Ben özel hayatımda sanki sizin kadar değilim gibi düşünüyorum ya da eskiden boyleydim de sanki biraz değiştim gibi
Ya ben de böyleyim.Daha hiç bir yere eli boş gitmedim.Babamın,kardeşimin evine bile.
Rahatsızlık vermemek ... işte bu işin kilit noktası benim içinde en doğru tanımlama bu teşekkür ederim.Seni çok iyi anlıyorum . Bazen ben kendime niye eziksin diyorum? Küçüklüğümden itibaren bana varlığımla kimseye rahatsızlık vermemem öğretildi . İnsanların benim için zahmete girmesinden kötü hissederdim kendimi. Hep fazlalık olduğumu düşünüyordum. çok eleştirildim küçüklüğümde.universite yıllarında prof. un dersi vardı.asistan yoklama imzalarını alıyordu. Sınıfta 30 kisi varsa 60 imza vardı.tam ben imzamı attım prof geldi aldım imza kağıdı elimden başkasının yerine imza atmaya utanmıyor musun sen Özlem misin ki dedi. Savunamadim bile kendimi.bu ve bunun gibi durumların ebeveynlerle kurulan bağlarla ilgili olduğunu biliyorum 1.5 yıl terapiye gittim hiç bir işime yaramadı . Yorumlarından seni takip ediyorum bence sen güçlü bir kadınsın . İç konusmalarin sanki başkasına nasihat öğüt veriyormussun gibi yapıcı olsun.Herkes anasının karnından mükemmel doğmuyor hadi kızım biz bunuda yaparız diyorum artık kendime. Bir cocukla konusuyormusum gibi öyle sefkatli davranıyorum ki bana
Kusursuz insan olma sendromu diyorum ben buna mükemmeliyetçi yapınız ,kendinize olan saygınız yansıyor aslında lakin cevremizdeki insanlar öyle değil,siz naiflestikce onlar kabalasiyorlar hak görüyorlar herşeyi,saygıyı herkese,özveriyi sadece kendinize bunu asla unutmayınBaşlığa yazdığımı daha nasıl açıklayabilirim diye düşünüyorum şu an tam anlamıyla böyle çünkü.
kendimi sürekli yük gibi hissediyorum özellikle şu sıralar yeni bir işe başladım ve işte eksikliklerim var çünkü benim daha önce hiç çalışmadığım eğitim aldığım alana değil ama eğitim programıma pek uymayan farklı bir yerde çalışmaya başladım.
Yanımdaki insanlar fazlasıyla deneyimli ve samimiler.
Ama ben en ufak bir eksiklik ya da hata yaptığımda o kadar çok kusura bakmayın diyorum,özür diliyorum vs ki herhalde günde 30 ya da 40 kere diyorumdur
Ve ben şunu fark ettim ben bunu deyince aslında hatalarım insanların gözünde daha da büyüyor kibar naif bir insan olmuyorum ezik bir insan oluyorum.
Çalıştığım yerde ekip lideri benim ama hiçbir otorite kuramadığım gibi insanların gözünde daha en başından saygımı kaybetmekten korkmaya başladım.Ve çok çok pasiflesiyorum işimde.
Ögrencilikte de böyleydi,hiçbir şey için izin istemezdim asistanlardan vs(bu bizim ögrencilikte herkesin yaptığı bir şey ondan bu örneği verdim)
Bu sadece iş hayatımda böyle değil özel hayatımda da yoğun şekilde böyle.
İnsanlar bana en ufak bir yardım yaptığı zaman borçlu hissediyorum kendimi , seviyemi görmeniz için şöyle söyleyeyim buradaki hanımlar konumla derinden ilgilenip bana uzun uzun cevaplar yazdığında bile hissediyorum bunu.
Buraya 'taşınmalı mıyım' diye bir konu açmıştım ve oradaki özellikle bir hanımefendinin yorumlarıyla bu durumu artık tamamen aydım diyebilirim(Kendisine sevgiler)
Ailemin evinde kaldığım için onlara bile yük olduğumu hissediyorum,beni uzun okuttuklari için (üniversiteyi biraz uzatmistim) bu his arşa çıkmıştı
Bu arada iki kardeşiz,tek kızları benim ve evi olabildiğince düzenli toplu tutmaya çalışırım yemekleri ben yaparım her anlamda hayatlarını kolaylaştırmaya da çalışıyorum;
yük oluyorum diye düşünüyorum derken insanların aklına sanki her şeyi yapıyorum da böyle hissediyorum gibi kalmasın.
Ve bu karşımdaki aslında her kim olursa olsun muhtemelen onu da rahatsız ediyor, koşulsuz vermenin tadını da yaşatmıyorum kimseye.
Eskiden bu yük olma hissiyatı çok daha fazlaydı sanki bir tık daha azaldığını düşünüyorum ama iş hayatımda olanlar beni çok fazla tetiklemeye başladı.
Ben karakter olarak net ve sınırları olan bir kadınım değerlerime çok önem veririm; bu yüzden kendime çok saygı duyuyorum
Kendime değer vermiyorum gibi bir şeyin söz konusu olmadığını düşünüyorum ama almaya bu kadar kapalı olmamı ne ile açıklayabilirim bilmiyorum.
Çok yakın arkadaşlarımda sanki bunu hissetmediğimi düşünüyorum
Çok dağınık yazdığımı biliyorum ama nasıl toparlayıp anlatabilirdim onu bilemedim.
Herkese okuduğunuz için ve fikirleriniz için çok teşekkür ederim Umarım benim gibi hissedip kendini tamamen almaya açmış olan kadınların muhteşem önerileri hepimize ışık olur.
muhtemelen.
es konusunda darısı başıma diyorum , evlilik çok derdim değil ama beni destekleyen biriyle hayat paylaşmak hoş bir deneyim olurdu.Ben de öyleyim ve bunu yeni yeni aşıyorum. "Başarılı olmalısın, başkasına minnet etmemelisin..." Sizin de içten içe içinde bulunduğunuz his bu diye düşünüyorum. Birisi karşılığını veremeyeceğim bir yardımda bulunacak diye ödüm kopuyor. Hediye verildi mi, bir şey ismarlandi mi en basitinden çok rahatsız oluyorum. Yeni yeni kendimi zorlayarak aşmaya çalışıyorum. Ben küçüklükten gelen bir şey olduğunu düşünüyorum. İçten içe annem başkalarına güvenme, işte kimse bizi sevmez, en iyi olacaksınız, en başarılı olacaksınız diye diye, hep şöyle yoruldum, ah bu çocuklar niye böyle, yok size şu kadar harcadım yok şunu yaptım bunu ettim diye diye büyüttü. Hâl böyle olunca insanlardan bir şey kabul etmek, bir alanda başarısız olmak fikri beni çok gerdi/ geriyor hâlâ. Ama aşıyorum. Bir arkadaşımla hep tasavvuf üstüne konuşuyoruz, eşim hep destekçim hiçbir konuda yargılamaz hep anlayışlıdır. Öyle öyle aşıyorum. Bakalım hâlâ çok yol kat etmem lazım ama
Bu aşırı aşırı doğruevet, duruş pozisyonunuz bile karşınızdaki insanın size yaklaşımını belirliyor. Çok ilginç ama doğru.
deneyin
Başlığa yazdığımı daha nasıl açıklayabilirim diye düşünüyorum şu an tam anlamıyla böyle çünkü.
kendimi sürekli yük gibi hissediyorum özellikle şu sıralar yeni bir işe başladım ve işte eksikliklerim var çünkü benim daha önce hiç çalışmadığım eğitim aldığım alana değil ama eğitim programıma pek uymayan farklı bir yerde çalışmaya başladım.
Yanımdaki insanlar fazlasıyla deneyimli ve samimiler.
Ama ben en ufak bir eksiklik ya da hata yaptığımda o kadar çok kusura bakmayın diyorum,özür diliyorum vs ki herhalde günde 30 ya da 40 kere diyorumdur
Ve ben şunu fark ettim ben bunu deyince aslında hatalarım insanların gözünde daha da büyüyor kibar naif bir insan olmuyorum ezik bir insan oluyorum.
Çalıştığım yerde ekip lideri benim ama hiçbir otorite kuramadığım gibi insanların gözünde daha en başından saygımı kaybetmekten korkmaya başladım.Ve çok çok pasiflesiyorum işimde.
Ögrencilikte de böyleydi,hiçbir şey için izin istemezdim asistanlardan vs(bu bizim ögrencilikte herkesin yaptığı bir şey ondan bu örneği verdim)
Bu sadece iş hayatımda böyle değil özel hayatımda da yoğun şekilde böyle.
İnsanlar bana en ufak bir yardım yaptığı zaman borçlu hissediyorum kendimi , seviyemi görmeniz için şöyle söyleyeyim buradaki hanımlar konumla derinden ilgilenip bana uzun uzun cevaplar yazdığında bile hissediyorum bunu.
Buraya 'taşınmalı mıyım' diye bir konu açmıştım ve oradaki özellikle bir hanımefendinin yorumlarıyla bu durumu artık tamamen aydım diyebilirim(Kendisine sevgiler
Ailemin evinde kaldığım için onlara bile yük olduğumu hissediyorum,beni uzun okuttuklari için (üniversiteyi biraz uzatmistim) bu his arşa çıkmıştı
Bu arada iki kardeşiz,tek kızları benim ve evi olabildiğince düzenli toplu tutmaya çalışırım yemekleri ben yaparım her anlamda hayatlarını kolaylaştırmaya da çalışıyorum;
yük oluyorum diye düşünüyorum derken insanların aklına sanki her şeyi yapıyorum da böyle hissediyorum gibi kalmasın.
Ve bu karşımdaki aslında her kim olursa olsun muhtemelen onu da rahatsız ediyor, koşulsuz vermenin tadını da yaşatmıyorum kimseye.
Eskiden bu yük olma hissiyatı çok daha fazlaydı sanki bir tık daha azaldığını düşünüyorum ama iş hayatımda olanlar beni çok fazla tetiklemeye başladı.
Ben karakter olarak net ve sınırları olan bir kadınım değerlerime çok önem veririm; bu yüzden kendime çok saygı duyuyorum
Kendime değer vermiyorum gibi bir şeyin söz konusu olmadığını düşünüyorum ama almaya bu kadar kapalı olmamı ne ile açıklayabilirim bilmiyorum.
Çok yakın arkadaşlarımda sanki bunu hissetmediğimi düşünüyorum
Çok dağınık yazdığımı biliyorum ama nasıl toparlayıp anlatabilirdim onu bilemedim.
Herkese okuduğunuz için ve fikirleriniz için çok teşekkür ederim Umarım benim gibi hissedip kendini tamamen almaya açmış olan kadınların muhteşem önerileri hepimize ışık olur.
şu kısım o kadar doğru ki temelinde bence de ben nasıl bunların eline düşerim hissi var
Akıl vermek veya yapmak istemediğiniz bir şeyi yapın diye sizi darlamak haddim değil ama benzer şeyleri ben de düşünüyordum, ara sıra hala düşünüyorum ama yönetebiliyorum durumu artık. Terapi alma nedenim bu düşünceler değildi ama terapi bütünsel bir süreç, arada bu da düzeldi büyük ölçüde. Bende şöyle ilerledi örneğin, kendime saygım sizin gibi çok büyüktü (hala öyle), çok katı sınırlarım vardı (hala var), e madem ben kendime saygı duyuyorum, bir başkasına hak gördüğüm şeyleri neden kendime layık bulmuyorum? Örneğin hata yapmaya örneğin yardım kabul etmeye hakkı varsa bir başkasının, madem ben kendime de değer veriyorsam, kendimi bu hata yapma hakkını neden mahrum ediyorum? Burada bu şekilde iletişim kurmak zor ancak kendine saygı duyma - net sınırlar çizme - kendine yeten güçlü kadın olma - yardım kabul etmeme döngüsünü anlayabiliyorum. Terapi seçeneğini en azından gündeminize almanızı içtenlikle tavsiye ederim. Kendimizi bu kadar yormaya hakkımız yok.
evet siz deyince hatırladım maalesef bir çok var ,
