şu an 7,5 aylık olan dişi kedim Rimel 15 gün önce kısırlaştırma ameliyatına girdi.aslında daha küçükte olabilir.araba tekerinden kurtardığımızda cok minikti.veterineri en fazla 1.5 aylık olabileceğini söyledii ama sanırım daha küçüktü.sonradan 1,5 aylık kedilerle karşılaştırdığımda anladım:)neyse sonucta 6-7 ay arası ameliyata alındı:)veteriner tercihi bana bıraktı ilk kızgınlığını da bekleyebiliriz istersen dedi.ama daha küçükken aşıları için götürdüğünde hormonlarla hiç tanışmadan yapılsa daha iyi oluyor demişti.insanlarda da öyledir ya cocukken daha bir kolay iyileşiriz.vücut kendini daha hızlı onarır.bu yüzden bir an önce yapılmasını istedim.saat 11 gibi ameliyata alındı.12 de veterinerdeydik.ameliyatı bitmişti.2,5 saat sonra gelip alabileceğimizi söylediler.benim gibi ilk defa kedi annesi olanlara sesleniyorum,ameliyattan yeni cıkmış halini görünce sakın panik yapmayın:)solunumu yavaşladığı için narkozun etkisiyle ve vücudu da soğuk olduğu için ben neredeyse bayılıyordum orada "nefes almıyor , bakın nolur "diye paniklerken:S doktoruyla bile bişey konusamadan ağlaya zırlaya cıktım oradan.2.5 saat sonra almaya gittiğimizde kendine geldi gözlerini açtı dediler.1-2 kere de kusmuş.aldık evimize getirdik.anında evde olduğu için rahatladığı hissedildi.bu yüzden yine tavsiyem sakın özel bir durum yoksa kllinikte bekletmeyin.kendisini evinde ve sizin yanınızda daha güvende hissediyor.doktorumuzun tavsiyesi de buydu.kızımın ameliyatı karından 3-4 cm boyunda açılarak yapılmış.komple rahim yumurtalıklar alındı.ameliyattan 1 gece önce aç bırakılması istendi.eve geldiğimizde haliyle yürümeye calıştı hemen ama narkzun etkisiyle ilk bikaç seferde başarılı olamadı.hatta ne lup bittiğini anlamadığı için hala eskisi gibi haraket etmeye çalıştı kanepenin üstüne atlamaya calıştı..gözlerini zor açıyordu.önüne her ürlü yiyeceği koyduk ama yiyemedi.asıl kabus bir kaç saat sonra başladı.anestezinin etkisi geçmeye başlayınca canı daha fazla acımaya başladı sanırım
sürekli kusuyordu zaten.kuytu köşelere gidip kesinlikle kendine dokundurtmuyordu.dokunmak isteyince bağırıyordu kavga seslerini ilk defa ozaman duydum rimelden.o gece sabaha kadar ne o uyudu ne de babasıyla ben
ve kusması neredeyse ameliyat sonrası 14 saat sürdü.o gece yatagımızı onun rahat edebileceği odaya yaptık.tuvaletini ,suyunu, kuru mama ,yas mama,balık,tavuk ciğeri,haşlanmış tavuk göğsünden oluşan menüsünü de odaya tasıdık.ilk gün kendisiyle oynayabilecek durumda olmadığından kafasına huniye benzer elsabeth başlığını takmadık.derdi kendine yetiyor birde onunla uğraşmasın diye.sabah tam 6 da rimel hanım yalpalayarak önce kumuna gitti sonrada yemeklerin basına.bulantısı gecer geçmez kendine geldi yani.bence bu operasyonda en zor kısım narkozun atılmasına kadar gecen dönem.tabi buda kediden kediye farklılık gösterebilirmiş.o gün hiç durmadan yiyip su içti.kuru mama hariç saydıklarımın hepsini yedi.o küçücük sey bir büyük çupra(bizim yediklerimiz kadar)2 tabak ciğer ,2 tabak yas mama,ve 1 tabak tavukyedi:)yedi yemesine seviniyorum bir yandan ama bu seferde tuvaletini beklemeye başladım.okadar yemesine rağmen tüm gün hiç idrar dışında bişey yapmadı.veterinerini aradım.normal lduğunu canı acıdığı için yapamayacağını söyledi.yarın yapar dedi.ve söylediği gibi de oldu.ertesi akşam yani ameliyatın 3. günü ilk kakayı da gördük.ve yaptı yaptı diye evde sevinç çığlıkları eşliğinde zıpladık
afedersiniz ama bir poka bu kadar sevineceğimi tahmin bile edemezdim.s nraki gün koşturmaya başladı.sahi kafasına başlığı ilk yemeğini yemeye başladığında taktık.kendine gelir gelmez..çünkü çok haraketli ve yaramaz olduğu için hemen dikişlerine yöneldi bizimki.en tehlikeli durumlardan biride bu.dikişleri açılırsa malesef iç organların dışarı çıkma riski bile var.buda yeniden narkoz ve yeniden dikiş 2. bir ameliyat demek.bizim veterinerimiz yarasının üstünü ayrıca kapatmadı.açık kalırsa daha cabuk iyileşeceğini söyledi.antibiyotik vermedi ayrıca.ameliyattan sonra iğne yapılmış çünkü.başlığıylada deprosyna falan girmedi rimel.sadece ilk gün alışana kadar yrürken hunisi bir yere takıldığında ilerleyemiyr kuraramıyr öyle dakkalarca bekliyordu:
sonra geri geri gidip kurtulmayı öğrendi.sonraki gün huni ile koşturmaya başlamıştı bile
her gecen gün daha iyiye gidiyorlar.ilk 3 günden sonra eski hallerinden en ufak farkları kalmıyor.dikişleri yavaş yavas düştü.dün yani tam 14.gün son dikişide düştü kendiliğinden.bu arada başlığını hiç çıkarmadık.bazen rahatlaması için 5-10 dakika çıkarınca bile dikiş ipleklerini çekiyor,kabuklarını koparıyordu.bugün tüm ipler düşünce başlıktan da kurtuldu.şu anda ayaklarıma saldırmakla meşgul:)15 gündür rahatca ısıramayışının acısını çıkarıyor
son olarak rimelde bende sizleri öpüyoruz