal aktarimla hayatima yerlesen yaptırımlar, daha neler neler... hepimiz bunu bir sorgulamaya baslasak varya... hangimiz bütünüyle kendimiziz? Senin kararindi ameliyat olmak, buna sen karar verdin unutma. Eger istersen yine bir karar verir ya onla yasamayi ogrenirsin ya da yeniden ameliyat olursun. Burun sana yabanci geliyorsa da bu sadece somut bir surec. Aslinda yüzünün tam ortasinda kendi verdigin bir karar, yani senin en yuce parcan duruyor, böyle dusun.Beni anladığınızı biliyorum. Keşke ben de atlatabilsem... Ama yüzümün ortasında duran ve nefes aldırmayan adeta başka birinin olan bir organı geride bırakıp hayata tutunmak o kadar zor ki... Yapamıyorum.
Sanırım siz hazır değildiniz psikolojik olarak, aniden mi karar verdiniz? Bu tür şeyler gördüm ama en fazla 1 ay içinde alışıyorlardı. (bir estetik kliniğinde çalışmıştım) Bir de nefes almada nasıl bir sorun yaşıyorsunuz ki. Bir doktora gözüktünüz mü bu konu ile ilgili? İyi bir doktora giderseniz o araştırabilir. Öyle her doktor iyi yapamıyor burun estetiğini.
ne çok ortak noktamiz varmış, benim de alanim kadin. Ve evet ingiliz dili okudum. Bizim gibilerin yasamasi lazim. Daha degistirecek cok sey var bu dunyada.. Henüz olmaz, simdi bırakıp gidemem. Bigun yapacaklarim, soyleyeceklerim tukenirse belki bende yine ölümü düşünürüm. Ama daha degil...Vişnenin Cinsiyeti... Muhtemelen İngiliz Dili'ndesiniz. Ben de kadın çalışmaları alanındaydım. Yaptığım meslek bile anlamsız geliyor. Yazdığım makaleler... Araştırma alanlarım... Nasıl başardınız bu karabasanı başınızdan savmayı? Ben yapamıyorum. Olmuyor. Bugün olmasa da bir gün intihar edeceğimi biliyorum.
ne çok ortak noktamiz varmış, benim de alanim kadin. Ve evet ingiliz dili okudum. Bizim gibilerin yasamasi lazim. Daha degistirecek cok sey var bu dunyada.. Henüz olmaz, simdi bırakıp gidemem. Bigun yapacaklarim, soyleyeceklerim tukenirse belki bende yine ölümü düşünürüm. Ama daha degil...
Evet 3 ay erken ama çok rahatsız edici boyutta olmaması lazım. Ara sıra mı oluyor bu durum? Koku alma da sıkıntı var mı?
Burun ameliyatı çok farklı insan birden alışamıyor. Birden değiştiriyor, ama alışıyorsun zamanla. Ben olmadım ama olan bir sürü insan gördüm. gayet mutlulardı. Sende olabilirsin bence. :)
Psikolog yardımı alsanız belki daha iyi olur. Psikiyatristleri çok iyi biliyorum ilaç veriyorlar o da ruh gibi yapıyor insanı. Bırakması daha büyük sorun.
biz kadin calismalari akademisyenlerinin reel hayatta var olmasi, nefes almasi bile ne kadar degerli bir bilseniz... bazen bende gunlerce aylarca çabalıyorum, hani hicbir sey degismedi diyorum. Sonra bi bakiyorum minicik de olsa etrafimdakilere bir farkindalik yarattığımi farkediyorum.. ve intihar eden Virginia woolf, tezer ozlu gibi öncü kadinlari dusundukce onlara cok ofkeleniyorum. Bize daha fazlasini birakabilecekken neden gitmeyi tercih ettiler diye..Ben artık yaptığım araştırmalara da inancımı yitirdim işte. Söyleyecek sözlerimin bittiğini hissediyorum. Kalmadılar. Yoklar. Bomboşlar artık.
biz kadin calismalari akademisyenlerinin reel hayatta var olmasi, nefes almasi bile ne kadar degerli bir bilseniz... bazen bende gunlerce aylarca çabalıyorum, hani hicbir sey degismedi diyorum. Sonra bi bakiyorum minicik de olsa etrafimdakilere bir farkindalik yarattığımi farkediyorum.. ve intihar eden Virginia woolf, tezer ozlu gibi öncü kadinlari dusundukce onlara cok ofkeleniyorum. Bize daha fazlasini birakabilecekken neden gitmeyi tercih ettiler diye..
Tedavi gordum bir sure ama asiri derecede kaygi bozuklugu olustu bende, hatta ameliyattan once doktor beni bayindirmadan kacicaktim nerdeyse, doktor bana cok kizdi, sonrasinda okulum aksadi vs derken tedavi esnasinda korkularimin uzerine gittim.. mesela tak basima magazaya gidemezdim, otobuse binemezdim, araba kullanamazdim, evde kalamazdim surekli bi kriz halinde gecirdim bu iki seneyi, simdi kalintilar var ama sukurler olsunki krizlerim gitti tedaviden sonra .. simdi bademcik ameliyati filan bekliyo beni nasil yapicam bilemiyorum..Benim de ameliyat sonrası başladı. İlk çıktığımda kendimi mosmor bir suratla gördüğümde başladı ve üç aydır devam ediyor. Siz nasıl yendiniz acaba panik ataklarınızı?
Sizi öyle iyi Anlıyorum ki... Yüzüme dolgu yaptırınca aynı şeyleri yaşadım. Ilaçlarla intiharlar, sürekli ölme isteği, anksiyete krizleri...üstüne bir de o ruh haliyle evlendim. Şimdi iyiyim şükür, çirkin olduğumu kabullendim. Bir de tayin istedim Yaşadığım yerden, bana en iyi gelen şey o oldu. Akademisyensiniz ne güzel, başka bir üniversiteye geçiş yapın. İstanbul'da çok iyi estetik doktorları var, olmadı onlara gidin tekrar. Annenizi üzmeyin daha fazla... Hayat çok kısa, öyle de öleceğiz böylece.. Birileri sizi beğenmese de olur, belki de çok güzel bir bayansınız anksiyetenizden ötürü yüzünüzü öyle görüyorsunuz. Ne burnu çirkin insanlar var, onlar nasıl yaşıyorlar?? Yeter ki ruhunuz çirkin Olmasın..
Tedavi gordum bir sure ama asiri derecede kaygi bozuklugu olustu bende .. simdi bademcik ameliyati filan bekliyo beni nasil yapicam bilemiyorum..
Koku almamda da sıkıntı var. Hiç alamıyorum nefesimi. Özellikle de geceleri. İnsanlar nasıl kolayca alışıyorlar bilemiyorum. Ben alışamıyorum.
sizi o kadar iyi anlıyorum ki..tamamen farklı bir olay benimkisi..yıllarca bekledikten sonra güzel bir şehre şans eseri tayinimiz çıktı..yıllardır bekliyorduk..nasıl dualar ettik nasıl hevesle bekledik..ama o şehre girdiğim an üzerime birşey çöktü bir anda aynı sizin gibi..nefesim almakta bile zorlanır hale geldim..aslında neferet ettiğimi sandığım eski yerimi ordaki hayatımı ne kadar sevdiğimi anladım..çok pişman oldum..eşimi ikna etmeye çalıştım gitmeyelim vazgeçelim diye ama dinletemedim..taşındık geldik bakalım ama hala çok pişmanım..eşim yanımda kızım yanımda herşey dört dörtlük ama ben çok mutsuzum..nasıl kurtulurum bu halden bilmiyorum..bir gün iyiysem iki gün kötüyüm..beni en çok yıpratanda kendi elimle kendi isteğimle bunu kendime yaşatmış olmam..bi zorunluluk olsa mecburi bir durum olsa kabullenirdim..ama kendimin buna sebep olması düşüncesi beni yiyip bitiriyor..hiç birşeyden tat alamıyorum..hiç birşeye hevesim yok..bir arkadaş yazmış ya bir anda üstümden kalktı bu his düzeldim diye inşallah öyle olur..sizde en kısa zamanda toparlanırsınız..Özele de gittim devlete de... Anlatması çok zor inanın. Bir anda altüst oldu tüm yaşam.
Boyle bisey yaparsan ahiretini de yok edersin.kul olmak,insan olmanin sirri da burada, olecegini bilerek yasamak.bizde biliyoruz her nefeste oldugumuzu.ama hayata asiliyoruz tutunuyoruz bi sekilde.benim sana tavsiyem sevgi biriktir.cok sevdigin ayrilamayacagin insanlar ekle hayatina.bak ozaman ne kadar zor gelecek buradan ayrilmak.bide duzenli namaz kil.tasavvufa yonel.oyle iki gunde iyilesmiceksin.zamanla canim.sabir.sabir.ya sabir...Arkadaşlar, yaklaşık 3 ay önce estetik amaçlı burun ameliyatı geçirdim. Burun estetiği forumundan beni hatırlayanlar olacaktır. O güne dek yaşama enerjisiyle dolu olan ben o günden beri intihar fikrini beynimden atamıyorum ve birçok kez denemede bulundum ama başaramadım. Ya ilaçların dozu az geldi ya da son anda trenin arabanın altından kurtuldum. Değişen yüzümün bana yabancı gelmesiyle başladı her şey. Zamanla hayatın ne anlamı var ki demeye başladım... İçtiğim su bile manasız geliyor. Eşyalardan korkmaya başladım. Anlatması çok çok zor. Akademisyenim. Yıllarca emek verdim hayalimdeki mesleğe erişmek için. Annem babam ben doğduğumda ayrılmışlar. Baskıcı ve şiddet uygulayan bir babam vardı on beş senedir görmüyorum. Ama 3 ay öncesine dek ne yaşarsam yaşayayayım pozitif bir insandım. Etrafıma neşe saçardım. Şimdi ise kişisel bakımımı yapmakta bile zorlanıyorum. Çeşit çeşit doktora gittim dünyanın ilacını içtim bana mısın demiyor... Bir de nefes alma problemim yüzünden panik atak teşhisi kondu. Panik bozukluk depresyon ve dismorfik bozukluk teşhisler kondu bana. Sadece ölümü düşünüyorum ve tek istediğim ölüp kurtulmak. Buraya bu başlığı neden açtığımı bile bilmiyorum o kadar çaresizim ki... Maneviyata da yöneldim dualar okudum ama çare yok. Bu öyle "aman depresyondayım" deyip güldüğünüz zamanlara benzemiyor... Gerçekten günlük hayatımı idame ettirmekte zorlanıyorum. Otobüse bile binemiyorum. Doktorlar beni anlamıyor. Herkes yüzeysel davranıyor. Lanet olsun o ameliyatı olduğum güne! Sadece burnumu kafaya takmakla kalmadım aynı zamanda yaşama sevincim de elimden gitti.. Ne yapacağımı bilmiyorum. Etrafımdaki herkes çok anlayışlı ama ben bu kara delikten çıkamıyorum. Öyle ortam değiştirmekle tatile gitmekle falan geçen ruh bunalımı değil.... Ne olur yargılamadan, ellerde ne dertler var şükret demeden gerçekten depresyon geçirmiş olanlar varsa yardımcı olabilir mi? Bunların hepsini ben de biliyorum insanlar ne zorluklarla yaşıyor ama elimde değil işte... Ölüm fikrini aklımdan çıkaramıyorum ve sonunda başaracağıma inanıyorum. Tek kurtuluşum ölmek.
Kolay mı öyle sevgi biriktirmek,ahh..Boyle bisey yaparsan ahiretini de yok edersin.kul olmak,insan olmanin sirri da burada, olecegini bilerek yasamak.bizde biliyoruz her nefeste oldugumuzu.ama hayata asiliyoruz tutunuyoruz bi sekilde.benim sana tavsiyem sevgi biriktir.cok sevdigin ayrilamayacagin insanlar ekle hayatina.bak ozaman ne kadar zor gelecek buradan ayrilmak.bide duzenli namaz kil.tasavvufa yonel.oyle iki gunde iyilesmiceksin.zamanla canim.sabir.sabir.ya sabir...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?