Ailenin durumu da yoksa erken yaşta çalışmaya baslamak güzel ama zaten çalışma hayati-hele de memuriyet molası olmayan bir sey. Bir başladı mı bir ömür çalışacaksın. Ve daha 18-20 yaşındayken tam zamanlı ve yorucu bir işte çalışmak bilmiyorum ne kadar doğru. Bizim ofiste de 21 yaşında kızlar var, ne bileyim. Bir kendime bakıyorum bir onlara, içi geçmiş genç yaslarinda. En laylaylom olmaları gereken yaslarda stresli bir işte çalışıyorlar...
Ben yerinde olsaydım ailemden uzak bir şehri kazanır, 4 yıl part-time çalışıp , devlet kredisiyle bursla falan bir şekilde kendimi döndürürdüm.en azindan hayatımın 4 senesini gönlümce, eve bakma yükü olmadan, tek kendimi düşünerek ve gezerek, orada burada takılarak gecirirdim. Aileme yük olmazdım ama bu büyük sorumluluğu da almazdim. Zaten ailede bir tane kendini yırtan, hayatından fedakarlık yapan insan olunca geride kalanlar salıyorlar. Misal sen hayatından kısıp kardeşlerin için çalışmak isterken kardeşin havadan gelen parayla üniversite hayatını kral gibi geçirebilir. Ya da ne bileyim, tek başına ev tutar falan... Bu gibi şeyler.
Ben 28 yaşındayım. Atanan çoğu dar gelirli kiz arkadaşıma ailesi zorla kredi çektirdi 'yaslandik artık,bir çatimiz olsun' diye (ki ev kurmak ailenin görevi mıdır çocuğun mu?) Sonuç olarak bu kredi cekenlerden kim evlenmek istese ailesini ,kardeşlerini karşısına aldı 'kredi ne olacak' diye. Bencil diye yaftalana yaftalana evlendiler.
Bunlar da olan şeyler yani... İşin içinde kendi hayatından çalıp kimseye yaranamamak da var.
Dediğim gibi ben yerinde olsam hayattan dört sene çalmak icin başka şehirde üniversite okurdum.
Ha ben iş güç para konusunda örnek alınacak bir insan miyim???
Kesinlikle hayır
o yüzden yazıp yazmama konusunda kararsız kaldım.
Ama yine de bana verilen ömrü çok güzel yasadigimi düşünüyorum. Ki bence bu da onemli yaa...