Öncelikle uzun bir yazı yazacağım belirtmek isterim.
4 yıldır birlikte olduğum uzun mesafeli ilişkim vardı ve son 1 yıldır nişanlıydım. Bu yıl bir yandan üniversiteden mezun olmak için çabalarken bir yandan da düğün hazırlığı sürecindeydim. Ağustosta düğünümüz vardı. Aramızdaki mesafe 3-4 saat kadardı ve elimden geldiğince sık sık nişanlım ve ailesiyle vakit geçirmeye çabaladım. Nişanlımın babası uzun yıllardır yurtdışında çalıştığı için anne ve kardeşleri ile yaşamaktalar. Görümcemle aynı yaştayız kendisi de 23 yaşında. Fakat sebebini anlamadığım bir şekilde bana ara sıra yersiz laf sokmaları vardı. Saçımı tarıyorum “Saç taramanın sırası mı” diye çıkışıp birden yanımdan gidiyor donup kalıyorum, cevap veremiyorum. Nişanlıma durumdan söz ettiğimde sadece sana karşı öyle değil, bizede birdenbire çıkışır cevabını verirdi. Anlamadığım gerçek ben o aileden biri “henüz” değildim. Bana böyle nedensiz yere laf sokması beni huzursuz ediyordu. Fırsat yakalayıp konuştuğumuzda başka bir şeye moralinin bozulduğunu ve anlık öyle cevaplar verdiğini söylerdi, samimiyetine güvenerek tamam der geçerdim. Bu 1 değil 2 değil konuşuyoruz tamam diyorum tekrar başka bir laf çarpması. Nişanlıma kız kardeşiyle konuşması gerektiğini söyleyip daha sonra ispiyoncu olduğumu düşünür gerekçesiyle “ ya da boşver” diyordum.
Mobilya seçiyorum, kız kardeşi “of hadi 2 saat, pahalı olan bir şey seçip bizi zora sokma” gibi şeyler söylüyor. Asla ama asla anlamlandıramıyorum. Bu kız yüzünden kendimi iki yüzlü hissetmeye başladım. Bir bakıyorum bir gün iyi davranıyor, bir bakıyorum ertesi gün beni huzursuz edecek bir cümle kuruyor. Ben nasıl davranacağımı anlayamaz oldum bu nedenle samimiyetim elbette sarsıldı.
Kayınvalidemle hiçbir sorunum yokken onunlada şöyle bir gerginlik yaşadık. Nişanlımla akşam dışarı bir şeyler içmeye çıkacakken 7 yaşındaki erkek kardeşi peşimize gelmek için ağlıyordu ve bana “Annem dışarı çıkmanıza izin vermiyor” diye bir cümle kurdu. Ben kayınvalidemin böyle bir şey demeyeceğini bildiğim için çok önemsemedim karşılık olarak “Annenden izin almadık ki” diye bir yanıt verdim. O esnada nişanlımda yüzüme baktı bende gülümsedim, şaka yaptığımı anlar diyerekten. Biz nişanlımla dışarıda birkaç saat vakit geçirip eve geldikten sonra evde büyük bir sessizlik vardı. Kayınvalidem bedenini nişanlıma dönerek. “Oğlum, nişanlın annenden izin almadık ki diye bir laf etmiş çok kırgınım” diyip ağlıyor. Ben o lafın buralara geleceğini düşünmemiştim bu nedenle kendisine o cümleyi kötü bir niyetle söylemediğimi belirttim. Buna rağmen “Senden bunu beklemezdim, çok kırgınım” diye ağlamaya devam edince bende dayanamayıp ağlayarak diğer odaya geçtim. Çünkü kendimi ifade etsemde sadece kırıldım diyip duruyor, samimiyetime inanmadığını düşündüm. Hatta kayınvalidem “Hırsımı çocuktan aldım gittiğinizden beri” diye söylemlerde bulundu.
Bu olayın ardından böyle ufak büyütülmeyecek birtakım sorunlarda yaşandı ve görümcem olacak kız üstüme saldırmaya kalkıştı. Kayınvalidem yakamdan tutup itti. O esnada hiçbirine tek bir geri cevap bile vermedim. Kayınvalidem bu olayı aileme anlatırsam iki aileninde düşman olacaklarını söyledi. Bir süre kimseye anlatamadım. Biraz vakit geçtikten sonra paylaştığım ilk insan annem oldu. Annem içine huzursuzluk düştüğünü henüz nişanlılık sürecinde bile böyle davranmalarının evliliğim için çok daha kötü olduğunu söyledi. Ben ise tabiki seviyorum diye devam ettim. Annem dayanamayıp kayınvalideme olayları sormak için aradığında kadın o olaylar hiç yaşanmamış gibi “Kızınız şöyle, kızınız böyle, telefonla oynuyor, suratı gülmüyor” gibi üstüne beni kötüledi. Annemde kendi kızımı bana kötülüyor nasıl iş diye şaşırdı kaldı haliyle. Yinede benim için yapıcı olmaya çalıştı. Tüm bu olaylar arasında nişanlıma ailemle konuşması için ricada bulundum. Ailemin yanlış düşüncelere sapması ilişkimizi sarsacak bir neden olacaktı fakat kendisi hiçbir iletişime girmedi. Olayların ardından 1 ay geçti ve konuyu babam duydu. Binevi fiziksel şiddetin yaşanması babamı huzursuz etse dahi bana alacağım karar ne olursa olsun arkamda durduğunu söyledi. Ben düğünüme 1 ay kala bu kadar huzursuzluğa dayanamadım ve ayrılma kararı aldım. Sizce yanlış bir karar mı aldım? Kendileri beni her şeyi uzatıp, büyütmemle suçluyor. Kin tutuyormuşum. Neden babama konuyu detaylı anlatıyormuşum vs. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Alman gereken kararı almışsın o yüzden hiç arkana bakma. Eşiyle yakın olmayan bazı kadınlar ilk erkek çocuklarına tuhaf bir düşkünlük geliştiriyor. Bence kaybedeceklerini düşünüp içten içe istememişler ama bu sizinle ilgili bir durum değil kim olsa aynı muameleyi görecekmiş o yüzden hiç üzülmeyin. Iyi ki gerçek yüzleri evlenmeden ortaya çıkmış
