Ayyybenim konummm. O kadar cok anlatip rahatlamaya ihtiyacim var ki okumadim bile yorumlari.
Tek basina yasiyorum. 2 kedim, bir kusum, bir de baligim var. bir de nisanlim. Onunla ev duzuyoruz simdi, bir aya kadar nikah yapicaz sonra da beraber yasiycaz Allah kismet ederse.
Gunde en az 12 saatim is yerinde geciyor. Son zamanlarda bu sure 13-14 saat oldu. Evden cikisim ve geri girisim arasinda o yuzden ucurum oluyor. Eve geldigimde kedilerimin suyunu zor verip kendimi yataga atiyorum. Uyandigimda, butun hayvanlarin bakimi, dus, kahvalti derken, hopp yine is saati. Bu calistigim tum gunler ayni. Haftaici calismak icin yasiyor gibiyim.
Haftasonu ya babam mutlaka bana gelmek ister. Geldiginde butun gunumu onunla gecireyim ona yemek yapayim bekler. Ya arkadaslarim goruselim der, ya da en sevdigim sey olan nisanlimla beraber oluruz. Onunla da bi suru isimiz oluyo. Duvarlar boyancak, gidip boya bakalim. Yerleri doseyecegiz, gidip renk bakalim. Bu dolaplari bosalt onun esyalarina yer acilsin... o kadar yogun geciyor ki gunler cogu zaman Allah affetsin ama yogunluktan artik bikiyorum. Tukenmislik hissediyorum. Bazen nisanlim disinda kimseyi aramiyorum telefonlara cevap vermiyorum beni rahat biraksinlar diye. Isin kotu tarafi ben insanlarla beraber oldugum zamanlarda enerjimi kaybediyorum. Yalnizlik beni dinlendiriyor. Ama buna zamanimin olmamasi beni cildirtiyor. Hele ki nisanlimin ailesiyle gecirdigim zamanlar sanki omrumden zaman caliyorlarmis gibi hissediyorum.
Allah benim gibi insanlarla olmaktan enerjisini kaybedenlere yardim etsin
arada dışarı çıkarım o bana yeter yani. öyle sosyal biri de değilim pek.
