Selam hanımlar,
Ben kaynanamdan, sürekli ağlamasından, kötü enerjisinden ve acıtasyonlarından çok bunalıyorum kızlar. Annesi iyi bir kadın, beni çok sever. Her şeyimi takdir eder kızından ayırmaz. Ama çok bunalım çok depresif bir kadın. Ve malesef her cuma gecesi onlarda kalıyoruz, haftada bir görüyorum ama o gece kalmak bana işkence geliyor. Kalmadan dönme imkanımız yok, eşimin tek sosyal aktivitesi arkadaşlarıyla oynadığı futbol ve gece bittiği için de maç o saatte araba bulamıyoruz, uber bile olmuyor.
Annesi içimi şişiriyor ve her cumartesi kavga dövüş yaşıyoruz eşimle. Mesela bugün olan olay şu, benim canım bir şeye sıkıldı, tamamen ailesinden bağımsız bir olay. Eşim de suratını astı biraz. Annesi bana baktı, ona baktı başladı ağlamaya. Yani onu teselli etmek zorunda kalıyorum o an ve tepemin tası atıyor. Basit ama gerçekten bunaldım. Önceki cuma ordayken annem aradı, (başka ülkedeyim annemi özledim) bi an duygulandım gözümden yaş aktı. Annesi o anda odaya girdi beni gördü başladı ağlamaya. Onun sesine evin halkı yanımıza geldi ben kalakaldım. Yani bırak ağlayayım be kadın, susup onu teselli etmek zorunda bırakıyor insanları.
Bir önceki hafta cenaze vardı bizim akrabadan bir teyze vefat etmiş. Üzüldüm ama cenaze varmış bile diyemedim kadına hemen başlar ağlamaya diye, sıkıldım bunaldım. Surat assam olmuyor, gülsem olmuyor. Eşim de bunaldı, annesi abartınca kızıyor ona ve kadın hemen susuyor ama ben bir şey yapamıyorum. Eşime anlatmaya çalıştım o zaten bıkmış bi de benden böyle bir şey görünce iyice üzülüyor, desteğime ihtiyaç duyuyor. E söylemeyince ben şişiyorum patlıyorum. Ben napıcam ya?