Her an yüreğimde taşıdığım acı babam.Onun hatırası yüreğimdeki sevgisi.Kalbim carptikca o hep aklimda17 yıl önce talihsiz bir kazada kaybettiğim abim, dünden beri yüreğimi yakıyor. Dün akşam o kıvırcık saçları, mimikleri bir anda gözümde, zihnimde beliriverdi. Sanki hiç ölmemiş gibi, sanki yaşıyormuş gibi...O anda kalbimdeki beliren sızıyı tarif edemem. Hissettiğim özlem içimi dağladı. Ama çaresi yok, mümkünü yok, geri dönüşü yok.
Ben bunu ara ara hep yaşıyorum. Annemde, abimde, bazende annanemde... Biliyorum bu benim ve belki de yakınını kaybeden herkesin dünyaki sınavı. Sizde de oluyor mu böyle?
Bastırılmış her duygu bir sekilde ilk buldugu boşluktan yüzeye çıkıveriyor. Yalniz degilsiniz. Herkes ayni... En güzel anilar bile insani deler de gecer mi.... Geçiyor hem de hic olmadik zamanlarda17 yıl önce talihsiz bir kazada kaybettiğim abim, dünden beri yüreğimi yakıyor. Dün akşam o kıvırcık saçları, mimikleri bir anda gözümde, zihnimde beliriverdi. Sanki hiç ölmemiş gibi, sanki yaşıyormuş gibi...O anda kalbimdeki beliren sızıyı tarif edemem. Hissettiğim özlem içimi dağladı. Ama çaresi yok, mümkünü yok, geri dönüşü yok.
Ben bunu ara ara hep yaşıyorum. Annemde, abimde, bazende annanemde... Biliyorum bu benim ve belki de yakınını kaybeden herkesin dünyaki sınavı. Sizde de oluyor mu böyle?
17 yıl önce talihsiz bir kazada kaybettiğim abim, dünden beri yüreğimi yakıyor. Dün akşam o kıvırcık saçları, mimikleri bir anda gözümde, zihnimde beliriverdi. Sanki hiç ölmemiş gibi, sanki yaşıyormuş gibi...O anda kalbimdeki beliren sızıyı tarif edemem. Hissettiğim özlem içimi dağladı. Ama çaresi yok, mümkünü yok, geri dönüşü yok.
Ben bunu ara ara hep yaşıyorum. Annemde, abimde, bazende annanemde... Biliyorum bu benim ve belki de yakınını kaybeden herkesin dünyaki sınavı. Sizde de oluyor mu böyle?
Yakmaz mi hiç. Hem hatıraları hem de onlardan geriye kalan eşyalar ve o eşyaların canlandırdığı hatiralar insanı mahvediyor inanın. Ben mesela, anne evimden aldigim battaniyenin içinden çıkan anneme ait bir iğne ve onun taktığı yarım ipi bile görünce beynimden vurulmuştum. Benim icin ördüğü battaniyenin parçalarıni dikmek için takmıştı o ipi. Hastayken bile örmeyi birakmamisti ve bitmesine rağmen, son halini gorememisti. Seneler oldu, hala fotograflarina bakamadim. Dayanamam. Allah hepimize sabır versin. Anne çok başkaymis.
Çok teşekkür ederim. Sizin de basiniz sağolsun, annenizin mekanı cennet olsun. Ne diyebilirim ki, haklısınız. İnsan böyle derin düşündükçe içinden çıkamıyor maalesef. Keşke, sevdiklerimiz vefat ettiginde, onları anımsatan eşyaları da kaybolsa. Dün gibi aklımda, anneciğimi gömüp, evine geldiğimizde, daha üstündeki çarşafı bile kaldırılmamıs koltuğuna baka kalmistim. Yeni almıştı ve birkaç ay bile oturamadan aramızdan ayrildi. Koltuk annemsiz o kadar acınası duruyordu ki, ondan sonra her yer zaten anne izleriyle dolu, nereye kacabilirsin ki? Çok ağır bir yük, çok büyük bir eksiklik, başetmek zorunda olduğumuz çaresiz bir hastalık gibi annenin vefat etmesi. Allah yardım etsin. Bir cocugum var, ikincisi yolda belki de, ama annemi daha dün kaybetmiş küçük bir cocugum sanki. Doyamadım anneme. Doyamadık.Başınız sağolsun, anne başka çok başka
O yüzden eşyalara sinir oluyorum bazen, insanın bir iğne, bir battaniye, bir eşarp kadar hükmü yok, annemin kemikleri kalmadı bu eşyalar hala var diye sinirleniyorum bazen, saçma belki ama içime dokunuyor herşey
Olmak ne kelime. Resmen icimi dagliyo parcaliyo ablami kanserden kaybettigimde cildirmistim tek basima baska sehire donmek zorunda kaldim ailem baska sehirde. O koca sehirde kendimi yedim bitirdim saclarimi yoluyodum komsular geliyodu. Aglaya aglaya kendimide kanser ettim iste. Simdide kendim savasiyorum. Bazi acilar isliyo yurek yakiyo ama dikkat edin sagliginiza. Simdi ara ara geliyo yine careyi bol bol dua etmekte ona okumakta ve hayrini bol bol vermekle buldum. O iyi eminim zaten melekti agzi yoktu dili yoktu engelliydi. Kanser onuda yedi. Lanet lanet nefret ediyorumm. Sunu bilerek yasamalaiyiz bence hepimizin gercek evi orasi gidecegimiz yer belli. ALLAH abinize gani gani rahmet eylesin kuzum.17 yıl önce talihsiz bir kazada kaybettiğim abim, dünden beri yüreğimi yakıyor. Dün akşam o kıvırcık saçları, mimikleri bir anda gözümde, zihnimde beliriverdi. Sanki hiç ölmemiş gibi, sanki yaşıyormuş gibi...O anda kalbimdeki beliren sızıyı tarif edemem. Hissettiğim özlem içimi dağladı. Ama çaresi yok, mümkünü yok, geri dönüşü yok.
Ben bunu ara ara hep yaşıyorum. Annemde, abimde, bazende annanemde... Biliyorum bu benim ve belki de yakınını kaybeden herkesin dünyaki sınavı. Sizde de oluyor mu böyle?
17 yıl önce talihsiz bir kazada kaybettiğim abim, dünden beri yüreğimi yakıyor. Dün akşam o kıvırcık saçları, mimikleri bir anda gözümde, zihnimde beliriverdi. Sanki hiç ölmemiş gibi, sanki yaşıyormuş gibi...O anda kalbimdeki beliren sızıyı tarif edemem. Hissettiğim özlem içimi dağladı. Ama çaresi yok, mümkünü yok, geri dönüşü yok.
Ben bunu ara ara hep yaşıyorum. Annemde, abimde, bazende annanemde... Biliyorum bu benim ve belki de yakınını kaybeden herkesin dünyaki sınavı. Sizde de oluyor mu böyle?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?