- 9 Ağustos 2020
- 204
- 136
- 103
- Konu Sahibi hayalperestprenses
-
- #1
Merhaba hanımlar. Hepinize iyi akşamlar diliyorum. Benim bir derdim var, lütfen yorumlarınızı esirgemeyin.
26 yaşındayım. İlk bebeğimi 2023 sonraki bebeğimi de ağustos 2025 de kucağıma aldım. İkiside erkek. İlk oğlum aşırı hareketli bir çocuk. İkinciye hamile kaldığımı öğrendiğimde çok ağladım ama kıyamadım şu anda 4 aylık.
Çok zorlanıyorum, kendi aileme yakınım fakat annem çalıştığı için çok yormak istemiyorum elinden geldiği kadar yanımda ama inanın yaş aralığı çok az 2 çocuk beni çok yıpratıyor. Eşimin çalışma saatleri çok uzun ve bu yüzden hep tek başımayım gün içinde.
Gel gelelim konumuza. Kendimi çok tükenmiş hissediyorum. Dünya dönüyor da bir ben altında kalmışım gibiyim. Büyük oğlum çok yaramaz evde sürekli bir ağlama hakim. Stres seviyem sürekli çok yüksek çünkü sürekli ağlıyorlar ve ben çok bunaldım. Eşim çocuklar konusunda yardımcı olur ama ev işlerine pek destek olmaz. Yemek olmasa niye yok diye sormaz ama destek olduğu süre çok kısa ve ben çok yoruluyorum. Birini uyutuyorum diğeri uyanıyor diğerini uyutuyorum diğeri ağlıyor. Biliyorum şükredecek çok şey var binlerce şükür ama bi şekilde kendimi içine hapsettiğim “tükenmiş” dünyamdan kurtaramıyorum. Annemle paylaşıyorum beni hiç anlamıyor. Anne yoruldum diyorum şükret diyor. Çok şükür ama tükendim diyorum hep kendinden örnek veriyor. Duymak istediklerim bunlar değil ki. Sanki benim çocuklarım kendi çocuğu da ben de onların bakıcısıyım gibi davranıyor bana. İnanın ben çok yoruldum. Eşime şükür etmeliymişim babam asla böyle bu kadar yardım etmez miş. Anne olması gereken bu diyorum sivrilikle suçluyor beni. En son arkadaşlarımla ne zaman bir kahve içtim hatırlamıyorum. Ne zaman gözüm arkada kalmadan evden çıktım bilmiyorum. Zaten 2. Doğumumda preeklampsi geçirdim ölümden döndüm, ilaç kullanıyorum. Yaşadıklarım ağır geldi. Akşam eşim büyük oğlumuzu parka götürdü. Bizde gelelim dedim. Hayır dedi. Evi topla dedi. Ama ben gezmek nefes almak istiyorum. Böyle söyleyince her zaman gezme mi olur diyor. Ama sen bu evden çıkıp işe de gitsen arkadaşlarınla görüşüyorsun bir bardak çay içebiliyorsun bir yemeği acele etmeden yiyebiliyorsun benim özyürlüğüm sana bağlı diyorum. Ne alakası var diyor. Annem ve eşim beni çok manipüle ediyormuş gibi geliyor. Allah aşkına bana akıl verin, kendimi çok kötü hissediyorum. Bi iyi oluyorum bi kötü, tükenmiş hissediyorum azıcık yüzüme gülününce değişiyorum biri bişey diyor tüm moralim gidiyor. Bana akıl verin lütfen…
26 yaşındayım. İlk bebeğimi 2023 sonraki bebeğimi de ağustos 2025 de kucağıma aldım. İkiside erkek. İlk oğlum aşırı hareketli bir çocuk. İkinciye hamile kaldığımı öğrendiğimde çok ağladım ama kıyamadım şu anda 4 aylık.
Çok zorlanıyorum, kendi aileme yakınım fakat annem çalıştığı için çok yormak istemiyorum elinden geldiği kadar yanımda ama inanın yaş aralığı çok az 2 çocuk beni çok yıpratıyor. Eşimin çalışma saatleri çok uzun ve bu yüzden hep tek başımayım gün içinde.
Gel gelelim konumuza. Kendimi çok tükenmiş hissediyorum. Dünya dönüyor da bir ben altında kalmışım gibiyim. Büyük oğlum çok yaramaz evde sürekli bir ağlama hakim. Stres seviyem sürekli çok yüksek çünkü sürekli ağlıyorlar ve ben çok bunaldım. Eşim çocuklar konusunda yardımcı olur ama ev işlerine pek destek olmaz. Yemek olmasa niye yok diye sormaz ama destek olduğu süre çok kısa ve ben çok yoruluyorum. Birini uyutuyorum diğeri uyanıyor diğerini uyutuyorum diğeri ağlıyor. Biliyorum şükredecek çok şey var binlerce şükür ama bi şekilde kendimi içine hapsettiğim “tükenmiş” dünyamdan kurtaramıyorum. Annemle paylaşıyorum beni hiç anlamıyor. Anne yoruldum diyorum şükret diyor. Çok şükür ama tükendim diyorum hep kendinden örnek veriyor. Duymak istediklerim bunlar değil ki. Sanki benim çocuklarım kendi çocuğu da ben de onların bakıcısıyım gibi davranıyor bana. İnanın ben çok yoruldum. Eşime şükür etmeliymişim babam asla böyle bu kadar yardım etmez miş. Anne olması gereken bu diyorum sivrilikle suçluyor beni. En son arkadaşlarımla ne zaman bir kahve içtim hatırlamıyorum. Ne zaman gözüm arkada kalmadan evden çıktım bilmiyorum. Zaten 2. Doğumumda preeklampsi geçirdim ölümden döndüm, ilaç kullanıyorum. Yaşadıklarım ağır geldi. Akşam eşim büyük oğlumuzu parka götürdü. Bizde gelelim dedim. Hayır dedi. Evi topla dedi. Ama ben gezmek nefes almak istiyorum. Böyle söyleyince her zaman gezme mi olur diyor. Ama sen bu evden çıkıp işe de gitsen arkadaşlarınla görüşüyorsun bir bardak çay içebiliyorsun bir yemeği acele etmeden yiyebiliyorsun benim özyürlüğüm sana bağlı diyorum. Ne alakası var diyor. Annem ve eşim beni çok manipüle ediyormuş gibi geliyor. Allah aşkına bana akıl verin, kendimi çok kötü hissediyorum. Bi iyi oluyorum bi kötü, tükenmiş hissediyorum azıcık yüzüme gülününce değişiyorum biri bişey diyor tüm moralim gidiyor. Bana akıl verin lütfen…