Canım, ne oldu güzel gidiyordun, Cuma'dan sonra herhangi bir psikolojik sıkıntı mı yaşadın? İstersen özelden de yazabilirsin.
Biliyorsun ben senin kilona epey yakındım bu diyete başladığımda. Benim de gelgitlerim olmadığını zannetme sakın. Sapıtıp birkaç gün benim de herşeye daldığım çok olmuştur. Daha önce de yazdım, bu tür dönemler hepimiz yaşıyoruz. Önemli olan bu diyeti uzun bir döneme yaymak, bu diyeti uzun bir dönem yapmak. İki üç günlük kaçamaklar elbette ki olacak. Öncelikle diyetim bozuldu diye bir fikre kaptırma kendini. Olabilir, ne yersen ye, ama geriye dönebilirsin. Çünkü sen sadece kilolarından ibaret bir insan değilsin. Her gittiğin yerde birinci konun kilolar oluyorsa ve dalga geçilmelere kadar taciz ediliyorsan şunu bil ki tüm dünyayı malesef değiştiremiyorsun. Ama kendini ve şeklini değiştirdikten sonra bütün dünyadan intikamını bir güzel de alıyorsun.
Beni eskiden hiç tanımadığım kişiler, yeni karşılaştığım insanlar hiç ciddiye almazdı. Sanki önlerinde tiyatro oynuyormuşum da (hem de komedi oyunu) onları eğlendirmek için yanlarına gitmişim gibi davranırlardı. İşyerinde bir iş için daha önce hiç konuşmadığım birileriyle muhatap olsam, odaya girdiğimde sanki gün boyu canları sıkılmış da işte onları eğlendirmek için nihayet bir eğlence çıkmış gibi bakarlar ve birbirlerine konuşmalarıyla pas atarak benimle dalga geçerlerdi. Girdiğim banka sıralarında, yaptığım alışverişlerde, sosyal ortamlarda becermeye çalıştığım hiçbir işte muvaffak olamazdım.
Zayıfladıktan sonra neler yaşadım hemen anlatayım. Ve çok şaşırdım, bütün zayıflar mı aynı şeyi yıllardır yaşıyorlar diye hala düşünüyorum çünkü. Bir kere işyerinde yeni tanıştığım kişiler çok kibar ve her işim hemencecik halloluyor. Banka sırası bana geldiğimde karşımdaki insanın cinsiyeti ne olursa olsun yine bana çok kibar ve ilgili davranıyor. Hatta bir keresinde bankaya girer girmez güvenlik görevlisi yanıma gerip elimdeki çeki alıp bozdurmuştu, bana sadece beklemek ve imza atmak kalmıştı :))) Çay ısrarlarını ısrarla reddetmiştim. Bunlar çok ilginç hayatım, yaşayacağın şeylere inanamayacaksın devam ettiğinde. Bekarsın ve o günleri ben de yaşadım. Gerek üniversitede gerekse tüm bekar geçirdiğim iş hayatım boyunca hiç kendimden emin olamadım ve hep eziktim. Erkekler beni Güzin Abla olarak görürdü ve yakın arkadaşlarıma aşık olur, ya aracı olmamı isterdi ya da akıl danışırlardı. Hayatım boyunca düşebildiğim en düşük kiloda evlendim ve sonrasında tekrar kilo aldım. Evliliğim öncesi sanki aşık olmaya ve beraber gezip tozmaya hakkım yoktu hiç kimseyle. Bunu ben de içime atıyordum ve zaten o elektriği de etrafa yayıyordum. Özürlü gibiydim, hep platonik takıldım, hiçbir zaman duygularımı yansıtmaya hakkım yoktu. Ve bütün beğendiğim erkekler hep gidip arkadaşlarıma aşık oldular, hiçbirisi dönüp benim yüzüme dahi bakmadı.
Ve şimdi sana soruyorum, bunları yaşamak istiyor musun. Benim yaşayamadığım yıllarım var ardımda, senin de yaşamanı istemiyorum, aslına bakarsan hiç kimsenin yaşamasını istemiyorum. Az buçuk kıt beyinleriyle sırf zayıflar diye erkeklerin peşinden koşturduğu, havalı, kendini beğenmiş ve derin olmayan kızlardan ne eksiğimiz var. Bence onlardan çok çok daha iyiyiz. İçindeki gerçek Bahar'ı ortaya çıkarmak için son şansların bunlar. Bir yerden başlamak zorundasın. Zaman geçiyor hayatım, biran önce gerçek hayatına kavuşmak için elinden geleni ardına koyma. Ben yapamadım ama sen yap, en iyilere layıksın sen hayatta.