İnsan tükeniyor. Kendinde bir sorun aramaya başlıyor bir süre sonra. Bu adam bu kadar iyi ben mi problemliyim diyor. Hayalleri güzel, sevgisi olağanüstü.. ama gel gör ki o öfke. Ben tamamen yaşadığı kültüre, o kültürden kopuşunu kabullenememesine sonrasında ise iki insan ve olmak istediği kişi arasında sıkışıp kalmasına bağlıyorum. Okadar çok uğraştım o kadar çok ağladım ve yıprandım ki. Ben de şuan savaşmıyorum artık. O savaşsın yeter diyorum. Seviyorsa madem öfkeliyken söylediklerinde ciddi değilse o savaşsın benim için. Hiç ona attığım adımların hesabını yapmazdım. Ama ben izlediğim yolu değiştirdim benim için kırılma noktası oldu. Bıraktım artık o savaşsın. Sonunda savaşmazsa, en azından ben bu gelgitten kurtulurum. Tamam derim zaten sevmiyormuş. Ona haksızlık etmiyorum derim demek ki öfkesinde söyledikleri de ciddiymiş derim. İyi şeylerinde bir değeri kalmaz. Şuan benim izlediğim tavır bu. Sizin için aynı evin içinde bu nasıl olur bilmiyorum.
Siz ayrilmadigniz surece bisey degismez uzgunum. Bence ayrilin.
Benimde bi iliskim oldu daha once universitedeyken o esimden beterdi bide alkolikti, onuda cok sevdim ve beni sevdigine inandim o tam bir narsistti mesela, onlarca kez ayrildik baristik , sonunda defettim onu arkadaslarim herkes sasirmisti basarmama cunku gercek yuzunu gorupte ayrilamiyodum bi turlu biraktim gitti. Ustune baska biriyle -cok iyi biriyle 2 sene iliskim oldu ama sonra hayat iste ayrildik ve karsima esim cikti.
Bazen secimlerimizdede sorun oldugunu dusunuyorum.