Küçüklüğümden beri bu hisle boğuşuyorum. Küçükken bile elimi kesmek istiyordum ve elimi kesmek için dayadığımda aklıma büyük babamın beni çok sevdiği ve ben olmazsam üzülceğeni düşünürdüm hep böyle düşünerek vaz geçerdim. Çocuk aklı işte..
Tedavi gördünüz mü
Hayır. Yaşadığım ülkede böyle bir alan yok varsada gelişmemişdir
Bu tek başınıza atlatabileceğiniz birşey değil ama destek almalısınız
Bedeninizle ilgili sizi eleştiriyorlar mı neden öyle hissediyorsunuz? Kaç yaşındasınız ve kendine zarar verme derken tam olarak ne yapıyorsunuz?
Acilen psikolojik destek almalısınız. Kendinizle ve hayatla ilgili çok yoğun negatif düşünceleriniz var.
Biliyorum
Bizim size söylediğimiz hiçbirşeyin anlamı yok. Online terapi şeklinde de başlayabilirsiniz
Bedenim ile küçükken babaannem güldüğümde çok çirkin olduğumu bu yüzden gülmememi söylemişti, anne babam hep tartışır beni karanlık odada döverek orada koyardılar, babam ayağımı sandelyeye bağlayıp agzıma çorap tıkmıştı ağladığım için, şu an maddı olarak eve ben destek oluyorum hatta hepsi evdekiler için gidiyor elimde beş kuruş yok, annem çok mesafeli davranıyor hep, duygularımı hiç onunla paylaşamadım ve paylaşmak istiyordum, etrafımda gördüğüm anne kızlar hiç bizim gibi değil bizimkinin anormal olduğunu anladım, kardeşlerim için kendimi feda etmemi istiyorlar, annem beni istemeden gebe kalmış belkide bu yüzden iletişimimiz garip, annemden hiç sevgi sözü duymadım, belki sevgi açlığı çekiyorumdur, diğer kardeşlerimle çok ilgililer bense şu ana kadar kendim geçindim...
Onlardan uzak durmayı deneyebilirsin sana iyi gelmeyen insanlara aranda mesafe koy.. Ölmek bir çözüm degil unutulup gitmek mi istiyorsun? Bende depresyondayım hemde çok çıkmak istiyorum çıkamıyorum kimse benden önemli degil biliyorum ama bazen bende engel olamıyorum. İnsanların seni anlamasını bekleme kendini sev yeterli
Böyle anne baba olmaz olsun... Yaptıkları şey çok korkunç. Bir hayvan kadar merhametli olamıyor bazı insanlar... Bu şekilde tek başına travmaların üstünden gelmeniz,iyileşmeniz zor. En azından online terapi almayı deneyin bir yere gidemiyorsanız.
Bunuda biliyorum. Online terapi için imkanım yok. Sadece yazarsam rahatlarım diye düşündüm bu duygular çok ağrıma gidiyor
Uzak duramiyorum kafanmmı alıp gidemiyorum işte keşke böyle yapabilsem, uzak durduğum zamanlar o da telefonda konuşmadığım zamanlar kendimi iyi hissede biliyorum
Hayatta hepimizin kendine göre çok ağır imtihanları oluyor. İnanki kimse yüzde yüz mutlu değil. Ama Malesef bazılarımız daha derin yaşıyor. Bu karmadan çıkmak bizim elimizde. Kimse bizden daha değerli değil. Herkes kendinin biriciği olmalı. Bazen bencil ve egolu olabilmeyi başarmak lazım
Online imkanım yok. Kendimce piskoloci kitapları okuyorum ama işe yaramıyor. Durumumun farkındayım, normal hissedemiyorum, çığlık atmak istiyorum yardım edin demek istiyorum beni fark edin demek istiyorum, baş edemiyorum artık kendim ile. Ama dışarıdan çok sessizim eğer intihar edersem bile herkesin a bu normaldı problemi yoktu diyeceğini biliyorum
Bunu kendime söylüyorum herkesin yaşanmışlıkları var ve herkes o yaşanmışlıklara aynı gözle bakmıyor değişmem lazım cok agir bir şey yaşamadım açıkta kalmAdım diyorum, ama bilemiyorum bana ne olmuş
Kendin diyorsun bak konuşmadığım zamanlar iyi hissediyorum diye yavaş yavaş mesafe girer arana kimseyi kaybetmekten korkma çünkü onlar kokmuyor
