Agresif bir eş, 7/24 "oğlum ben siizn için neler yaptım" diye ağlayan ve yaptığı duygu sömürüsü ile gurur duyan, benimle ilgili sevmediği özellikleri yüzüme söylemek yerine arkadan opğlunu işleyen bir k.valideden, eşimin hakaretlerinden kurtuldum için oh diyorum.
sanırım eşimi artık sevmiyorum ama yokluğuna alışmak yine de zor oluyor. çocuk konusunda 1,5 yaşında kızım var işim çok yoğun olduğu için bir akrabam yatılı bakıcı olarak kalıyor çünkü hiç bir akrabamın olmadığı bir şehirdeyim ve eski eşim ölüyoruz desem annesinden izin almadan gelmez. annesi de izin vermez. o yüzden çocuğun çok zorluğunu hissetmiyorum.
En büyük zorluk eski eşimle hiç yüzyüze bakmadığımızdan ve nefret ettiğimizden düzenlenemeyen çocukla ilişki. bunun dışında bir kursa yazıldım. işim yoğun zaten. bol bol kitap okuyorum. böylece zamanın geçmesini sağlamaya ve düşünmemeye çalışıyorum.
Aslında eşimi çok severek evlendim. Çevre olarak biz eşimin ailesine göre çok elit bir çevredeydik. İş olarak da bir kamu kurumunda üst düzey çalışıyorum. bütün iş arkadaşlarımın ve çevremin naısl olur bakışları altında varoş bir mahallede sokak düğünü ile evlendim. evlenirken onlara masraf olmasın önemli değil diye hiç bir şey istemedim. bütün ev eşyamızı kendimiz aldık. Fakat herşeye rağmen k.validem hiç tatmin olmadı laf sokmaktan çekinmedi. Kaynım üniversiteye hazırlanıyordu "biz okuturz" dedim. oğlunun söylemesi gerekeni gelini olarak ben söyledim. Ama o hep daha çoğunu yapmamı bekledi. doğum yaptım depresyona girdim. hiç anlayış göstermedi. oturup konuşmak yerine oğlunu doldurdu. 1o günlük kızımla tek kaldım eski eşim yüzüme bakmadı, benimle konuşmadı, bebeği aldım "artık boşanıcam" diyerek annemin evine gittim. BArışmak için son bir girişim gösterdim. "Annemlerin oturduğu şehre gideceksin, bende gelmeyeceğim, 1 hafta bebekle annemlerde kalacaksın" dedi. BAri sende gel diye zar zor ikna ettim. o güne kadar hakaretimi, saygısızlığımı görmeyen k.validem beni evine almadı. emzikli bebeği onlara bırakıp ben otelde kaldım. ertesi gü yine eve koymadı. kızımı arabada emzirdim eşim alıp tekrar annesigilin yanına götürdü. Akşamına eve aldıklarında ise, k.validemden bir dünya hakaret işittim "bir kere daha beni ağlat, kara toprağa girer seni yine oğlumdan ayırırım dedi. gidene kadar kimse yüzüme bakmadı. benle vedalaşılmadı. Bütün bunlar
1 yıl önce yaşandı. Eşim artık saygımı kazandın dedi. Ama bellik ki yine yeterli olmamış. her kavgada hakaret etmekten, kaynım eve gelince yanlarında benimle kavga etmekten geri durmadı. geçen ay en mutlu olduğumuzu düşündüğüm, satılık ev bakmaya başladığımız anda da benden boşanmak istediğini söyledi.
Çok sıkıntılı bir boşanma oldu. Hala arkamdan konuşuyorlar. Hemde dürüstçe olanı biteni söyleyerek de değil, yalan söyleyerek konuşuyorlar. Çocuğuma uzak bir akrabam yatılı olarak bakıyor. Gerçekten çok iyi bakıyorlar. eski eşim onların evinde yemiş içmiş olmasına rağmen, onların arkasından da konuşuyor.
1 ay oldu kızını hiç aramadı. muhtemelen görmeye niyeti yok diye düşünüyorum çünkü annesi arkamdan "o keyif yapacak ben onun sıpasına mı bakacağım" diye konuşuyormuş. Annesi izin vermedikçe kızını görmez. ya da bir diğer ihtimal en düşük olanı artık yüzümüze bakacak yüzü yok. Ben 2.yi pek sanmıyorum.
Kızım da dünyalar tatlısı. 1.5 yaşında sarı saçlı mavi gözlü bir kız. henüz çok küçük yokluğunu aramıyor o yüzden.
Sen neden boşandın?
Allah herkesi iyi insanlarla karşılaştırsın
Bu konuyu ben de takip ediyorum malesef ben de boşanma aşamasındayım. Eşimle 4 aydır ayrıyız. 2 yaşında kızım var.
KK de boşanan anneler grubu filan yok mu ? Öyle bir grup oluşturalım derim. Bu süreç tek başına atlatılacak gibi değil. Çevrenle konuşamıyorsun. Terapistler bir dünya para. En iyisi kendi kendimize dertleşmemiz olacak.
Aslında çok büyük sorunlar yoksa konuşularak evlilikler kurtulabilir diye düşünüyorum. Ben konuşarak herkesin orta noktaya varabileceğini düşünen bir tarafım. Eski eşim öyle değildi. KOnuşamadığını kendisi de kabul ederdi zaten. En güzeli eşinizle birlikte terapi almak.
Evlilikte eşitlik diye bir şey olmuyor. Türk toplumunda yaşıyoruz. Malesef kadına daha çok iş düşüyor. Ben yoğun çalışmama rağmen, bakıcı desteğiyle de olsa çocuğuma baktım, eve temizliğe hiç kadın almadım, bakımımı hiç ihmal etmedim, soframdan yemeğim hiç eksik olmadı, eşim bir ekmek almadan eve gelirdi al da demezdim zaten bütün market alışverişini yapardım. hep eşimden çok kazandım. Tek beklediğim takdir görmekti. Bir gün bunları başına kalkınca suçlu oldum. Bir kadının ruhunu besleyebileceği tek yer evidir. Orada da eşi ruhunu beslemeyi bilmiyorsa kadın mutsuz olur.
Toplumsal baskı şu an için hissetmiyorum. Gelecek ne gösterir bilemem tabi. Çocuk varsa ve içinizde eşinize dair sevgi ve umut kırıntıları varsa, bence kurtarmaya çalışın. Yoksa da güçlü durun. Asla çok fazla taviz vermeyin. Taviz verdikçe verdiğiniz tavizler rutininiz oluyor. Kadın olduğumuzu unutmadab ve unutturmadan evliliğe devam etmek gerekiyor sanırım.
iyi ki boşandım, hiç pişman değilim, inşallah Rabbim pişman etmesin, bugünlerimizi aratmasın.
kendime olan güvenim geldi, her gün işittiğim hakaretler, aşağılamalar bitti,
sevdiklerimle birlikte yaşıyorum, her anın tadınnı çıkarmaya çalışıyorum, hayattan zevk alıyorum,
kızım da çok mutlu bir şekilde büyüyor, babasının psikopat yüzünü yeni yeni tanımaya başladığı için
artık görüşmelerine bile gitmek istemiyor, zorla hazırlayıp gönderiyorum, ayda iki kez yüzyüze geliyoruz
babasıyla, onda da aynı tavrını sürdürüyor zaten, sakin sakin alıp gittiği çok nadirdir kızını...
şu an tek sıkıntım bu...
değer miydi, DEĞERdi, o sıkıntılı zamanların hatrına verdi belki kuzumu bana Allah,
her gün şükrediyorum bana böyyle güzel bir emanet, hediye verdiği için...
boşanmak sıkıntılı bir süreç, ama geçiyor, inşallah Allahım güzel sağlıklı mutlu günler göstersin bizlere.
Güzel bir konu olmuş, herkes kendine bir tecrübe , bir fikir edinebilir.
Bende evli ve 4 yaşında bir kız annesiyim.
Evden ayrılıp, boşanmak için çok fırsat geçti elime. Hep erteledim, kızım küçük dedim, düzelir dedim,
cesaret edemedim. Açıkçası bir sürü bahane buldum kendime. Bundan 3 ay önce yaşadığımız bir sorunda
tüm cesaretimi toplayıp, herşeyi göze alarak babamın evine döndüm ama yine olmadı.
Kızımın aklı artık herşeye eriyor, biz birkaç gün dedenlerde kalıcaz deyince, koptu kıyamet
Sonrasında tıpış tıpış tükürdüğümü yalayıp, döndüm eve.
Benim sizlere tavsiyem çocuklarınız küçükken evliliğiniz yürümüyorsa bitirin, akılları erdiğinde bazı şeyleri
idrak edebildiklerinde çok zor oluyor.
Tamam kimse boşanmak için evlenmiyor ama, 1 yıl ağlamak var, ömür boyu ağlamak var.
Allah herkesin yardımcısı olsun...
Çok güzel anlatmışsınız.
Ben de tecrübelerimizi/sıkıntılarımızı/mutluluklarımızı paylaşalım diye açtım bu konuyu.
Boşanmak en çok da bir anne için zor olabiliyor.
Ben de 4 senelik evliyim ama evliliğimin en başından beri sorunlar vardı.
1 senedir de ayrılma fikrini düşünüyorum. Dediğin gibi insan kafasında birsürü bahaneler buluyor.
Bir yandan da çocuk büyüyor...
Benimki de 3 yaşına yaklaşıyor. Ve bilinçleniyor gittikçe.
Sen de evliliğini çocuğun için devam ettirenlerdensin.
Ben de öyle düşünüyordum ama olmayınca olmuyor...
"Tamam kimse boşanmak için evlenmiyor ama, 1 yıl ağlamak var, ömür boyu ağlamak var."
Bu lafını çok tuttum...
Bir de çocuklar yuvadan uçup da kendi ayakları üzerinde durduğunda ayrılan kadınlar var. Bence onlar da demekki çocuğu için yürütmüşler evliliklerini , sonra da bitmiş...
Değer mi peki yaşlandığında desteğe ve muhabbete daha çok ihtiyacın olduğu bir zamanda yalnız kalmak. Hem de çocukların da yanında yok, yapayalnız kalmak...
Sonu yalnızlıksa, pişman olmaksa, şimdiden yalnız kalırım daha iyi...
Aslında bende bunu demek istedim işte ama tepki alırım diye yazmak istemedim."Sonu yanlızlık"
Tamam çocuklarımızı bizler çok iyi bizlere iyi birer evlat olsun diye yetiştiriyoruz ama ya sonra,
Büyüyüp, evlenip gidecekler. Kendi hayatlarını kuracaklar. Ya biz ne olacağız, ya bize dönüpte derlerse
boşansaydın niye çektin, ha bunun tersi de olabilir.
Ben çok düşündüm bunları.
Eğer gerçekten bitmiş bir evliliğin varsa çok bekleme, çünkü çocuğun büyüyor ve çok fazla değil emin ol
6 ay sonra senin için bitirmek şuankinden çok çok daha fazla zor olacak.
Belki diyeceksin ki sen herşeyin farkındasın niye bitirmedin bu evliliği hala ama, olmuyor yapamıyorum.
Sevgi desen gramı yok eminim kendimden, saygı biteli zaten yıllar oldu. Psikopata bağladım diyorum
bazen kendi kendime. İmreniyorum kendi özgüveni olup bunu başarabilen insanlara.
Benim maddi anlamda hiçbirşekilde eşime veya kendi ailem ihtiyacım yok.
Aldığım maaş çok değil ama kızımıda beni de rahat geçindirebilir.
Bendeki sorunu daha çözebilmiş değilim. Çekip gidecek, mücadele edecek gücü bulamıyorum kendimde
O cesareti 1 kere yakaladım ve yaptım onuda elime yüzüme bulaştırdım, bir daha da cesaret edemedim işte.
Ama senin cesaretin varsa asla erteleme, benim bir arkadaşım var o da aynı dertten muzdarip, çocuklar büyüsün diye
beklemiş, ama şimdi hiç olmuyor.
yazıcak cok sey var
hem vakıt yok hem suan buna yogunlasamıyorum
bebegım dogduktan sonra ayrıldık bız lohusayken ,
30 aylık sımdı
benımkıde hırpalayan ve huzunlu bı hıkayeydı
ayrıldıgıma ne pısmanım ne mutluyum
cunku ben bıtırmedım ıcımde cok rahat buna sebeb bende olmadım
hıc kavgamız yoktu degıl dı ama MUTLUYDUK VE ANLAŞIYORDUK
unutmam cok zaman aldı
2.evliliğimi yapıyorum 21 gun sonra
ılk evlılıgımde severek evlendım gorucu usulu degıl ama aıleler vesıle oldu ve bazı seylerde aılemı sucluyorum ney azıkkı
cunku sevgılıyken nısanlıyken ve 1 senelık evlıyken ayrılmaya calıstım ızın vermedıler
biraz talihsiz basladık evliliğe Allah ıstemedı bizi bir arada dıyorum
karı koca hayatı yasıyamadık derken onun problemini bir kaza sonucu ogrendık ve kendimizi tüp bebek kliniklerinde bulduk
zor günlerdi
o bana cok asıktı, ayrılırkende aşıktı ama bana değil
2.evlılıgım ıse aşk evliliği
herşey güzel olsun istiyorum
dip not : cocugumun hem annesı hem babasıydım
sımdı babasıda annesıde var şükür yarabbim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?