Offf bu durum sizi psikolojik sorunlara goturur.Nerdeyse birebir benim problemim bu.Hatta ustune arti ben kayinvalidem ile anlasamayan biri de degildim.Hatta kayinvalideme derdim ki anne sen hic endise etme hayatta biz variz hayatinda senin.Yaslaninca takma kafana bizlesin kizlara da birakmayiz seni derdim.Dusunun actigim gonlu.Esim ben hasta olunca benimle ilgilenirdi,birakmazdi da.
Okuyunca bile bunaldim.Icim urperdi.
Zamanla annesi ile esimin iliskisi beni bunalima soktu.Tatiller ,yilbaslari,bayramlar aradaki bosluklar,pazar gunleri vs hep annesiyle ve ablasiyla degerlendiriliyordu.Esime derdim ki bizimkilere de vakit ayiralim mi?Bikere de bizimkilerle kutlayalim nolur.Sen git derdi.Aslinda gonlu bu kadar acik olan karisina onun teklif etmesi lazimdi ama bunu bile sorun etmedim.Esimle senede bir aile soframda yemek yemek istedigimde bile ben annemle olucam benim ailem oncelik demeye basladi.Yilbasini annemle geciricem dedi,bos zamanimda onlar oncelikli olucak,cok ozluyorum ben onlari dedi.Benim annem benim annem dedi.Annesi de sagolsun durmadan arardi oglunu.Ozelimiz yoktu,herseyi rapor verirdik.Annesi hep bizim alanimizdaydi.Nolurdu biraz denge saglasaydi.
Eger esim benim actigim gonlu benim aileme birazcik acsaydi biz asardik sorunlari.
Kusura bakmayin icimi doktum.Siz psikolojik bunalima surukleniyorsunuz.Degersiz goruyorsunuz kendinizi.Cunku onun hali hazirda bir sozde esi var gibi geliyor.Kayinvalideniz de kocasi gibi goruyordur muhtemelen.Ve hersey gozunuze batacak.Allahim size yardim etsin.
Terapiye baslayin.