Sadece iç dökmek için üye oldum. Kısaca özetlemeye çalışacağım:
Bir üniversitede eğitimciyim. Eşim mühendis. Ben 39 yaşındayım, eşim 45. Çok değer verip severek evlendik. Birbirimizin hayallerini her zaman destekledik, saygı duyduk. Romantik filmlerde görüp özendiğimiz çiftler vardır ya, öyleydik. Ailesiyle olan sorunlarında hep ara bulucuydum, maddi olarak az ile mutlu olan, hayat dolu biriydim, ve hala öyleyim.
Tabii ki sorunsuz hayat yoktur ama biz birbirimizden hep destek aldık, hiç üzüp kırmadık.
Evliliğimizin 12. yılında bir boğaz ağrısı ile gittiğim doktordan kanser teşhisi ile çıktım. Herşey muallaktaydı. Neşemden, gücümden kaybetmeden hayata güzel bakmaya devam ettim. Eşim çok ağladı, mahvoldu. Onu üzmemek için çok güçlü durdum. İşime de hayatıma da devam ettim tedavim sırasında. Ama bu arada benden uzaklaştığını da fark ettim.
Anladım ki, o bana deli gibi aşık olan eşim teşhisten 9 ay sonra kendine iş gezisinde bir başkasını bulmuş! Bir mühendis ve kendisinden 17 yaş küçük.
Arkadaşlar, ben dipsiz bir kuyuya düştüm ama çok şükür çıktım oradan. Yaşamak istemediğimi hatırladıkça gözlerim doluyor.
Ben öğrendiğimde 1 yıldır kandırıyormuş beni. Böyle zor bir teşhisin yükünü taşırken ve niye yalnızım diye üzülürken o eğleniyormuş. İlk aylar uyuştum diyebilirim. Madem öyle git dedim, istemiyormuş. Evine dön dedim onu da yapmıyor. Öyleyse herkes kendi yoluna gitsin diyorum, ona da hayır. Çok seviyormuş! beni. Depresyondaymış, normal değilmiş. Canı isteyince ev, istemeyince eğlence peşinde sanırım. Bir süre sonra kendime geldim. Ailemin boş dairesine geçtim. Bana saygı duymayan bu adama ihtiyacım olmamalı. Bundan sonrası malum.
Sağlığıma gelince, tamamen iyileştim, çok şükür.
Dediğim gibi, sadece iç dökmek için yazdım. Bir yol arkadaşına bunlar yapılır mı? En zor zamanlarında hem de. Derler ya kadın kendine bakmalı, gülmeli, pohpohlamalı. Ben hobi olarak pilates hocalığı yapıyorum. Spor yapan bir insanım. Arkadaşlarım güzel, neşeli, kültürlü, kibar olduğumu söylerler. Ne kadar kolay kadın kendine baksın demek. Ya karaktersiz adamları ne yapmalı?
Bunları yapanlara odaklanmamaya çalışıyorum. Ama bir taraftan da beni yaşamak istemeyecek kadar acıtıp eğlenenleri, artık neye inanıyorlarsa: Yaratan, doğa, karma.. ona havale ediyorum. O dipsiz kuyuya kendileri de düşecek mi, bilmiyorum. Ama enerjimi kendime ve kalbimi iyileştirmeye harcamalıyım.
17 yaş küçük olana gelince, benim teşhisimi biliyor, hatta durum kötü denmiş ona tedavim devam ederken. Ama eşime ortak olmakta sakınca görmemiş, bu işin gizli saklı kalması gerektiğini de biliyormuş. Bunu nasıl bir insan yapar?
Evlendiğim adama gelince, yeni birine aşıksan, seviyorsan boşanırsın. Ama 1 yıl boyunca eşini kandırıp gizli saklı takılmazsın. Kısacası ben burada sevgi aşk göremiyorum, sadece bencillik ve ego tatmini görüyorum.
Evet bana yazmaya başladı bile. Bensiz yaşayamazmış, çok mutsuzmuş. Cevap vermiyorum, vermeyeceğim. Kendime yeni bir sayfa açmaya çalışıyorum. Çok sevmiştim ve hala çok üzgünüm, kalbim paramparça. Desteklerinize ihtiyacım var.
Okuduğunuz için teşekkür ederim.