Önceden başka bir kedimiz vardı o ölünce bir süre kedisiz yaşadım. Kedileri de çok severim. Sonra şimdiki kızımı sahiplendim. İlk günler erkek arkadaşıma dedim ki “Ben Gece’yi (yeni kedim) Bastet (eski kedimiz) kadar sevemeyeceğim galiba.” O da niye öyle diyorsun ki falan dedi, “hiç alışamadım, içim kıpır kıpır olmuyor” dedim. Gece tam 3 yıldır benimle. Benim bebeğim o
. Onu evde bırakıp akşam arkadaşımda kalmaya gitsem bir süre sonra fotoğraflarına bakıyorum, özlüyorum. Okula gitsem 3-4 saatten fazla dışarıda olsam “Acaba Gece ne yapıyordur” diyorum. Birlikte uyuyoruz her gece. Konuşup duruyoruz evde oyun oynuyoruz. Kendimden önce onun ihtiyaçlarını onun isteklerini düşünüyorum. Cebimde son kalan paramla kendime yiyecek almak yerine kızıma fazladan mama aldığımı hatırlarım.
Yalnızlığınızı gidermek için sahiplenmişsiniz, yanılmıyorsam. Daha dün gece uyumakta sıkıntı çektim ağlıyordum, yalnız hissediyordum kendimi. Kızımı aldım kucağıma sıcacık, sımsıkı sarıldım öptüm. Bir de şaşkınlık yaptı ona güldüm. Tüm negatif duygular gitti uyuyabildim.
Benim kız birazcık ekstrem bu konuda ama hastalansam yanımda olur. Kussam gelir patilerini bacaklarıma koyar sürtünür. Ağlasam gelir yüzümü yalar zorla sürtünür mırlayıp beni mutlu eder. Karnım ağrısa gelir mır mır mır karnımın üstüne yatar sıcaklığıyla ağrım da geçer.
Zamanla alışırsınız birbirinize, başta böyle hissetmeniz çok normal. Birbirinizi tanımanız lazım. Tıpkı insanlar gibi onların da farklı farklı huyları karakterleri var.