- 2 Eylül 2017
- 32
- 21
- 3
- Konu Sahibi KirazCekirdegi1
-
- #1
Evlilikten beklentim bu değildi benim.. Böyle sıkıcı, böyle karanlık, böyle boğucu olabileceğini asla tahmin etmemiştim.. İki ayrı insanız ya sonuçta; sıkıntılar olacaktı, farklılıklar ve tartışmalar olacaktı ama ara ara.. Çözümü bulunacaktı bu tartışmaların, barışma sağlanacaktı.. Evlilik benim için rzillik oldu.. Aileme, çevreme, akrabalarıma rezil olmamak için, kimse laf söylemesin diye senelerce çabalamıştım halbuki.. Bu çabalarımın, emeklerimin hepsini el oğlu bir kaç ayda alt üst etti..
Ailesinin yanında fiziksel şiddet uygulaması, herkesin yanında hakaret etmesi, ailemin karşısında küçük düşürmesi.. Güçlü, hırslı, dik başlı, kendini kimseye ezdirmeyen o kız gitti; ezilen, küçük düşürülen, hem maddi hem manevi cezalandırılan, yalnız bir zavallı geldi.. İnsanların şaşırmasını geçiyorum da ben tanıyamıyorum kendimi.. Bu mutsuz, gözleri sürekli yaşlı, eve kapatılmış, özgürlüğü ve hakları elinden alınmış, azarlanan kişi ben miyim?
Yanına gidebileceğim bir ailem yok, babam kesinlikle karşı "elaleme rezil oluruz, kafam dik yürüyemem sokağa bile çıkamam" diyor.. boşanacağıma öldü der, yalandan mezar yaptırırmış daha iyiymiş.. O yüzden tek başımayım..
Ve sizlere soruyorum şimdi; hiç destekçisi olmadan boşanmaya karar veren var mı aranızda? Tek başınıza nasıl yaptınız, önce bir birikim falan yaptınız mı ufak da olsa?
Not: Eşim demek gelmiyor içimden artık "Kişi" diyeceğim onun için.. Daha önce bu kararı söylemiştim, yapamadığımızı onun da mutsuz olduğunu maddi manevi bişey beklemediğimi.. Ama cümlemin sonu gelmeden yerde tekmeleyerek dövmüştü beni.. Karşısına çıkamam böyle bir karardan sonra, eşya meşya alamam yani.. Hiç eşyam olmadan sadece bir bavulla çıkacağım evden.. Lütfen bana akıl verin..
İyi bayramlar.. Allahım ağzınızın tadını bozmasın ve mutlu yuvalar nasip etsin inşallah...
Ailesinin yanında fiziksel şiddet uygulaması, herkesin yanında hakaret etmesi, ailemin karşısında küçük düşürmesi.. Güçlü, hırslı, dik başlı, kendini kimseye ezdirmeyen o kız gitti; ezilen, küçük düşürülen, hem maddi hem manevi cezalandırılan, yalnız bir zavallı geldi.. İnsanların şaşırmasını geçiyorum da ben tanıyamıyorum kendimi.. Bu mutsuz, gözleri sürekli yaşlı, eve kapatılmış, özgürlüğü ve hakları elinden alınmış, azarlanan kişi ben miyim?
Yanına gidebileceğim bir ailem yok, babam kesinlikle karşı "elaleme rezil oluruz, kafam dik yürüyemem sokağa bile çıkamam" diyor.. boşanacağıma öldü der, yalandan mezar yaptırırmış daha iyiymiş.. O yüzden tek başımayım..
Ve sizlere soruyorum şimdi; hiç destekçisi olmadan boşanmaya karar veren var mı aranızda? Tek başınıza nasıl yaptınız, önce bir birikim falan yaptınız mı ufak da olsa?
Not: Eşim demek gelmiyor içimden artık "Kişi" diyeceğim onun için.. Daha önce bu kararı söylemiştim, yapamadığımızı onun da mutsuz olduğunu maddi manevi bişey beklemediğimi.. Ama cümlemin sonu gelmeden yerde tekmeleyerek dövmüştü beni.. Karşısına çıkamam böyle bir karardan sonra, eşya meşya alamam yani.. Hiç eşyam olmadan sadece bir bavulla çıkacağım evden.. Lütfen bana akıl verin..
İyi bayramlar.. Allahım ağzınızın tadını bozmasın ve mutlu yuvalar nasip etsin inşallah...