Teşekkür ederim çok güzel yazmışsınız..
Evet haklısınız ben kafama taktıkça ben umursadıkça kaynanam daha mutlu oluyor sanki. Şuan her şey normale döndü kendisi eşime bizi affettiğini söylemiş eşimde biz senden af beklemedik ki demiş.. Zaten bende içimde ne varsa hepsini yüzüne karşıda söyledim. Has ettim, iyi yaptım sizi özlediğimden yaptım falan deyip durmuştu. Bende sen nankörsün dedim üst katındaki insanları özlüyorum diye ağlıyorsun ben ailemi istesem her gün görürüm ama gitmiyorum evliliğe alışmak için onlarda beni özlüyorlar ama bir kere bunu bana sorun etmediler dedim. Siz mutlu olun yeter diyorlar dedim. Ağzı açık beni dinledi.. Don meselesinde istersem kapımın önüne koyarım benim evim burası seni alakadar etmez dedim. Bakma rahatsız oluyorsan gelme dedim. Söylediğim hiç bir şeye inanamadı. Ama o kadar rahatladım ki söyledikten sonra. Çok şükür.
Şimdi tek problem kendim. Yani bunları yaşadık evet içimdeki herşeyi de söyledim evet. Ama ben yine de mutlu olamıyorum. Kaynanamı görmek dahi istemiyorum. Eşimde şimdi o düzeldi sen neden böylesin diyor. Siz unutabilirsiniz ama ben unutamıyorum diyorum. Tamam unutamıyayım ama bunu eşime yansıtmamam evde artık ağlamamam lazım.. bir ayı geçti ben hala ağlıyorum evde bu olaylar yüzünden..
