- 4 Aralık 2015
- 9.882
- 23.463
- 348
Uzun olacak, icimi dokecegim, istemeyen okumasin. Ayar vermeye ego doyurmaya gelenler hic okumadan uzaklassin.
Son zamanlarda intihar ettigimi dusunur oldum.
Etmeyi degil. Intihar ettigimi. Kendimi oyle hayal ediyorum. Daha dogrusu filmlerdeki flash backler gibi kendimi merdivene asılı falan goruyorum.
Cocuklarim yalniz agliyorlar, ta ki esim kapidan girip asili bedenimi bulana kadar.
Elimdeki bicakla bi anda boğazımi kestiğimi düşünüyorum.
Zor dönemlerden geciyorum. Ama olmek istedigim yok.
Oğlum otizmli, kizim kucuk ve inatci, esim çoğunlukla anlayışsız.
Bazen çok zorlaniyorum. Oğlumun sebepsiz uzun aglamalari.
Çığlıkları. Yemek yemeyisi, konustuklarimi 10 kez tekrarlasam da anlamayisi, kizimin inat edip ciglik cigliga aglamasi sonucu ikisine yetemeyip televizyonu bakici yerine kullanmam. Cocuklarima fayda sağlayamayisim.
Mutlu olmaya çabalıyorum. Ufak seylerden zevk almaya. Ama temel saglam olmadigindan yine delirme halleri.
Cocuklarima bagirmak istemiyorum.
Ama oyle zaman oluyor ki siddet uygulamamak icin dislerimi sikmisim.
Uykusuzum. Yorgunum.
Oglumun gelecegini dusunuyorum. Kendine yetecek mi? Mutlu olacak mi?
Kizimi dusunuyorum abisiyle arasi nasil olacak? Kaldiramayacagi sorumluluklar yuklenecek mi?
Kendimi dusunuyorum. Anac biri degildim. Ama cocuklarimi cok sevdim. Dusundum ki yas farklari az olsun onlar buyuyene kadar kendim gibi olmam anac olurum. Sonra arkadas oluruz. Hatta egleniriz beraber. Ama su an hic buyumeyecek bir cocugun annesiyim muhtemelen. Ve bu bana cok agir geliyor.
Allah ona uzun omurler versin. Bana da daha cok sabir daha cok anaclik versin.
Esime de anlayis.
Ben esimden bosanmayi dusunuyordum. Cocuklarim okula basladiginda bakici masrafi az olur calisir kendimize yeteriz diyordum. Ama oglum sanki esimle aramizda bir zincir oldu.
Onu yalniz buyutecek guce sahip degilim.
Bu sebeple evli kalacagiz madem mutlu olalim.diye adimlar atiyorum. 1-2 hafta iyi derken yine sorunlar bas gosteriyor. Ruhum daraliyor.
Cocuklarla girdigimiz diyaloglar basligini gormek bile icime aci veriyor. Oglum 4 yasinda, girebildigimiz bir diyalog yok.
Daha zor durumda olanlar var biliyorum..
Biliyorum saglikli oldugu icin sukur etmeliyim. Ediyorum da.
Depresif halden kurtulamiyorum. Surekli yemek yiyorum. Cinsel anlamda mutlu olmaya calisiyorum. Filmler izliyorum. Ama hepsi anlik tatmin.
Ruhum huzur bulmuyor.
Esimle konusuyorum ama oglumuz hakkinda konusunda o benden cok kapatiyor kendini.
Annem de ayni sekilde.
Ben guclu olup ben onlara telkin veriyorum iyi olacak, soyle olacak falan diye. Ama artik yoruldum.
İyi olmayacak.
Ben de omur boyu depresif bir anne olarak kalacagim.
Sadece icimi dokmek istedim.
Son zamanlarda intihar ettigimi dusunur oldum.
Etmeyi degil. Intihar ettigimi. Kendimi oyle hayal ediyorum. Daha dogrusu filmlerdeki flash backler gibi kendimi merdivene asılı falan goruyorum.
Cocuklarim yalniz agliyorlar, ta ki esim kapidan girip asili bedenimi bulana kadar.
Elimdeki bicakla bi anda boğazımi kestiğimi düşünüyorum.
Zor dönemlerden geciyorum. Ama olmek istedigim yok.
Oğlum otizmli, kizim kucuk ve inatci, esim çoğunlukla anlayışsız.
Bazen çok zorlaniyorum. Oğlumun sebepsiz uzun aglamalari.
Çığlıkları. Yemek yemeyisi, konustuklarimi 10 kez tekrarlasam da anlamayisi, kizimin inat edip ciglik cigliga aglamasi sonucu ikisine yetemeyip televizyonu bakici yerine kullanmam. Cocuklarima fayda sağlayamayisim.
Mutlu olmaya çabalıyorum. Ufak seylerden zevk almaya. Ama temel saglam olmadigindan yine delirme halleri.
Cocuklarima bagirmak istemiyorum.
Ama oyle zaman oluyor ki siddet uygulamamak icin dislerimi sikmisim.
Uykusuzum. Yorgunum.
Oglumun gelecegini dusunuyorum. Kendine yetecek mi? Mutlu olacak mi?
Kizimi dusunuyorum abisiyle arasi nasil olacak? Kaldiramayacagi sorumluluklar yuklenecek mi?
Kendimi dusunuyorum. Anac biri degildim. Ama cocuklarimi cok sevdim. Dusundum ki yas farklari az olsun onlar buyuyene kadar kendim gibi olmam anac olurum. Sonra arkadas oluruz. Hatta egleniriz beraber. Ama su an hic buyumeyecek bir cocugun annesiyim muhtemelen. Ve bu bana cok agir geliyor.
Allah ona uzun omurler versin. Bana da daha cok sabir daha cok anaclik versin.
Esime de anlayis.
Ben esimden bosanmayi dusunuyordum. Cocuklarim okula basladiginda bakici masrafi az olur calisir kendimize yeteriz diyordum. Ama oglum sanki esimle aramizda bir zincir oldu.
Onu yalniz buyutecek guce sahip degilim.
Bu sebeple evli kalacagiz madem mutlu olalim.diye adimlar atiyorum. 1-2 hafta iyi derken yine sorunlar bas gosteriyor. Ruhum daraliyor.
Cocuklarla girdigimiz diyaloglar basligini gormek bile icime aci veriyor. Oglum 4 yasinda, girebildigimiz bir diyalog yok.
Daha zor durumda olanlar var biliyorum..
Biliyorum saglikli oldugu icin sukur etmeliyim. Ediyorum da.
Depresif halden kurtulamiyorum. Surekli yemek yiyorum. Cinsel anlamda mutlu olmaya calisiyorum. Filmler izliyorum. Ama hepsi anlik tatmin.
Ruhum huzur bulmuyor.
Esimle konusuyorum ama oglumuz hakkinda konusunda o benden cok kapatiyor kendini.
Annem de ayni sekilde.
Ben guclu olup ben onlara telkin veriyorum iyi olacak, soyle olacak falan diye. Ama artik yoruldum.
İyi olmayacak.
Ben de omur boyu depresif bir anne olarak kalacagim.
Sadece icimi dokmek istedim.