Benimde fikrim aynı şekilde. Eğer gerçekten ihtiyaçları olsa seve seve yaparım. Ama konu cok çirkin bir hal aldı. Bize ayırdıkları evden 2.500 TL kira alıyorlar. Ona rağmen eşime ağlıyorlar. İlaç alamamış diğer ay alırmış mesela. Eşimde ben alırım anne kaç kuruş sanki dedi. Yok yok oğlum diyor sen yuvana bak bir ay daha beklerim. Eşimi karşıma aldım konuştum cok şükür kesildi bunlar. Hatta paranız yoksa ona göre davranın demeye başladı. Bu sefer evlendikten sonra cok değiştin oldu. İlk zamanlar faturasını ödetmeler, kıyafet istemeler, taksi parası istemeler. Bir tartıştım sonra bir ay açmadım telefonlarını eşime de dedim cok paramız varsa haberim olsun bende harcarım diye. Şimdi düzene girdi ama yine de siparişleri bitmiyor mesela. Diğer konumda beni yeğenlerine aldığı üç beş abur cuburun hesabını mı yapıyorsun diye eleştirenler olmustu. Profiterollü yaş pasta, her çocuğa bir cips, gelirken yemeğin yanına içecekte al, ıslak mendil al diye diye biz her gittiğimizde dolu dolu gidiyorduk. Ama ilaç paranız yok bizden istiyorsunuz bu nasıl iş? İnsan gerçekten haksızlığa tahammül edemiyor. Her fırsatta da eşime burda otursaydın rahat ederdin diye abilerini örnek gösteriyormuş, eşimde bana anlattı bir gün sinirim bozuldu diye. Bende orda otursak şimdiye boşanmıştık bir daha söylerse cevabını ver dedim. Yeni evlendiğimiz için sınırı koydum ama o sınırı korumakta cok önemli. İnşallah dediğiniz gibi belli bir süre sonra alışırlar