Kaderim mi tercihim mi

Obsesifanne .!.:

Şimdi uzun uzun yazmak için doğru zaman. Buraya böyle bir konu açmazdım normalde çünkü bu yazacaklarımı kendime bile alçak sesle itiraf ediyorum. Konu şu ki evlilik. Ben 4 sene me girecek evlenelim. Ama ilk günden hep bir pişmanlık ama öyle ki mutluluk da var. Yani çok saçma kendimle çatışmaktan yoruldum artık. Eşimle aynı hastanede calisiyorduk tanıştık sevgili olduk. Evlilik sürecimi yemin ediyorum pek hatırlamıyorum. Ya dışardan bakınca o kadar saçma ki ama düşünüyorum niye evlendim anlam vere mi yoRum. İlk yikilisim ailesini görünce oldu. Bizim yaşantımızda o kadar uzak bir hayatı vardı ki. Köyde yaşıyorlar. Şimdi hemen saldırısa geçmeyin lutfen belirttiğim gibi benim yaşamım dan çok uzak. Ve ben bunu kabullenemedim. Ama evlendim de. Zaten geri dönüşü olmayan yola burda girdim. Mutluyken çok mutluyum skinti yok çok da güzel zamanlarımız geçti. Ama en ufak bir kavgada hatada hemen başa sarıyorum niye evlendim bana göre değil bu isler ailesi bana çok ters ben bunlarla görüşmek istemiyorum kendimi de çevremi de yedim bitirdim. Çocuğum var ve eşim muhtesem bir baba çokta iyi bir eş. Beni kırmamak için uğraşır isteklerimi yapmaya çalışır. Elbette onunda sevmediğim yanları var ama asla katlanilmaz şeyler değil. Ama ben ailesini benimsiyemi yorum konuşmak istemiyorum onlarla bir yerde yurumek bile istemiyorum. Ki çok kötü birsey ama onlardan utanıyorum. Bunu söylediğim için kendimden de. Ama bazı şeylere gönlüme razı edemiyorum. Boşanmayi o kadar çok düşündüm ki ama her halukarda mutlu olmayacam biliyorum. Bazen Allaha yalvariyorum bunlar bir rüya olsun ve 5 sene öncesine döneyim diye. Çünkü bu olayın benim için başka çözümü yok. Ne yaparsam yapayım bu ikilemden kurtulamıyorum eşimi sevip sevmedigimi bile anlayamıyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

Obsesifanne .!.:

Şimdi uzun uzun yazmak için doğru zaman. Buraya böyle bir konu açmazdım normalde çünkü bu yazacaklarımı kendime bile alçak sesle itiraf ediyorum. Konu şu ki evlilik. Ben 4 sene me girecek evlenelim. Ama ilk günden hep bir pişmanlık ama öyle ki mutluluk da var. Yani çok saçma kendimle çatışmaktan yoruldum artık. Eşimle aynı hastanede calisiyorduk tanıştık sevgili olduk. Evlilik sürecimi yemin ediyorum pek hatırlamıyorum. Ya dışardan bakınca o kadar saçma ki ama düşünüyorum niye evlendim anlam vere mi yoRum. İlk yikilisim ailesini görünce oldu. Bizim yaşantımızda o kadar uzak bir hayatı vardı ki. Köyde yaşıyorlar. Şimdi hemen saldırısa geçmeyin lutfen belirttiğim gibi benim yaşamım dan çok uzak. Ve ben bunu kabullenemedim. Ama evlendim de. Zaten geri dönüşü olmayan yola burda girdim. Mutluyken çok mutluyum skinti yok çok da güzel zamanlarımız geçti. Ama en ufak bir kavgada hatada hemen başa sarıyorum niye evlendim bana göre değil bu isler ailesi bana çok ters ben bunlarla görüşmek istemiyorum kendimi de çevremi de yedim bitirdim. Çocuğum var ve eşim muhtesem bir baba çokta iyi bir eş. Beni kırmamak için uğraşır isteklerimi yapmaya çalışır. Elbette onunda sevmediğim yanları var ama asla katlanilmaz şeyler değil. Ama ben ailesini benimsiyemi yorum konuşmak istemiyorum onlarla bir yerde yurumek bile istemiyorum. Ki çok kötü birsey ama onlardan utanıyorum. Bunu söylediğim için kendimden de. Ama bazı şeylere gönlüme razı edemiyorum. Boşanmayi o kadar çok düşündüm ki ama her halukarda mutlu olmayacam biliyorum. Bazen Allaha yalvariyorum bunlar bir rüya olsun ve 5 sene öncesine döneyim diye. Çünkü bu olayın benim için başka çözümü yok. Ne yaparsam yapayım bu ikilemden kurtulamıyorum eşimi sevip sevmedigimi bile anlayamıyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

Obsesifanne .!.:

Ben haklıyım demiyorum hatalarım oldu ama şunu aklımdan atamıyorum hiç karşılaşmamış olsaydik ben şuan ki aklimla tercih etmezdim bu durumu ama buda mümkün değil. Boşanın sam buna pişman olacağımı da biliyorum o yüzden çıkmazda hissediyorum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

Obsesifanne .!.:

Şimdi uzun uzun yazmak için doğru zaman. Buraya böyle bir konu açmazdım normalde çünkü bu yazacaklarımı kendime bile alçak sesle itiraf ediyorum. Konu şu ki evlilik. Ben 4 sene me girecek evlenelim. Ama ilk günden hep bir pişmanlık ama öyle ki mutluluk da var. Yani çok saçma kendimle çatışmaktan yoruldum artık. Eşimle aynı hastanede calisiyorduk tanıştık sevgili olduk. Evlilik sürecimi yemin ediyorum pek hatırlamıyorum. Ya dışardan bakınca o kadar saçma ki ama düşünüyorum niye evlendim anlam vere mi yoRum. İlk yikilisim ailesini görünce oldu. Bizim yaşantımızda o kadar uzak bir hayatı vardı ki. Köyde yaşıyorlar. Şimdi hemen saldırısa geçmeyin lutfen belirttiğim gibi benim yaşamım dan çok uzak. Ve ben bunu kabullenemedim. Ama evlendim de. Zaten geri dönüşü olmayan yola burda girdim. Mutluyken çok mutluyum skinti yok çok da güzel zamanlarımız geçti. Ama en ufak bir kavgada hatada hemen başa sarıyorum niye evlendim bana göre değil bu isler ailesi bana çok ters ben bunlarla görüşmek istemiyorum kendimi de çevremi de yedim bitirdim. Çocuğum var ve eşim muhtesem bir baba çokta iyi bir eş. Beni kırmamak için uğraşır isteklerimi yapmaya çalışır. Elbette onunda sevmediğim yanları var ama asla katlanilmaz şeyler değil. Ama ben ailesini benimsiyemi yorum konuşmak istemiyorum onlarla bir yerde yurumek bile istemiyorum. Ki çok kötü birsey ama onlardan utanıyorum. Bunu söylediğim için kendimden de. Ama bazı şeylere gönlüme razı edemiyorum. Boşanmayi o kadar çok düşündüm ki ama her halukarda mutlu olmayacam biliyorum. Bazen Allaha yalvariyorum bunlar bir rüya olsun ve 5 sene öncesine döneyim diye. Çünkü bu olayın benim için başka çözümü yok. Ne yaparsam yapayım bu ikilemden kurtulamıyorum eşimi sevip sevmedigimi bile anlayamıyorum artık.

Genişletmek için tıkla...